Η μαρτυρία του πενηντάχρονου ασθενή που βγήκε νικητής από αυτή τη μάχη με τον κορωνοιό καθηλώνει με τις λεπτομέρειες που αποκαλύπτει. Ο Γ. κέρδισε τη μάχη, ο πόλεμος όμως έξω συνεχίζεται ακόμη…
«Ο θάλαμός μου ήταν η δική μου Σπιναλόγκα», έτσι ξεκινά να μας αφηγείται τη μάχη που έδωσε με τον κορωνοιό ένας 50χρονος άνδρας από τη Θεσσαλονίκη. Απομόνωση, σιωπή, πόνος και φόβος. «Θα τα καταφέρω; Θα μπορέσω να ξαναδώ τους δικούς μου ανθρώπους, τους φίλους μου;» σκέψεις γεμάτες αγωνία και θλίψη.
Εμφάνισε ξαφνικά συμπτώματα κόπωσης και γενικευμένης αδυναμίας και μέσα σε λίγες ώρες ανέβασε πυρετό. Μέχρι το βράδυ της ίδιας ημέρας άρχισαν και οι πόνοι στις αρθρώσεις και ιδιαίτερα στις αρθρώσεις των χεριών. Καθώς εργάζεται σε ένα από τα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης και γνωρίζει τη σοβαρότητα της πανδημίας, την επόμενη μέρα πήγε στο νοσοκομείο και έκανε το τεστ για τη διάγνωση του κορωνοιού.
Το τεστ βγήκε αρνητικό, αλλά παρόλα αυτά οι οδηγίες των γιατρών ήταν χορήγηση αντιβίωσης και παραμονή στο σπίτι, απομονωμένος μέχρι να γίνει η επανάληψη του τεστ σε τέσσερις ημέρες. Το δεύτερο τεστ ήταν θετικό. «Επέστρεψα στο σπίτι γιατί έπαιρνα ήδη αντιβίωση και τα συμπτώματα ήταν τα ίδια. Δυστυχώς σε 4 ημέρες, ξαφνικά αρχίζει ένας πολύ έντονος βήχας και ένιωθα δυσκολία στην αναπνοή. Επικοινώνησα με τους συναδέλφους και πήγα κατευθείαν στο νοσοκομείο για νοσηλεία. Ο κορωνοιός «χτύπησε» το δεξιό μου πνεύμονα. Έκανε διηθήσεις, ευτυχώς όχι μεγάλης έκτασης και έντασης. Ο βήχας μαζί με τον πόνο που προκαλούσε ήταν το μεγαλύτερο μαρτύριο. Είχε ξεκινήσει εν των μεταξύ και το πρόβλημα με τη γεύση κυρίως στο νερό. Είχε τη γεύση υπόνομου».
Τα μέτρα και τα πρωτόκολλα μέσα στο νοσοκομείο τηρούνται αυστηρά. «Δεν επιτρεπόταν να βγω από την πόρτα του θαλάμου μου. Ήμουν μόνος. Τελείως μόνος. Οι μοναδικές κουβέντες ήταν με το προσωπικό που ερχόταν «πάνοπλο» για τη καθημερινή νοσηλεία. Μια μέρα στο διπλανό κρεβάτι φέραν ένα άνδρας, 45 με 50 χρονών περίπου. Δυστυχώς όμως δημιουργήθηκαν πολλές επιπλοκές και τον μεταφέραν στη ΜΕΘ. Ευτυχώς που είχε τηλεόραση το δωμάτιο. Είναι φρικτό όλο αυτό».
Μοναξιά και φόβος, δυο λέξεις, δυο συναισθήματα πλέον πολύ κοινά για τους ασθενείς που νοσηλεύονται με κορωνοιό. Οι άνθρωποι αυτοί, εκτός από τη σκληρή μάχη με τα συμπτώματα του υιού, έχουν να παλέψουν και με τη απομόνωση. Πλήρη και απόλυτη μοναξιά, η οποία δεν γνωρίζουν πόσο θα κρατήσει. Γιατί για να μπορέσουν να ξαναπάνε στη δουλειά τους, θα πρέπει να βγει αρνητικό το τεστ. Και αυτή η αναμονή είναι πολύ δύσκολη, μαρτύριο και αγωνία.
«Εσείς μπορείτε να στείλετε ένα SMS νούμερο 6 και να πάτε μια βόλτα. Εγώ εδώ και ένα μήνα τώρα δεν μπορώ να βγω ούτε από την πόρτα του δωματίου μου». Ο 50χρονος νοσηλεύτηκε για 10 ημέρες. Ευτυχώς όλα πήγαν πολύ καλά. Ο βήχας όμως, ένα μήνα μετά, παραμένει.
Στην ερώτηση πως πιστεύει ότι κόλλησε τον κορωνοιό ο 50χρονος απαντά: «Μάλλον από κάποιο αντικείμενο. Πρόσεχα πάρα πολύ. Ήμουν από τους «κυνηγούς» των αρνητών της πανδημίας. Από τη στιγμή που βγήκε θετικό το τεστ ενημέρωσα φίλους, γνωστούς, συναδέρφους, όλους όσους είχα έρθει σε επαφή τις προηγούμενες 5 ημέρες. Ευτυχώς όλοι διαγνώστηκαν αρνητικοί. Οπότε μόνο σε αυτή την πιθανότητα μπορώ να καταλήξω, ακούμπησα κάποιο μολυσμένο αντικείμενο και μετέφερα τον υιό στον οργανισμό μου».
Ο άνθρωπος αυτός που δέχτηκε να μας μιλήσει για αυτή του την περιπέτεια είναι ένας από τους τυχερούς που κατάφεραν να βγουν νικητές από τη μάχη με τον κορωνοιό. Εκατοντάδες όμως συνάνθρωποι και συμπολίτες μας δίνουν ακόμη πιο σκληρή μάχη στις ΜΕΘ των νοσοκομείων καθημερινά.
