Και τώρα ώρα για δουλειά. Η ελληνική Βουλή ψήφισε το νέο μνημόνιο και αυτό είναι μια πραγματικότητα. Συμφωνείς, διαφωνείς το μνημόνιο είναι νόμος του Κράτους και εγώ προσωπικά δεν πιστεύω στους λαϊκισμούς του τύπου «το ανατρέπουμε από μέσα». Εκτός αν κάποιοι μού φέρουν παραδείγματα.
Το ουσιαστικό δίλημμα της χώρας τα τελευταία χρόνια ήταν μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη. Ας δούμε και τις δύο αυτές προτάσεις.
Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι δυνατότητες μας ήταν δύο. Ή θα παλεύαμε, με μία οργανωμένη οικονομική πολιτική, να μπούμε στον πυρήνα της Ευρωζώνης ή θα παραμέναμε στην περιφέρεια, όπου κάθε λίγο και λιγάκι θα χρειαζόμασταν βοήθεια και θα ήμασταν ο φτωχός συγγενής της Ευρώπης.
Για την πρώτη περίπτωση το βασικό είναι ότι χρειαζόμαστε ανταγωνιστική οικονομία, η οποία δεν επιτυγχάνεται από τους χαμηλούς μισθούς αλλά και από την οργάνωση και από τις διαρθρωτικές αλλαγές και από το παραγωγικό Κράτος καθώς και από την εξωστρέφεια της παραγωγής. Για να βρεθούμε στον ισχυρό πυρήνα της Ευρώπης, δηλαδή για να μην μειωθεί η ποιότητα της ζωής μας και να απολαύσουμε τα αγαθά που αξίζουμε, πρέπει κατ’ αρχήν να μειώσουμε το σημερινό γραφειοκρατικό Κράτος. Εκατοντάδες οργανισμοί είναι ρουσφετολογικής προέλευσης και έχουν τη ρίζα τους στο πελατειακό Κράτος. Την ίδια ώρα παραγωγικές δυνάμεις εγκλωβίζονται στο βόλεμα του Δημοσίου και δεν αξιοποιούνται από την πραγματική οικονομία. Για να ανθίσει η πραγματική οικονομία, για να γίνουμε δηλαδή ανταγωνιστικοί, θα πρέπει να βάλουμε στόχους συγκεκριμένους. Ο καπιταλισμός είναι ανταγωνιστικός. Ούτε όλες οι χώρες μπορούν να έχουν πλεονάσματα – κάποιοι θα έχουν ελλείμματα – ούτε αν θα αναπτυχθεί το παγκόσμιο ΑΕΠ θα σηκώσει και το δικό μας καράβι η παλίρροια.
Τι θα γίνει όμως αν αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν; Έστω και αν είμαστε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα περιθωριοποιηθούμε. Θα υποστηρίζουμε το υπερτροφικό Κράτος, θα πουλάμε υπηρεσίες δεύτερης κατηγορίας, θα παράγουμε προϊόντα, τα οποία θα στέλνουμε έξω να τα τυποποιήσουν και να μας τα ξαναστείλουν, θα κάνουμε επιχειρήσεις όχι ανταγωνιστικές αλλά της αρπαχτής και οι τράπεζες – κυρίως υπεύθυνες της σημερινής παγκόσμιας κρίσης- θα χρηματοδοτούν όχι την πραγματική οικονομία αλλά τα λαμόγια που λυμαίνονται χρόνια τώρα την Ελλάδα. Και τι θα γίνει τότε; Η Ελλάδα θα μεταβληθεί σε μια τριτοκοσμική περιφερειακή χώρα χωρίς μέλλον.
Ας δούμε τώρα το άλλο σενάριο της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη. Η Ελλάδα στην απόλυτη παρακμή, στην περιφέρεια του καπιταλισμού, έρμαιο των μεγάλων δυνάμεων. Η μεταφορά πλούτου από τη χώρα μας στις ανεπτυγμένες χώρες θα μεγάλωνε και θα έφτανε σε δυσθεώρητα ύψη και η οποιαδήποτε απόπειρα ανάπτυξής μας θα οδηγούσε σε αυτό που πολλές φορές έχω γράψει «ανάπτυξη της υπανάπτυξης» αφού θα μας απομάκρυνε από τον πυρήνα της Ευρώπης. Και αυτό τι σημαίνει; Περαιτέρω συρρίκνωση των μισθών και πλήρης κατάρρευση οποιουδήποτε μέτρου προστασίας των ασθενέστερων τάξεων και διάλυσης του Κράτους-Πρόνοιας.
Τώρα λοιπόν είναι ευκαιρία υπό όρους. Να τελειώσουμε οριστικά με το Κράτος που χτίσαμε μεταπολιτευτικά. Ένα Κράτος συνδικαλιστών και κρατικοδίαιτων λαμόγιων! Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Να τελειώνουμε οριστικά και αμετάκλητα με το πολιτικό μόρφωμα των τελευταίων δεκαετιών που λειτουργούσε ανεξέλεγκτα λαϊκίστικα με αποτέλεσμα ο κολακευόμενος λαός να πληρώσει τελικά το μάρμαρο. Ο λαϊκισμός πρέπει να τελειώσει! Να μιλήσουμε όλοι ανοιχτά!!! Έχουν ή δεν έχουν ευθύνες όλοι εκείνοι που έκαναν την επανάσταση επάγγελμα; Να χτίσουμε την Ελλάδα του αύριο με συγκεκριμένες προτάσεις και όχι με αναιτιολόγητα και λαϊκίστικα ΟΧΙ. Και ο αγώνας που θα επιλέξουμε είναι δύσκολος. Η Ανάπτυξή μας απαιτεί συγκρούσεις με τους σημερινούς ισχυρούς. Αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει από θέση αδυναμίας! Για να το πετύχουμε πρέπει να είμαστε δυνατοί!!! Και αυτός πρέπει να είναι ο μόνος δρόμος που θα πρέπει να ακολουθήσει η Αριστερά της Ευθύνης!
