Γλυκύτατη, γεμάτη φρεσκάδα και απίστευτη ευγένεια, η ταλαντούχα ηθοποιός μας μιλάει για την παράσταση «Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα», που μετά την επιτυχία της Αθήνας ανεβαίνει και στη Θεσσαλονίκη.
Η Τζωρτζίνα Λιώση γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Αγαπάει τις γάτες, τις αλεπούδες και τα ρακούν. Της αρέσουν τα Χριστούγεννα και το ουίσκι.
Δυο άνθρωποι μονολογούν κουβεντιάζοντας. Προσπαθούν να επικοινωνήσουν. Γελάνε, θυμώνουν, λένε ιστορίες κι όταν πιέζονται, παίζουν. Παραμένουν καθισμένοι εκεί, πολλές φορές σκέφτονται να φύγουν πριν έρθουν οι πάστες τους. Ίσως σ’ αυτή τη σκέψη συμφωνήσουν σε κάτι. Θα προλάβουν όμως να αποφασίσουν τι θα κάνουν;
«Είναι ένα έργο του Ευθύμη Φιλίππου και σκηνοθετούμε και παίζουμε μαζί με την Νάνσυ Μπούκλη. Πρόκειται για ένα πολύ ευφυές κείμενο, με υπέροχο χιούμορ μέσω του οποίου θίγονται πιο ιδιαίτερα αλλά και σημαντικά θέματα γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις και τη ζωή γενικότερα. Είναι μια πολύ γλυκιά παράσταση και πραγματικά και οι δυο μας την αγαπάμε πάρα πολύ αυτή τη δουλειά. Είμαστε πάρα πολύ ευτυχισμένες που θα παίξουμε στη Θεσσαλονίκη γιατί ερχόμαστε με ένα εντελώς δικό μας εγχείρημα, με ένα έργο που δημιουργήσαμε με πάρα πολύ αγάπη και που πιστεύουμε πολύ..»
Μια εξαιρετική δουλειά, μια καλοκουρδισμένη παράσταση, γεμάτη φρεσκάδα και νιάτα.. Η Τζωρτζίνα Λιώση και η Νάνσυ Μπούκλη σκηνοθετούν οι ίδιες την παράστασή τους, «Σε μας κύλησε σχετικά εύκολα το θέμα της σκηνοθεσίας και δεν ξέρω εάν συχνά είναι έτσι… Με την Νάνσυ, από την αρχή συμφωνήσαμε στο πως θέλαμε να είναι το έργο, πως θα το παίζαμε… Το έχουμε αναφέρει και άλλες φορές ότι μεταξύ μας έχουμε αντίθετες ενέργειες στα πράγματα στα οποία είμαστε καλύτερες… και αυτό μας προχωράει συνεχώς. Για να καταλάβετε, οι αδυναμίες οι δικές μου κουμπώνουν στα δυνατά σημεία της Νάνσυ και το αντίθετο. Αυτό μας βοηθάει να πηγαίνουμε συνεχώς μπροστά και όπου κολλάμε η μία να τραβάει την άλλη και να συνεχίζουμε…»
Ποιο όμως είναι το μυστικό της τόσο επιτυχημένης παράστασης; «Επενδύσαμε πάρα πολύ στην μεταξύ μας επικοινωνία. Από τις πρόβες ακόμη προσπαθήσαμε να χτίσουμε και να ισχυροποιήσουμε τη σχέση μας ώστε οτιδήποτε υπάρχει εκείνη τη στιγμή στη σκηνή να ανήκει στο έργο. Στην σκηνή με την Νάνσυ έχουμε τη απόλυτη επικοινωνία και αυτό φαίνεται, περνάει στους θεατές. Πολλές φορές μας ρωτάνε πόσα χρόνια είμαστε φίλες και στην πραγματικότητα γίναμε φίλες μέσα από αυτό το έργο… »
Στην σκηνή λοιπόν δυο όμορφα κορίτσια προσπαθούν να ξεδιπλώσουν το κουβάρι της επικοινωνίας, έχοντας καθεμία το δικό της ρόλο, «Στη σκηνή παρουσιάζονται δυο άνθρωποι που μιλούν, οι οποίοι όμως θα μπορούσαν να είναι οποιοσδήποτε από εμάς.. Δεν υπάρχουν ονόματα ρόλων, δεν υπάρχουν καθαρά πρόσωπα παρά μόνο τα λόγια του κειμένου».
Πώς όμως φτάσανε στο συγκεκριμένο έργο; Τι τους οδήγησε να επιλέξουν το έργο του Ευθύμη Φιλίππου; «Το συγκεκριμένο ήταν και είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία. Το δάνειζα, το χάριζα, το αγόραζα ξανά και ξανά… Το θεωρώ ευφυές και έχει ένα ακόμη στοιχείο που αγαπώ πολύ, το χιούμορ, το οποίο το χρησιμοποιεί για να μιλήσει για πολύ σκοτεινά πράγματα.. Έφτασε λοιπόν η στιγμή και βγήκε η ανάγκη να κάνουμε κάτι μαζί με την Νάνσυ. Τότε της το έδωσα με δυο – τρία βιβλία ακόμη γιατί δεν ήθελα να την επηρεάσω και μόλις το διάβασε είχε αποφασίσει και η ίδια ότι έπρεπε να το παίξουμε και να το παρουσιάσουμε στο κοινό. Από την πρώτη ανάγνωση ταιριάξαμε αμέσως και είμασταν πολύ σίγουρες για το πως θέλαμε να ανέβει το έργο».
