Δυστυχώς μετά από λίγα χρόνια όλοι οι αριστεροί θα κάνουμε αυτοκριτική για τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Το μυαλό μας θα γυρίζει στο ΕΑΜ, στο 46 αλλά και έξω, στη δημοκρατία της Βαιμάρης στους κομμουνιστές της Ισπανίας ,στην Παρισινή Κομμούνα και αλλού.
Τι εννοώ; Ότι έπρεπε και μπορούσε να γίνει τώρα κυβέρνηση της Αριστεράς. Με τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜ.ΑΡ και την ψήφο εμπιστοσύνης και ανοχής από άλλους.
Η Κυβέρνηση αυτή θα μπορούσε να δείξει την υπεροχή της απέναντι στο πολιτικό κατεστημένο που έφερε την Ελλάδα στο χείλος της καταστροφής.
Η Αριστερή κυβέρνηση θα μπορούσε να επαναδιαπραγματευτεί σε άλλη βάση τη δανειακή σύμβαση.
Θα μπορούσε να αλλάξει τους αντεργατικούς νόμους. Να αλλάξει το φορολογικό νομοσχέδιο. Να ξεκινήσει τις διαδικασίες για την αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου. Και φυσικά να κάνει πράξη το πάγιο αίτημα της Αριστεράς για απλή και άδολη αναλογική.
Όλα αυτά ήταν εφικτά με βάση και την αλλαγή συσχετισμών στην Ευρώπη αλλά και με τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκονται τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν μετά την μεταπολίτευση.
Ο Λαός θα ήταν με το μέρος της Αριστεράς. Θα την στήριζε κάθε μέρα και περισσότερο και μέσα στη Βουλή και έξω από αυτήν.
Εάν η πλειοψηφία της Βουλής επιχειρούσε ανατροπή θα είχε να αντιμετωπίσει την οργή του λαού που θα έβλεπε το έργο της Αριστερής Κυβέρνησης. Και εάν πράγματι οι δυνάμεις της συντήρησης επιχειρούσαν να την υπονομεύσουν , η Αριστερά θα τους κατήγγειλε και θα προχωρούσε σε νέες εκλογές από τις οποίες θα έβγαινε ιδιαίτερα ενισχυμένη.
Δυστυχώς πρυτάνευσαν μικροκομματικές αντιλήψεις. Και η ευκαιρία πέταξε. Θα με ρωτήσει κάποιος , μα μπορεί στις επόμενες εκλογές να βγει ποιο δυνατή! Καμιά αντίρρηση , όμως τι Αριστερά θα είναι αυτή που θα έχει αναγκαστεί να απορροφήσει τους ακραίους εργατοπατέρες που έκαναν πάρτι στις πλάτες του Ελληνικού λαού και στην ουσία αποτελούσαν το βαθύ ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο. Κορπορατική Αριστερά δεν θέλουμε. Δεν θέλουμε Αριστερά των συντεχνιών και των μικροσυμφερόντων. Δεν θέλουμε Αριστερά με πλούσιους Δημόσιους Υπάλληλους και φτωχούς και άνεργους από τον ιδιωτικό τομέα.
Εάν ζούσαμε τώρα σε μια υποθετική επαναστατική διαδικασία θα έλεγα ότι δώσαμε όπλα στους αντεπαναστάτες. Όπως τότε που το 1919 στη νεοσύστατη Δημοκρατία της Βαιμάρης παρά τις φωνές και τις αντιρρήσεις της Ροζας οι ακραίοι της Αριστεράς επιχείρησαν να καταλάβουν την εξουσία. Το αποτέλεσμα όλοι το ξέρουμε. Και το ξέρει πολύ καλά και ο Μανώλης Γλέζος που με επιστολή του στον κ. Τσίπρα – πριν από έναν χρόνο- του επεσήμανε την προσοχή του στη συγκεκριμένη περίοδο.
