Σε μια κίνηση, το λιγότερο αμφιλεγόμενη, προχωράει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία με Νομοσχέδιο βάζει τέλος στις απεργίες ή για να το πούμε καλύτερα, αν θες να κάνεις απεργία θα δίνεις αναφορά.
Το νομοσχέδιο προβλέπει, ο οργανωτής της πορείας να είναι υπεύθυνος για την οµαλή πραγµατοποίησή της, θα υπάρχει επιβολή περιορισµών «εάν πιθανολογείται ότι η διεξαγωγή τους θα διαταράξει δυσανάλογα την κοινωνικοοικονοµική ζωή της περιοχής, θα μπορείς να απεργήσεις ελεύθερα στον εορτασµό της Πρωτοµαγιάς και της επετείου της 17ης Νοεµβρίο,θα υπάρχει ειδική ιστοσελίδα προκειµένου να ενηµερώνονται οι πολίτες για τις κινητοποιήσεις και τις κυκλοφοριακές ρυθµίσει, θα ορίζεται «αστυνοµικός» ή «λιµενικός διαµεσολαβητής»
Τα ερωτήματα είναι όμως πολλά. Πως θα μπορεί λοιπόν ένας οργανωτής να ελέγχει μια ολόκληρη πορεία; Οταν πχ σε μια πορεία 1000-2000 ατόμων πως θα μπορέσεις να επιβάλλεις περιορισμούς και γιατί θα πρέπει να υπάρχουν οργανωτές; Ποιος ορίζει την κοινωνικοοικονική ζωή της εν λόγω περιοχής; Η οικονομία είναι πάνω από τα ατομικά ή συλλογικά δικαιώματα των εργαζομένων; Ο αστυνομικός ή λιμενικός διαμεσολαβητής τι ρόλο παίζει; Εκτός αν η απεργία θεωρείται ταυτόσιμη με κάποιον που έχει ομήρους και ζητάει λύτρα. Οι απεργοί έχουν συγκεκριμένα αιτήματα από το ανάλογο υπουργείο και τον αντίστοιχο απεργό. Οφείλει ο Υπουργός να κατέβει και να μιλήσει μαζί τους. Αν είναι να κατέβει ο διαμεσολαβητής και να πάρει το αίτημα να το παραδώσει στον Υπουργό υπάρχει και καλύτερος τρόπος. Μ’ ένα e-mail.
Να υπενθυμίσει κάποιος στην Κυβέρνηση ότι οι απεργίες στην ιστορία των χρόνων υπάρχουν, όχι μόνο για να προστατεύουν τον εργαζόμενο αλλά και για να διορθώνουν πολλές φορές τα κακώς κείμενα της εκάστοτε κυβέρνησης.Η προσπάθει φίμωσης δεν είναι αρνητικό μόνο για τον εργαζόμενο. Είναι εχθρός της Δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου.