Πόσο σημαντικό όμως είναι το χιούμορ στην καθημερινότητά μας; Μήπως είναι το γιατρικό για όσα μας ταλαιπωρούν; «Για μένα το χιούμορ είναι πολύ σημαντικό. Έχει θέση σε όλες τις δύσκολες στιγμές μου, το έχω ανάγκη, ανατρέχω σε αυτό, το αναζητώ μέσα μου αλλά και στους δικούς μου ανθρώπους…. Με βοηθάει πάρα πολύ και νομίζω ότι είναι και ο μόνος τρόπος για να απαντήσουμε σε οτιδήποτε μας φοβίζει ή μας τρομάζει. Ο τρόπος που χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο έργο το χιούμορ, ήταν πάντα ο τρόπος που ήθελα να υπάρχω, να ζω…»
Στις μέρες μας η επικοινωνία αποκτά όλο και πιο περίπλοκες διαστάσεις. Μιλάμε αλλά συχνά δεν γνωρίζουμε καν τι λέμε ή δεν ακούμε καθόλου τον συνομιλητή μας. Επιδιώκουμε τη συνάντηση αλλά δεν την αξιοποιούμε ίσως γιατί δεν γνωρίζουμε τον τρόπο ή ακόμη γιατί τον έχουμε ξεχάσει… «Σίγουρα υπάρχουν θέματα επικοινωνίας στις μέρες μας. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής και η επικοινωνία που γίνεται κυρίως από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δημιουργεί ένα καινούριο υβρίδιο που απλά υπάρχει σε ένα γενικότερο χωροχρόνο και αυτό μας δίνει κάποιες ελευθερίες που ίσως δεν θα τις είχαμε διαφορετικά αλλά από την άλλη μας δημιουργεί μια στρεβλή εικόνα για το πως μπορούμε να μιλήσουμε, να επικοινωνήσουμε. Άλλοτε πάλι νιώθουμε καλύτερα, νιώθουμε ότι κρυβόμαστε από κάτι ή γινόμαστε πιο ανοιχτοί να δοκιμάσουμε άλλες πτυχές της προσωπικότητάς μας, τα οποία δεν έχουμε εξελίξει πολύ.. Πιστεύω ότι το μοντέλο επικοινωνίας που έχει δημιουργηθεί από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ακόμη δοκιμάζεται αλλά και δοκιμάζει τις δικές μας συμπεριφορές…»
Τι παίρνουν όμως οι θεατές από την παράσταση; Ποια συναισθήματα κατακλύζουν την ψυχή τους; «Το κείμενο είναι γεμάτο εικόνες και πολλές φορές οι θεατές μας έχουν αναφέρει ότι ανασύρονται δικές τους εικόνες, πληροφορίες, μυρωδιές… Οι περιγραφές είναι πολύ γλαφυρές και οι λέξεις τόσο έντονες που μπορεί να πυροδοτήσουν και να ανακαλέσουν θυμίσεις και εικόνες από το παρελθόν. Υπάρχει για παράδειγμα ένα σημείο του κειμένου που μιλάει για το Πάσχα. Πολλοί λοιπόν θεατές μας έχουν πει ότι τους έρχονται εικόνες, διαδρομές ακόμη και μυρωδιές που έζησαν… Προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ που μία λέξη του κειμένου μπορεί να ξυπνήσει κάθε φορά και διαφορετικά συναισθήματα στον κόσμο από τη ζωή τους ή την παιδική τους ηλικία… Από την άλλη, το κείμενο έχει ένα μοναδικό τρόπο να μας ταρακουνήσει και να μας κάνει να προσέξουμε πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μας χωρίς να τους δίνουμε σημασία. Αυτό όμως που μας χαροποιεί περισσότερο από όλα είναι τα σχόλια που μας κάνουν για την μεταξύ μας επικοινωνία γιατί εάν δεν πετύχαινε αυτό το κομμάτι, πιστέψτε με είναι έτσι η μορφή του έργου που δεν θα περνούσε τίποτα στους θεατές».
Η συμμετοχή της στη σειρά του του Alpha «Ο Γιατρός» ήρθε χωρίς να το περιμένει. Αποτελεί μάλιστα την δεύτερη επιτυχή συμμετοχή της σε τηλεοπτική σειρά μετά την επιτυχία του «Ταμάμ» στον ANT1, το οποίο προβλήθηκε για τρεις συνεχείς σεζόν. «Γνώριζα τη δουλειά του Γιώργου Παπαβασιλείου και ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ μαζί του και χάρηκα ιδιαίτερα όταν αποφασίσαμε να δουλέψουμε στο συγκεκριμένο σήριαλ. Για μένα αποτελεί πολύ ωραία επιστροφή στην τηλεόραση μετά το «Ταμάμ» που ολοκληρώθηκε το 2017. Το κλίμα ήταν πάρα πολύ καλό με μοναδική ίσως δυσκολία στη χρήση των ιατρικών όρων… αλλά με την ευκαιρία αυτή και εμείς μαθαίναμε επιπλέον πράγματα…»
Επόμενα σχέδια; «Πολλές συζητήσεις, δημιουργικές διαδικασίες αλλά δεν είναι ακόμη ανακοινώσιμες…»
Σας ευχαριστώ πολύ!
Ταυτότητα Παράστασης
Κείμενο: Ευθύμης Φιλίππου
Σκηνοθεσία: Τζωρτζίνα Λιώση, Νάνσυ Μπούκλη
Σχεδιασμός Φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα
Σκηνογράφος: Δήμητρα Λιάκουρα
Ενδυματολόγος: Δήμητρα Λιάκουρα
Μουσική: Ελένη Μπούκλη
Ερμηνεία: Τζωρτζίνα Λιώση, Νάνσυ Μπούκλη
Θέατρο Αυλαία από Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου και για λίγες μόνο παραστάσεις
