Το φως έλουζε άπλετα τα παράθυρα του ορόφου στο κτίριο της Sony Music επί της λεωφόρου Μεσογείων εκείνο το ζεστό καλοκαιριάτικο πρωινό.
Ηταν Ιούνιος του 1991, μια συνήθης καθημερινή για τα στελέχη της δισκογραφικής εταιρείας, που εκτός από τα meetings που έκαναν, συναντούσαν και δημοσιογράφους από εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Ελάχιστοι από αυτούς που μπαίνουν εκείνη την ώρα παρατηρούν έναν ταλαιπωρημένο «Σκαραβαίο» που σταματάει λίγο πιο κάτω από την είσοδο. Από μέσα βγαίνει ένας νεαρός που φοράει τζιν παντελόνι, λευκό T-shirt και καουμπόικες μπότες, με μουστάκι, φαβορίτες και πυκνό μαύρο μαλλί, ο οποίος εισέρχεται στο κτίριο. Οι δημοσιογράφοι που τον βλέπουν λίγο αργότερα σε ένα γραφείο μαθαίνουν ότι είναι ένας νέος καλλιτέχνης της εταιρείας, του οποίου το παρθενικό άλμπουμ («Πρώτη φορά») μόλις έχει κυκλοφορήσει.
Λέγεται Νότης Σφακιανάκης, κάθεται σε μια πολυθρόνα και δείχνει να μην ενδιαφέρεται για την κινητικότητα που επικρατεί γύρω του. Ενας από την ομήγυρη των δημοσιογράφων λέει στον Θάνο Καραγρηγόρη και τον Νεκτάριο Κόκκινο -αμφότεροι στελέχη τότε της Sony Music-που ήθελαν να «σπρώξουν» τον Νότη: «Καλά, πού τον πάτε αυτόν; Τον βλέπετε πώς είναι; Δεν θα κάνει τίποτε». Μόνο ένας μπαίνει στο γραφείο του Κόκκινου και ακούει ένα κομμάτι από τον δίσκο του νεαρού τραγουδιστή με το αλλόκοτο look, που δεν συμβαδίζει καθόλου με το στυλ των άλλων συναδέλφων του. Το κομμάτι λέγεται «Ναυάγια», είναι το τελευταίο τραγούδι του δίσκου και πρόκειται για μια εξαιρετική μπαλάντα, την οποία ερμηνεύει πολύ καλά αυτός ο περίεργος για τους άλλους τύπος. Από εκείνη τη ζεστή καλοκαιρινή μέρα πέρασαν σχεδόν είκοσι οκτώ ολόκληρα χρόνια, ο Νότης ηχογράφησε πάνω από είκοσι δίσκους και πραγματοποίησε εκατοντάδες εμφανίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό μπροστά σε εκστασιασμένα ακροατήρια.
Περισσότερα στο: Πρώτο Θέμα
