Ο Νίκος Ορφανός  είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης από τον Απρίλιο του 2021. Πιστός στις αξίες και τις πεποιθήσεις του, με αποφασιστικότητα, επιμονή και σκληρή δουλειά ανοίγει το δρόμο για το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης αφήνοντας το αποτύπωμά του στο θεατρικό χάρτη….

Ο Νίκος Ορφανός είναι Έλληνας ηθοποιός και πολιτικός. Γεννήθηκε το 1969 στον Πειραιά. Σπούδασε στο Τμήμα Φιλοσοφίας – Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας (Ειδίκευση: Ψυχολογία) της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν». Έχει συμμετάσχει σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές, έχει πρωταγωνιστήσει σε διαφημίσεις, ενώ έχει δώσει τη φωνή του στην ταινίες κινουμένων σχεδίων. Εντάχθηκε στο πολιτικό κόμμα Ποτάμι από την ίδρυσή του και στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 εξελέγη βουλευτής Β’ Πειραιά. Τον Ιούνιο του 2016 ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το Ποτάμι. Από το Νοέμβριο του 2022 έχει αναλάβει γραμματέας του Τομέα Πολιτισμού του ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ΚΙΝ.ΑΛ..

Δείγμα της θεατρικής του πορείας είναι Η κωμωδία των παρεξηγήσεων, Φεγγάρι για καταραμένους, Το τάβλι, La Nonna, Η βέρα, Άσπρο Πάτο / Druk /Another Round, Ο κατά φαντασίαν ασθενής, Ιστορία χωρίς όνομα, Υλικό Καποδίστρια, Ο απρόσκλητος επισκέπτης, Ερωτευμένος Σαίξπηρ, Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη, Μαλλιά Κουβάρια και άλλα.

Τηλεοπτικά συμμετείχε στη σειρά της ΕΡΤ 1 Τα καλύτερά μας χρόνια, Γόβα στιλέτο, Αναστασία, Ανατομία ενός εγκλήματος, Απών, Τζιβαέρι, Το Νησί, Μπαμπά μην τρέχεις και άλλα. Στον κινηματογράφο συμμετείχε στις ταινίες Λευτέρης Δημακόπουλος, Με μια κραυγή, Ένας κι Ένας, Artherapy, Το δέντρο και η κούνια, Πέμπτη & 12, Το πουλί της Κύπρου, Chevalier, Short Fuse, Τζαμάικα και άλλα.

Σκηνοθέτησε τις παραστάσεις  Loot, Ο Μάκης, Romantic fools, Το Τάβλι, η Βέρα, Δάφνες & Πικροδάφνες.

«Το ¨Μαλλιά Κουβάρια¨ του Νικολάου Λάσκαρη γράφτηκε το 1900 περίπου και είναι από τα πιο γνωστά και το πιο καλογραμμένα έργα του. Είναι επηρεασμένο από τα γαλλικά μπουλβάρ της τότε εποχής, τις γαλλικές κωμωδίες, που παίζονταν τότε πάρα πολύ από τους ελληνικούς θιάσους, που στην ουσία είναι κωμωδίες φάρσας, κωμωδίες παρεξηγήσεων. Έχει καταιγιστικούς διαλόγους με ελαφρά λόγια γλώσσα και αποφασίσαμε να το ανεβάσουμε γιατί θέλαμε μια παράσταση, ένα έργο που δε θα μας θυμίζει σε τίποτα όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας αυτή την εποχή. Για αυτό άλλωστε και κρατήσαμε απολύτως την εποχή του, το μεταφέραμε στην Αθήνα του 1910, σε μια ήρεμη σχετικά εποχή. Το έργο στηρίζεται σε μία παρεξήγηση, σε μια αστεία και ξεκαρδιστική κατάσταση, μεταφέρνοντάς μας στη τότε εποχή ως προς την αισθητική και την ομορφιά της, να θυμηθούμε την παλιά Αθήνα η οποία θα μπορούσε να είναι και η παλιά αστική Θεσσαλονίκη και κάθε πόλη…. Και να γνωρίσουμε βέβαια πράγματα μιας εποχής που εμείς μέσα στη σύγχρονη σκληρότητα τα έχουμε λησμονήσει. Δηλαδή, την αφέλεια, τον ρομαντισμό, την ευγένεια…πράγματα που αξίζει τον κόπο να ξαναθυμηθούμε… Ανεβάζουμε το έργο με μια πολύ σύγχρονη ματιά και έτσι καθίσταται το έργο πάρα πολύ μοντέρνο, σαν μια “vintage γρανίτα”, μια πολύ δροσερή παράσταση, μέσα από την ωραία παλιά αισθητική η οποία όμως επειδή είναι κλασική, είναι ακόμη και σήμερα πολύ χρηστική».

