Ακου ανθρωπάκο εσύ που κυνηγάς τους ενόχους, είσαι εσύ που τους θεοποίησες. Είσαι εσύ που τους έδωσες την απόλυτη εξουσία και μάσαγες τα ξεροκόμματα που σου έριχναν.
Εσύ ανθρωπάκο που τώρα κραυγάζεις, είσαι εσύ που έβαζες μέσο για να μπει ο γιος σου στο δημόσιο ή να πάρει μετάθεση στο στρατό.
Εσύ είσαι ανθρωπάκο που ψώνιζες χωρίς να πάρεις απόδειξη και ανεχόσουν να τους πληρώνεις όλα μαύρα.
Εσύ είσαι που σου έλεγαν ότι αυτοί κλέβουν και έλεγες δεν βαριέσαι όλοι το ίδιο είναι. Θυμάσαι ανθρωπάκο την παροιμία με το μέλι, που όλοι θα βάλουν το χέρι τους και την είχες κάνει παντιέρα.
Θυμάσαι ανθρωπάκο πώς καμάρωνες, που λούφαρες στο δημόσιο και πέρναγες τη ζωή σου σαν πασάς στα τρένα και στα λεωφορεία πίνοντας στην υγειά των κορόιδων. Που ανεχόσουν τους εργατοπατέρες μόνο και μόνο γιατί εξασφάλιζες τη βολή σου.
Θυμάσαι ανθρωπάκο που το θεωρούσες εντελώς φυσιολογικό να λαδώνεις τις εφορίες, τις πολεοδομίες, τα τελωνεία. Σκέψου πόσα τεχνάσματα σκαρφίστηκες για να γλιτώσεις φόρους και να τα περιγράφεις στους φίλους σου, που ως μαλάκες – έτσι τους έλεγες ανθρωπάκο- πλήρωναν κανονικά.
Ανθρωπάκο που τώρα εξεγείρεσαι γιατί τα χάνεις όλα, θυμάσαι που ο γείτονας σου έπαιρνε μαιμού αναπηρική σύνταξη και εσύ έπινες στην υγειά του στο καφενείο; Θυμάσαι που έδιναν επιδοτήσεις στους συγγενείς σου ή και σε σένα και τα έκαναν μερσέντες ή εξοχικά στη θάλασσα.
Ανθρωπάκο φωνάζεις τώρα και οδύρεσαι αλλά ξεχνάς ότι πούλαγες και τη ψυχή σου για να βρεθείς στην παρέα των λαμόγιων για να πουλήσεις μούρη στα club και στα μπουζούκια.
Τους εκθείαζες τους απατεώνες ανθρωπάκο, τους είχες πρότυπο, προσπαθούσες να τους μοιάσεις και όλο το βράδυ στριφογύριζες στο κρεβάτι και σκεφτόσουν πως θα τα οικονομήσεις.
Σκέφτηκες ποτέ ανθρωπάκο να τους καταγγείλεις ή έσκυβες τη μέση; Τι έκανες ανθρωπάκο. Για σκέψου. Πόσες φορές αμφισβήτησες τη σχέση σου με τους πατρόνες σου.
Καμία, γιατί ήσουν βολεμένος είχες χρήμα και εξουσία αλλά και όνειρα ότι θα πλουτίσεις και άλλο και ότι θα πάρεις καλύτερο αμάξι και καλύτερο σπίτι και καλύτερο εξοχικό και καλύτερη γκόμενα!!!
Ρε ανθρωπάκο, εσύ δεν τον αποθέωνες τον καλλιτέχνη που σου πούλαγε επανάσταση και αναρχία. Δεν σου έλεγαν ότι τα κονομάει και τα πιάνει από παντού; Δεν το ήξερες; Το ήξερες ανθρωπάκο αλλά σου άρεσε.
Και τώρα φωνάζεις ανθρωπάκο. Σου φταινε όλοι οι άλλοι. Θέλεις να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Αλλά κανείς να μην πειράξει εσένα! Δεν γίνεται ανθρωπάκο. Γιατί σάπισε το μυαλό μας, και μαζί μας σάπισαν και αυτοί, οι λίγοι που δεν έφταιγαν. Και αν τους τιμωρήσουμε όλους αυτούς ανθρωπάκο και τους κρεμάσουμε στο Σύνταγμα θα σωθούμε; Όχι ανθρωπάκο γιατί δεν θα έχουμε σωθεί από σένα που θα δημιουργήσεις την ίδια κοινωνία με τους ίδιους υπευθύνους! Και τότε πάλι θα φωνάζεις και θα ωρύεσαι, αλλά δυστυχώς για σένα η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται μόνο σαν φάρσα. Τις περισσότερες φορές σαν τραγωδία.
Σταμάτης Μαλέλης,
Προσπαθώντας να παραφράσω τον Βίλχελμ Ράιχ.
