Η νέα υγειονομική απειλή «έριξε τη μάσκα» ενός πρωτοφανούς ανθρωπιστικού μακελειού με σφαίρες τις οδυνηρές παρενέργειες του κορωνοϊού στην οικονομία και θύματα χιλιάδες υποσιτισμένες περιοχές της Νοτίου Αφρικής. Μία νέα εποχή «λουκέτου» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εγκαινιάζεται σε έναν κόσμο που γυρίζει τα ρολόγια αρκετά χρόνια πίσω. Ζωές σε «κοινωνικό ζύγι».
Τις τελευταίες εβδομάδες ο μακρόσυρτος χορός των κυβερνήσεων της Νοτίου Αφρικής που αρματώνονται με τα κατάλληλα μέτρα στον άνισο αγώνα με τον αόρατο εχθρό συνεχίζεται με τον Πρόεδρο της Νοτίου Αφρικής Ramaphosa να ανακοινώνει στις 9 Απριλίου την παράταση των μέτρων περιορισμού για ένα διάστημα 2 επιπλέον εβδομάδων. Ο Πρόεδρος της Ζιμπάμπουε, Emmerson Mnangagwa, δρομολογεί μία πιθανή επέκταση του χρονοδιαγράμματος επιστροφής στην κανονικότητα βάσει των συστάσεων του ΠΟΥ, και η Μποτσουάνα κηρύττεται σε κατάσταση κόκκινου συναγερμού με ορίζοντα ισχύς 6 μηνών. Ομάδες της κοινωνίας των πολιτών βρίσκονται στις επάλξεις προ των ισχυρισμών παράνομων προσφορών για την προμήθεια «ιατρικού εξοπλισμού» καταπολέμησης της πανδημίας.
Η Νότιος Αφρική και η Ζιμπάμπουε χρησιμοποιώντας τη διεθνή δικαιολογία ανάδειξης του Covid-19 σε παγκόσμια πανδημία, προχώρησαν στην κήρυξη της περιοχής σε κατάσταση καταστροφής, ενώ η Αγκόλα, η Μοζαμβίκη, η Μποτσουάνα, το Λεσόθο, η Ναμίμπια, το eSwatini, και το Μαλάουι έχουν κηρύξει τις αντίστοιχες περιοχές σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Τα κυβερνητικά μέτρα κατά της θανατηφόρας διασποράς του κορωνοϊού τείνουν να νομιμοποιήσουν φαινόμενα παράλογης αστυνομικής και στρατιωτικής βίας έναντι άοπλων πολιτών- υπόπτων για παραβίαση των κανονισμών. Εξωδικαστικές δολοφονίες στη Νότιο
Αφρική και τη Ζιμπάμπουε, συνεχείς επιθέσεις, σκληρά βασανιστήρια, φαινόμενα βίαιων εξώσεων σε άτυπους οικισμούς της Cape Town, όπως η βάση Abjali Mjondolo, τεστάρουν τους αρμούς της ανθρωπιστικής έκρηξης.
Στο Λεσότο, ο Αναπληρωτής Επίτροπος Αστυνομικών Παραπόνων και Πειθαρχίας εξέδωσε την 1η Απριλίου Μνημόνιο στις αστυνομικές αρχές προς αποφυγή περιστατικών βασανισμού άοπλων πολιτών καθώς και άλλων κρουσμάτων «κοινωνικής παθογένειας» , παράδειγμα που ακολούθησε και ο Αρχηγός Sebastian Haitota Ndeitunga και Γενικός Επιθεωρητής Αστυνομίας στη Ναμίμπια.
Ωστόσο, άλλες χώρες πρωτοστατούν στην μακραίωνη «μαύρη λίστα» φαινομένων επικύρωσης της αστυνομικής αναρχίας, της επίθεσης, βασανισμού ή παραβίασης των δικαιωμάτων αμάχων, συμπεριλαμβανομένης της Ζιμπάμπουε, της Μοζαμβίκης, της Ζάμπια και του Μαλάουι.
Μήπως το λουκέτο φτώχειας φαντάζει ως η νέα μορφή πανδημίας σε χώρες που στραγγαλίζεται κάθε μορφή ισότητας και ισονομίας;
Στη Ζιμπάμπουε, το Mbare και τα Highfields στο Harare, το Sakubva και το Chikanga στο Mutare, και οι Mzilikazi και Makokoba στο Bulawayo παρατηρείται συνήθης μετακίνηση ανθρώπων στο κυνήγι των βασικών αγαθών επιβίωσης. Στη Μοζαμβίκη, οι δήμοι Chamanculo, Mafalala, Polana Canico, Maxquane και Hulene στο Μαπούτο ασθενούν στην επιβολή κανονισμών φυσικής αποστασιοποίησης ένεκα ενός έντονου υπερπληθυσμού.
Πιο συγκεκριμένα, στο δήμο Imizamo Yethu της Νοτίου Αφρικής, σε έναν δήμο αναρριχώμενο σε πλαγιές πάνω από το λιμάνι του Δυτικού Ακρωτηρίου, οι προτεινόμενες από την κυβέρνηση κατευθυντήριες γραμμές κοινωνικής απόστασης 1,5 μέτρων «σκοντάφτουν» πάνω στις γειτονικές πόρτες των σπιτιών που βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής. Μία έσχατη μορφή «ανθρωπιστικής εξαθλίωσης» συνορεύει με τον ορυμαγδό της νέας πανδημικής έξαρσης.