Ε.Π.: Θα μας μιλήσετε για τον δικός σας ρόλος;

Ν.Ο.: Εγώ είμαι Κώστας Κουντουπής, ένα Αθηναίος ο  οποίος είναι μέλος σε μια παραστρατιωτική οργάνωση, από τις πολλές που υπήρχαν τότε, καμία σχέση με τις μετέπειτα. Ιστορικά βρισκόμαστε στην έναρξη του αγώνα για την  απελευθέρωση της Μακεδονίας. Φεύγει λοιπόν για μια μυστική αποστολή και για να μην πει στην γυναίκα μου την αλήθεια επινοεί μια υπερβολή ως δικαιολογία. Στήνει όλη αυτή την κατάσταση με ένα φίλο του αλλά ενώ φεύγει οι παρεξηγήσεις συσσωρεύονται η μία μετά την άλλη και όταν πια επιστρέφει έχουν γίνει όλοι «Μαλλιά κουβάρια» και τον περιμένουν πυρ και μανία…..

Ε.Π.: Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Τάσο Πυριέρη, τον σκηνοθέτη της παράστασης;

Ν.Ο.: Η συνεργασία μας ήταν πάρα πολύ καλή. Μου αρέσει να συνεργάζομαι με τέτοιους ανθρώπους που έχουν θετική διάθεση και αγαπάνε τους ηθοποιούς. Μου αρέσει να δίνω ευκαιρίες σε νέους σκηνοθέτες. Σκηνοθετώ και εγώ ενίοτε αλλά δεν μονοπωλώ τη σκηνοθεσία στο ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης. Γενικά μας αρέσει να συνεργαζόμαστε με συντελεστές και να μαθαίνουμε και εμείς από αυτούς. Πιστεύω μάλιστα ότι στον Τάσο ταιριάζουν πολύ αυτά τα έργα..

Ε.Π.: Πώς ξεκίνησε το δικό σας ταξίδι στο χώρο της υποκριτικής;

Ν.Ο.: Αρχικά πέρασα στην Φιλοσοφική Αθηνών, αλλά στην πορεία διαπίστωσα ότι οι επαγγελματικές επιλογές που μου δίνονταν δεν ήταν καθόλου γοητευτικές και δεν πολυήθελα να περάσω τη ζωή μου σε μια θέση δημοσίου υπαλλήλου. Από την άλλη, οι τέχνες, η μουσική, η λογοτεχνία ήταν πράγματα που μου άρεσαν πολύ από μικρός. Έτσι άρχισα να ψάχνομαι ώστε να μπορέσω να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα. Έδωσα εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν και από εκείνη τη στιγμή όλο αυτό με απορρόφησε πλήρως. Τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ γρήγορα… Ήδη από το πρώτο έτος έπαιξα στο Υπόγειο και από τότε δεν σταμάτησα να εργάζομαι σε όλες τις μορφές της επαγγελματικής υποκριτικής, θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση, σκηνοθεσία, σεμινάρια, διδασκαλίες… τα πάντα.. Τώρα πια γράφω κιόλας, μεταφράζω, κάνω δραματουργικές προσαρμογές…

Ε.Π.: Θυμάστε την πρώτη φορά που ανεβήκατε στη σκηνή;

Ν.Ο.: Και βέβαια… Ήτανε 21 Φεβρουαρίου του 1989… Ήταν στο έργο το «Φιντανάκι» του Παντελή Χορν, στο ιστορικό Υπόγειο, με ένα εκπληκτικό θίασο του Θεάτρου Τέχνης, Μάνος Χατζηδάκης στη μουσική, Γιάννης Τσαρούχης στα σκηνικά, Διονύσης Φωτόπουλος στα κοστούμια…. Αυτή ήταν η πρώτη μου παράσταση. Η δεύτερη ήταν στην Επίδαυρο το καλοκαίρι του 1989, στην «Ειρήνη», σε σκηνοθεσία του Καρόλου Κουν.

