Η στείρα αντιπαράθεση ΣΥΡΙΖΑ Νέας Δημοκρατίας δημιουργεί κλυδωνισμούς στους θεσμούς της Δημοκρατίας , αναπαράγει το καταστροφικό πελατειακό σύστημα, γονιμοποιεί τη διχόνοια στις τάξεις των Ελλήνων πολιτών και θέτει με πολλούς τρόπους εμπόδια στην ανάπτυξη της χώρας και στη διαφυγή της από τον φαύλο κύκλο της υπανάπτυξης..
Η Νέα Δημοκρατία και μαζί της δυστυχώς και το ΠΑΣΟΚ.αναπαράγουν έναν νόθο φιλελευθερισμό που συνδυάζει τη δραματική μείωση του κοινωνικού κράτους με την υπερφορολόγηση.
Η κυβέρνηση των δύο κομμάτων αντικειμενικά δημιουργεί μία κοινωνία του ενός τρίτου και παράλληλα υποβαθμίζει και υποτιμά την ελληνική οικονομία στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στην αντιπέρα όχθη ένα πρωτοφανές κράμα επαναστατικού λαϊκισμού και ξεπερασμένων ιδεολογιών ετοιμάζει το «άλμα προ τα μπρος».
Υπόσχεται ανάπτυξη στηριζόμενη μόνο στα πολλά όχι και σε ένα ναι στον κρατισμό. Εάν στριμώξεις ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ να σου πει πως θα φύγουμε από την ύφεση θα σου απαντήσει με ερώτηση «τι φοβάσαι ; Χειρότερα δεν μπορεί να πάμε». Σωστά , αλλά εάν θέλουμε λίγο καλύτερα;
Ο νεοφιλελευθερισμός έχει δημιουργήσει τις σύγχρονες τραγωδίες είτε επεβλήθη με την μεθοδολογία του σοκ είτε δημοκρατικά.Ο υπαρκτός σταλινικός σοσιαλισμός γέμισε με συμφορές τον κόσμο. Η Βόρεια Κορέα συνεχίζει να κρατάει ψηλά τη σημαία!
Έχω επανειλημμένα γράψει ότι προσωπικά πιστεύω στη λύση του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού .
Όμως ποιος Δημοκρατικός Σοσιαλισμός ;
Προφανώς ο σύγχρονος. Αυτός που πραγματικά θα βελτιώσει θεαματικά το υπάρχον σύστημα, που θα στηριχθεί στην αγορά, που θα ακολουθήσει την εξελικτική διαδικασία της ιστορίας που θα έχει κύριο στόχο μια ισότιμη κοινωνία των πολιτών.
Ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός δεν μπορεί να έχει σχέση ούτε με λενινιστικές τακτικές και κρατικές αντιλήψεις αλλά ούτε και με νεοφιλελεύθερες της αντιπέρα όχθης .
Την δεκαετία του 50 o Δημοκρατικός Σοσιαλισμός ακολουθώντας μια πρωτοποριακή πολιτική έθεσε τα θεμέλια του Κοινωνικού Κράτους. Βεβαίως στηρίχθηκε στις κατακτήσεις των εργαζομένων οι οποίοι αποφάσισαν μέσα από έντονες συγκρούσεις όχι να ανατρέψουν τον καπιταλισμό, αλλά να τον βελτιώσουν. Ήταν μία νίκη στα σημεία του Μπερστάιν απέναντι στον Λέννιν.
Τη δεκαετία του 1970, οι ηττημένες ιδέες του νεοφιλελευθερισμού επανήλθαν στην Ευρώπη πρώτα από τη Θάτσερ, που είχε τη συμπαράσταση του Ρήγκαν αλλά και στη συνέχεια από τον …εργατικό Μπλέρ που μετατόπισε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στην αγκαλιά του νεοφιλελευθερισμού.
Ενδιάμεσα είχαμε την τελευταία αναλαμπή της Σοσιαλδημοκρατίας. Κυρίως με τον Φρανσουά Μιτεράν αλλά και άλλους νότιους ηγέτες όπως ο Ισπανός Γκονζάλες αλλά και ο Πορτογάλος Σουάρες.
Τα τελευταία χρόνια οι σοσιαλιστές της Ευρώπης μηδέ εξαιρουμένου και του ελληνικού σοσιαλιστικού κόμματος διαγκωνίζονται στο νεοφιλελευθερισμό.
Τι χρειαζόμαστε λοιπόν όσοι πιστεύουμε ότι μπορούμε και αυτό τον κόσμο να τον κάνουμε καλύτερο χωρίς να χρειαζόμαστε τον Κάστρο και τον Πολ Πότ; Την αναγέννηση της σοσιαλδημοκρατίας.
Με νέες σύγχρονες θέσεις για το Κράτος πρόνοιας. Τη Ανάπτυξη και την Ευρώπη .
Ο νέος Δημοκρατικός Σοσιαλισμός οφείλει να παίξει πρωτοπόρο ρόλο .
– Ν ακυρώσει το πελατειακό σύστημα
– Ν α ενδυναμώσει το Κράτος Πρόνοιας για αυτούς που το έχουν ανάγκη.
– Να περιορίσει το Κράτος στο πλαίσιο των αναγκών των πολιτών και όχι των κομμάτων.
– Ν κάνει δικαιότερη την αναδιανομή του δημόσιου πλούτου
– Να τελειώσει τα προνόμια μιας μικρής ολιγαρχίας που πλουτίζει σε βάρος του πολίτη
– Να παλέψει για μια νέα δημοκρατική Ευρώπη που θα λειτουργεί υπέρ όλων των λαών της και όχι μόνο υπέρ των χωρών της Βόρειας Ευρώπης. Δεν νοείται Ευρώπη δύο ταχυτήτων
– Και κυρίως να δείξει τον απόλυτο σεβασμό στους θεσμούς και σε μια ολοκληρωτική δημοκρατία.
Σταμάτης Μαλέλης