«Πρέπει να πάω έξω για νερό και χρησιμοποιώ τις ίδιες τουαλέτες με τους γείτονές μου». «Δεν είμαστε σίγουροι αν είμαστε ασφαλείς [από το COVID-19] εδώ», δηλώνει η Nompiliso Gcasa, η οποία μοιράζεται τη μοναδική κλίνη του σπιτιού της με το σύζυγό της, δύο παιδιά ηλικίας 12 και 17 ετών και ένα εγγόνι δύο ετών.
Το πρωτοφανές κλείδωμα της Νοτίου Αφρικής στις 27 Μαρτίου «κατέβασε τα ρολά» της πλειονότητας των καταστημάτων και των επιχειρήσεων πέρα ελαχίστων εξαιρέσεων, συμπεριλαμβανομένων σουπερ μαρκετ, φαρμακείων και πρατηρίων βενζίνης. Πρόκειται αναμφίβολα για ένα δυσανάλογο κόστος φορτωμένο στους κατοίκους των φτωχότερων συνοικιών.
Ο 44χρονος Nelson Lulane, φύλακας στην κατοικημένη περιοχή του Hout Bay, εκφράζει την ευγνωμοσύνη του καθώς κερδίζει τον ελάχιστο μισθό των 1,10 $ την ώρα. Λίγες σπιθαμές πιο πέρα, ο γείτονάς του άνεργος κηπουρός, μονομάχος ενός άνισου πολέμου κατά της πείνας.
«Όταν είμαι στη δουλειά, δεν ξέρω αν ακολουθεί τις οδηγίες της κυβέρνησης [να μείνει στο σπίτι]», δήλωσε ο Lulane. «Έπρεπε να σταματήσει να εργάζεται και λέει ότι δεν πληρώθηκε. Δεν ξέρω πού πηγαίνει να βρει κάτι να φάει, ή αν είναι ασφαλής. Δεν γνωρίζω.”
Την ίδια στιγμή, ο Πρόεδρος Ramaphosa, καταστρώνει ένα κυβερνητικό πλάνο σταδιακής επαναφοράς στην κανονικότητα με την παράλληλη ανακοίνωση μίας δέσμης μέτρων τόνωσης της εθνικής οικονομίας ύψους 26 δισεκατομμυρίων $, εκ των οποίων 2 δισεκατομμύρια θα χορηγηθούν σε φτωχούς και ανέργους. Οι προβλέψεις της λιανικής τράπεζας ABSA προσανατολίζονται σε μία δραματική συρρίκνωση του ΑΕΠ της Νοτίου Αφρικής το δεύτερο τρίμηνο του έτους κατά 23,5% . Η πορεία της εθνικής ανεργίας εκτραχύνεται συνεχώς με αφετηρία ένα επίσημο ποσοστό της τάξεως του 30%.
«Είναι πολύ κακό», ήταν η εκτίμηση του Sibusiso Dladla, 30 ετών, ιδιοκτήτη ταξί. «Κάνω τρεις βάρδιες όλη την ημέρα και μεταφέρω 10 άτομα». «Σε μια συνηθισμένη ημέρα κάναμε τέσσερεις βάρδιες το πρωί των 15 ατόμων και το απόγευμα άλλες τέσσερεις βάρδιες των 15.» Το ημερήσιο εισόδημά του έχει μειωθεί από περίπου 83 $ σε 16,50 $ και 22 $.
Τα βασικά θεμέλια της κοινωνίας κατακρημνίζονται καθώς νέες κοινωνικές ασθένειες κάνουν την εμφάνισή τους.
Ο ιδιωτικός τομέας με την δημιουργία ενός Ταμείου Αλληλεγγύης που επιχειρεί να θεραπεύσει το οικονομικό πλήγμα για τους χαμηλόβαθμους εισοδηματίες και τις μικρές επιχειρήσεις «απαντά» στην πρόκληση του κορωνοϊού με την εξασφάλιση 136 εκατομμυρίων $ σε δωρεές εταιρειών και ιδιωτών.
Η 24χρονη Eda Soku, η οποία μετανάστευσε από το Μαλάουι στη Νότιο Αφρική το Νοέμβριο του 2019 προκειμένου να συνδράμει τη μεγαλύτερη αδερφή της, Esther,εργαζόταν ως barista στη Cape Town λαμβάνοντας το μισθό των 190$ το μήνα.
«Είπαν ότι δεν θα με πληρώνουν ».
Οι δύο αδελφές οπλίζονται με ένα μηνιαίο ποσό που κυμαίνεται μεταξύ 137 και 190$ για να ριχτούν στην βιοπάλη, καλούμενες να στηρίξουν τη μητέρα τους, τη 13χρονη μικρότερη αδερφή τους και τη 2χρονη κόρη της Eda σε μία πόλη στο Βόρειο Μαλάουι.
«Έχουμε φαγητό για άλλες δύο εβδομάδες, αλλά άλλοι δεν το κάνουν», δήλωσε η Esther για να συμπληρώσει «Τι γίνεται αν έρθει εδώ; Εάν ένα άτομο το έχει, θα είναι ένα μεγάλο πρόβλημα.»
Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» τα παντοτινά θύματα κάθε ανθρωπιστικής έκρηξης «λυγάνε» κάτω από την πίεση του «υγειονομικού θηρευτή» τους. Τα ανθρώπινα δικαιώματα μία παράπλευρη απώλεια, ένα «ζητούμενο» στο κυνήγι του χαμένου.. ανθρωπισμού.