Ε.Π.: Η σκηνοθεσία πώς προέκυψε;

Ν.Ο.: Η σκηνοθεσία προέκυψε μετά από πολύχρονη τριβή και πολύ μελέτη και κυρίως γιατί αντιλήφθηκα ότι είχα την ικανότητα να συλλαμβάνω τη γενική εικόνα ενός έργου και να δημιουργώ ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο οι ηθοποιοί να νιώθουν ελεύθεροι να εκφράζονται και να βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό. Δεν σκηνοθετώ διαρκώς, αλλά επιλεκτικά, όταν υπάρχει κάτι να με εμπνεύσει μέσα στο έργο και να μου δημιουργήσει μια αίσθηση ότι έχω να καταθέσω κάτι.

Ε.Π.: Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης;

Ν.Ο.: Μετά τη σύντομη πολιτική μου θητεία αποφάσισα να στραφώ στο διοικητικό κομμάτι του πολιτισμού το οποίο έχει μεγάλες ελλείψεις, γιατί δεν υπάρχουν στελέχη στο χώρο του πολιτισμού που να έχουν και τυπικά προσόντα και γνώσεις πεδίου. Να έχουν δηλαδή μια τριβή πάνω στις διαδικασίες της πολιτιστικής παραγωγής. Προσωπικά έχω περάσει από πάρα πολλά πόστα, είμαι ηθοποιός, πέρασα από τη σκηνοθεσία, από τις μεταφράσεις, από την οργάνωση παραγωγής και εκτέλεση, οργάνωση και σχεδιασμό περιοδείας… Γνωρίζω και στήνω σκηνικά, γνωρίζω το κομμάτι του φωτισμού και γενικά έχω ασχοληθεί με πάρα πολλά κομμάτια. Μετά από όλα αυτά μπορώ να διακρίνω τις ελλείψεις, αλλά πολλές φορές οι καλλιτεχνικοί διευθυντές ή οι διευθυντές των θεάτρων είτε έχουν ελλιπή εμπειρία ή πολύ χαμηλά «soft skills», δηλαδή δεν έχουν μια αντίληψη ότι πρέπει να λειτουργούν ενισχυτικά, να αναδεικνύουν νέες δυνάμεις και να βοηθούν γενικότερα… Η πλειοψηφία τους δυστυχώς λειτουργούν με συγκεκριμένες ομάδες σταθερά, τις λεγόμενες «αυλές» ή προσπαθούν να κάνουν πράγματα χωρίς μακροπρόθεσμη στρατηγική.

Ε.Π.: Το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης πώς λειτουργεί;

Ν.Ο.: Σχεδιάζουμε μια στρατηγική με ορίζοντα αρχικά τριετίας και εφόσον οι συνθήκες το επιτρέψουν συνεχίζουμε με μια ακόμη τριετία. Προσωπικά παρέλαβα ένα θέατρο γονατισμένο, ανενεργό καταστατικά, για επτά χρόνια χωρίς καλλιτεχνικό διευθυντή και ουσιαστικά το ξανά έστησα από την αρχή. Προσλάβαμε ξανά τεχνικούς, φροντιστές… Τους μάθαμε ξανά από την αρχή τη δουλειά, πως τρέχει μια παράσταση, πως κατασκευάζεται και στήνεται ένα σκηνικό, πως οργανώνεται μια παραγωγή, πως σχεδιάζεται μια περιοδεία….όλα από την αρχή.

Ε.Π.: Όλο αυτό απαιτεί πολύ δουλειά…

Ν.Ο.: Ακριβώς, πολύ εργασία, πολύς κόπος, ατελείωτες ώρες προσωπικής ενασχόλησης και όλα αυτά χωρίς επιπρόσθετη πληρωμή. Είναι όμως ο αναπόφευκτος τρόπος για να γίνουν τα πράγματα με ένα δημιουργικό αποτύπωμα.

«Αυτή τη στιγμή το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης

είναι αυτάρκες σχεδόν στο 90%.»

Ε.Π.: Ποιος είναι ο στόχος του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, όπως τον έχετε ορίσει εσείς προσωπικά;

Ν.Ο.: Ο στόχος είναι να υπάρξει ξανά στον θεατρικό χάρτη με τις δικές του δυνάμεις, να μπορεί να διεκπεραιώσει μια θεατρική παραγωγή, μια περιοδεία και τον καταστατικό του ρόλο με απολύτως δικούς του ανθρώπους από την αρχή μέχρι το τέλος. Αυτή τη στιγμή είναι αυτάρκες σχεδόν στο 90%. Επίσης να μπορεί να παραγάγει θεατρικές παραστάσεις στη Λαμία εξ ολοκλήρου.

Ε.Π.: Και ο σκοπός του;

Ν.Ο.: Σκοπός είναι να συνεχίσει ως ένας οργανισμός, ο οποίος θα είναι θεατρικός κόμβος εάν θέλετε, όπου θα συναντώνται θεατρικές δυνάμεις εντός και εκτός Λαμίας, που θα αποτελούν έμπνευση και για άλλες πολιτιστικές δημιουργίες. Θα δημιουργούν μια τεχνογνωσία που θα διαχέεται και σε άλλες δράσεις, τόσο στην πόλη μας, όσο και ευρύτερα και θα υπάρχει τελικά άλλος ένας επαγγελματικός θεατρικός πόλος εκτός Αθήνας. Αυτή τη στιγμή ουσιαστικά το 90% του ελληνικού θεάτρου και των ηθοποιών ζουν και συμβαίνουν στην Αθήνα και αυτό είναι μια πολύ στρεβλή πολιτιστική ανάπτυξη. Με την ενεργή παρουσία των ΔΗΠΕΘΕ όμως έχουμε ισχυρότερη πολιτιστική διάχυση, μεγαλύτερη πολιτιστική αποκέντρωση εάν θέλετε, και όχι μόνο σε επίπεδο παρουσίασης παραστάσεων αλλά σε καθαυτό επίπεδο καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Ε.Π.: Ο κόσμος της Λαμίας στηρίζει το έργο σας;

Ν.Ο.: Όλο και περισσότερο με την πάροδο των χρόνων. Και αυτό είναι και το φυσιολογικό… Όταν ένα θέατρο υπολειτουργεί, διαρρηγνύεται η σχέση με το κοινό του, το οποίο χάνεται και αποστασιοποιείται από αυτό. Εμείς τα τελευταία τρία χρόνια παρουσιάζουμε μια σταθερότητα, μια συνέπεια, έχουμε ξαναχτίσει από την αρχή τη σχέση μας με το κοινό και αυτή η σχέση όσο περνάει ο καιρός δυναμώνει και περισσότερο. Ο κόσμος της Λαμίας βλέπει ότι έχουμε επιμονή, είμαστε σε συνεχή δημιουργική κατάσταση και θέλουμε να έρχεται γιατί θέλουμε να είναι συμμέτοχοι στο όραμά μας  και να εμπνεόμαστε και εμείς από αυτούς. Να καταλαβαίνουμε τις ανάγκες τους- τι είδους παραστάσεις και καλλιτεχνικές εμπειρίες χρειάζονται- να εντοπίζουμε δημιουργικές δυνάμεις της πόλης και της ευρύτερης περιοχής και να τους δίνουμε ευκαιρίες… Έτσι το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης ξαναγίνεται ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας της Λαμίας, όπως και πρέπει να είναι.

«Δίνουμε λόγο και είμαστε απολύτως διαφανείς

τόσο απέναντι στην πόλη όσο και μεταξύ μας.»

Ε.Π.: Ποιες προσωπικές σας αξίες είναι αδιαπραγμάτευτες;

Ν.Ο.: Η ευγένεια, ο σεβασμός σε κάθε εργαζόμενο και συνεργάτη, οι άριστες εργασιακές συνθήκες, η διαφάνεια και η απόλυτη και χρηστή διαχείριση. Με λίγα λόγια, δίνουμε λόγο και είμαστε απολύτως διαφανείς τόσο απέναντι στην πόλη όσο και μεταξύ μας. Δηλαδή, κάθε εργαζόμενος στο ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης γνωρίζει συνεχώς τι κάνω, με ποιους μιλάω και γιατί, τι σκέπτομαι… Πάντα ζητάω τη γνώμη τους στην επιλογή έργου, των συντελεστών, στο σχεδιασμό… Υπάρχει και μια πολύ δυνατή σχέση και με τα μέλη του ΔΣ και με την Δημοτική Αρχή. Πιστεύω πάρα πολύ σε αυτά, την ευγένεια, την ανθρωπιά και το σεβασμό γιατί η τέχνη μας εάν δεν έχει ανθρωπιά και καλοσύνη δεν αξίζει τίποτα.

Ε.Π.: Τι σας ενοχλεί περισσότερο σε μια συνεργασία;

Ν.Ο.: Αυτό που καμιά φορά με ενοχλεί είναι ότι κάποιοι που έρχονται από πιο μεγάλες συνεργασίες μας αντιμετωπίζουν λίγο υποτιμητικά, σαν να είμαστε ένα «μαγαζάκι» στην Λαμία, που προσπαθεί και αυτό το καημένο….. Δεν δέχομαι εκπτώσεις στη δουλειά… Δηλαδή όταν έρχεται κάποιος σε εμάς θα πρέπει να προσφέρει την ίδια ποιότητα δουλειάς ακριβώς όπως παντού, σε κάθε του συνεργασία είτε είναι στο Εθνικό Θέατρο, είτε στη Λυρική Σκηνή, είτε στο Μέγαρο ή στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος… Όταν αισθάνομαι καμιά φορά ότι κάποιοι μας υποτιμούν ή όταν χρησιμοποιούν το ΔΗΠΕΘΕ για να κάνουν τώρα μια δουλίτσα μέχρι να βρουν κάτι καλύτερο αυτό με λυπεί πολύ.

Ε.Π.: Ποιες είναι οι αρχές του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης πάνω στις οποίες λειτουργεί;

Ν.Ο.: Εμείς αρχικά, προσφέρουμε σωστές εργασιακές συνθήκες.  Κάνουμε προσλήψεις, δεν έχουμε ηθοποιούς χωρίς φανερή σχέση εργασίας, δεν πληρώνουμε ποσοστά και ωρομίσθιους… Είμαστε πλήρως εναρμονισμένοι με τη σωστή εργασιακή συνθήκη, αν και δεν είμαστε υποχρεωμένοι από το νόμο. Μπορούμε και εμείς να πληρώνουμε συμφωνίες «πακέτα» ή ωρομίσθιους, όπως και οι περισσότεροι θεατρικοί επιχειρηματίες, όμως δεν το κάνουμε και είμαστε πάρα πολύ τυπικοί και εντάξει απέναντι σε όλους. Και θέλω αντίστοιχα αυτός ο σεβασμός να ανταποδίδεται από τους συντελεστές και όταν δεν γίνεται αυτό με ενοχλεί πάρα πολύ, αλλά ευτυχώς συμβαίνει σπάνια. Γιατί το γεγονός ότι είμαστε ένα θέατρο σε μια περιφερειακή πόλη δε σημαίνει ότι προσφέρουμε κατώτερης ποιότητας πολιτισμό.. Ίσα ίσα, πρέπει και προσπαθούμε να προσφέρουμε ακόμη υψηλότερης ποιότητας γιατί οι άνθρωποι εκεί, στην Λαμία, που δεν έχουν την δυνατότητα να ζούνε σε μια πόλη με πάρα πολλές πρεμιέρες όπως οι άνθρωποι της Αττικής, το έχουν ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη.

Ε.Π.: Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι τοποθετείτε τον πήχη συνεχώς ψηλότερα…

Ν.Ο.: Από μόνος του ανεβαίνει ο πήχης. Όταν πέρσι μπήκαμε με μια παράσταση στην καλοκαιρινή αγορά, η οποία είναι πάρα πολύ σκληρή αγορά, συναντήσαμε πάρα πολλές δυσκολίες, προβλήματα και αναποδιές αλλά αυτά μας έκαναν πολύ σοφότερους. Τώρα, η τεχνική ομάδα του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης πετάει… Γενικότερα πλέον, υπάρχουνε στελέχη και αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος για ένα οργανισμό.

«Τέτοιου βεληνεκούς περιοδεία δεν κάνουν ούτε μεγαλύτεροι θεσμικά οργανισμοί. Προσπαθούμε διαρκώς να κάνουμε πράγματα με έντονο αποτύπωμα…»

Ε.Π.: Είστε μια πολύ ωραία και δεμένη ομάδα μεταξύ σας..

Ν.Ο.: Εμείς επενδύουμε πάρα πολύ στην ποιότητα των ανθρώπων. Δεν συνεργαζόμαστε με κάποιον με βασικό κριτήριο το ταλέντο ή το πόσο δημοφιλής είναι, ή αν είναι φίλος μας ή γνωστός μας… Μας ενδιαφέρει να έχει μια ποιότητα ως άνθρωπος, ως χαρακτήρας. Να έχει ήθος γιατί αυτό πιστεύουμε ότι θα δώσει αυτομάτως μια άλλη ποιότητα στη δουλειά του. Προσωπικά χαίρομαι όταν έρχονται παιδιά και μας γνωρίζουν για πρώτη φορά και βλέπουν ένα απόλυτα οργανωμένο πλαίσιο, έναν οργανισμό που είναι πολύ καλύτερος ακόμα και από πολλά Αθηναϊκά θέατρα, κυρίως σε οργανωτικό επίπεδο. Από το πιο μικρό θέμα ως το και το πιο σύνθετο είμαστε πάρα πολύ οργανωμένοι και όλα αυτά τα βλέπω όχι με ματιά  μικρής πόλης αλλά με ματιά διεθνούς πρακτικής. Δηλαδή, δουλεύουμε έχοντας το νου μας ότι δρούμε όχι σε μια περιοχή από το Λιανοκλάδι μέχρι το Δομοκό, αλλά ότι μας παρακολουθούνε πολύ ευρύτερες δυνάμεις και πρέπει να μπορούμε να αποδείξουμε την αξία μας. Αυτή τη στιγμή, θα μπορούσαμε άνετα να κάνουμε μια παραγωγή με 4 παραστάσεις στη Λαμία και αυτό να είναι αρκετό. Εμείς όμως οργώνουμε την Ελλάδα περνώντας από 27 πόλεις. Τέτοιου βεληνεκούς περιοδεία δεν κάνουν ούτε μεγαλύτεροι θεσμικά οργανισμοί. Προσπαθούμε διαρκώς κάνουμε πράγματα με έντονο αποτύπωμα, όχι επειδή μας επιβάλλεται. αλλά γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε με χαμηλές προσδοκίες..

«Ο πολιτισμός στην Ελλάδα περιμένει το κράτος «μπαμπά»

να του δώσει χρήματα για να ζήσει και δημιουργήσει…»

Ε.Π.: Πώς βλέπετε τα πράγματα στο χώρο του πολιτισμού και της τέχνης σήμερα;

Ν.Ο.: Ο πολιτισμός στην Ελλάδα, σε πολύ σημαντικό βαθμό, εξακολουθεί να είναι κρατικοδίαιτος, όπως λέμε. Περιμένει το κράτος «μπαμπά» να του δώσει χρήματα για να ζήσει και δημιουργήσει. Εάν αύριο ας πούμε, το κράτος σταματήσει να δίνει επιδόματα, επιχορηγήσεις και κάθε βοήθεια, θα καταρρεύσει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του. Από την άλλη όμως μεριά, από το κράτος, δεν υπάρχει μια στρατηγική τι είδους πολιτισμό θέλει να ενισχύσει…απλώς μοιράζει λεφτά. Έχουμε γεμίσει καλλιτεχνικές και δραματικές σχολές που βγάζουν ανεξέλεγκτα εκατοντάδες αποφοίτους κάθε χρόνο και δεν μπορεί να απορροφηθεί ούτε το ένα δέκατο από αυτούς σε μια εδώ και χρόνια κορεσμένη αγορά. Από την άλλη δεν παράγουμε πολιτισμό που να μπορεί να σταθεί εύκολα εκτός συνόρων. Ακόμη τα κρατικά και κρατικώς εποπτευόμενα θέατρά μας, των ΔΗΠΕΘΕ μη εξαιρουμένων, δεν πηγαίνουν στο εξωτερικό τις παραστάσεις τους… Κάνουν μεγάλες παραγωγές για το καλοκαίρι, παίζουν στην Επίδαυρο αλλά στο εξωτερικό δεν πάνε… Ενώ, μικρότεροι ξένοι θίασοι έρχονται και παίζουν στην χώρα μας. Όσο εμείς υιοθετούμε την λογική «καλά περνάμε εδώ…πού να τρέχουμε…», δεν πάμε μπροστά. Πρέπει να κυνηγήσουμε μεγαλύτερη εξωστρέφεια. Εμείς προσπαθούμε με όλες μας τις δυνάμεις να δείξουμε ένα δρόμο.. Το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης δεν είναι υποχρεωμένο να παίζει την Κοζάνη, στην Αλεξανδρούπολη, στην Ξάνθη, στην Κομοτηνή… Το κάνουμε όμως γιατί είμαστε υπερήφανοι για τη δουλειά μας και θέλουμε να τη διαδώσουμε και γιατί με το να ερχόμαστε σε επαφή και με άλλες πόλεις, με διαφορετικούς ανθρώπους, με άλλα μέρη και να βλέπουμε πώς μπορεί να στηθεί το σκηνικό στη Θράκη, στη Μακεδονία, στην Θεσσαλία… μας δίνει γνώσεις, εμπειρία, μας αυξάνει τις ικανότητες και έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε.

Ε.Π.: Ποια είναι δηλαδή η στάση, η φιλοσοφία που επικρατεί σήμερα;

Ν.Ο.: Οι περισσότεροι θεωρούμε ότι έχουμε ένα ωραίο «μαγαζάκι», θα είμαστε αραχτοί εδώ πέρα και θα έρχονται οι άλλοι σε μας. Αυτό είναι λάθος γιατί μας βγάζει έξω από τις αγορές και μας παρουσιάζει λίγο «καφενόβιους», ας πούμε.. Δεν δείχνει ότι είμαστε παραγωγικοί, δημιουργικοί αλλά ότι απλά προσφέρουμε υπηρεσία..

«Οι θεατρικές παραστάσεις έχουν μεγάλα ελλείμματα σε επίπεδα οργάνωσης και παραγωγής και επικοινωνίας»

Ε.Π.: Βλέπετε να υπάρχει αυτή η αντιμετώπιση σε πολλούς τομείς του πολιτισμού σας;

Ν.Ο.: Για να είμαι ειλικρινής αυτό το παρατηρώ παντού… Στις τηλεοπτικές σειρές, που τώρα πλέον κατάλαβαν ότι υπάρχει διεθνές ενδιαφέρον και προσπαθούν να υπάρξουν και με συνθήκες παραγωγής πιο διεθνείς, αλλά και αυτό με πολύ δειλά βήματα γιατί οι περισσότερες σειρές γίνονται με συνθήκες μικροβιοτεχνίας. Οι θεατρικές παραστάσεις έχουν μεγάλα ελλείμματα σε επίπεδα οργάνωσης και παραγωγής και επικοινωνίας. Είναι μικροδουλειές ως επί το πλείστον, που προσπαθούν από εδώ και από εκεί να υπάρξουν με κάποιο τρόπο. Δεν έχουμε θεατρικά έργα. Στο χώρο των εικαστικών τεχνών επίσης δεν παρατηρώ ιδιαίτερες αλλαγές, παρόλες τις διάφορες μπιενάλε, όπως και στην λογοτεχνία, με ένα-δύο συγγραφείς που προσπαθούνε.. Ο δε κινηματογράφος έχει πολύ μεγάλο πρόβλημα όπως και στη μουσική δημιουργία, στο σύγχρονο τραγούδι ας πούμε, δεν έχουμε έργα μια κάποιας εμβέλειας όπως είχαμε παλαιότερα.. Οφείλεται βέβαια και στις αποφάσεις του κράτους με τα θέματα που αφορούν τα πνευματικά δικαιώματα και πήγε πάρα πολύ πίσω οικονομικά τους δημιουργούς. Γενικά, ο ελληνικός πολιτισμός παρουσιάζει μια κρίση ταυτότητας και πολύ μεγάλη εσωστρέφεια.

Ε.Π.: Στις εκλογές είδαμε να μπαίνουν στη Βουλή και κάποια κόμματα με πιο ακραίες πολιτικές θέσεις και πεποιθήσεις.. Πώς σας φάνηκε όλο αυτό;

Ν.Ο.: Σε κάθε Βουλή μπαίνουν και κόμματα που είναι «μιας χρήσεως». Πάντα υπάρχουν άκρα στην κοινωνία και τα θεωρώ επικίνδυνα σε όποια κατεύθυνση και αν τοποθετούνται. Είναι βίαιες στάσεις που καπηλεύονται ένα ψευτοπατριωτισμό ή  ένα ψευτοανθρωπισμό… Η Βουλή εκπροσωπεί απόλυτα την Ελληνική κοινωνία και όπως μέσα στο κοινωνικό σύνολο υπάρχουν ασυνείδητοι, βίαιοι, άνθρωποι με ακραίες πεποιθήσεις, αυτό το ποσοστό αποτυπώνεται και στη Βουλή. Και πρέπει να αποτυπώνεται για να ξέρουμε και ποιοι είμαστε τελικά. Να μην νομίζουμε ότι είμαστε όλοι δημοκράτες και έξω στην κοινωνία να γίνεται το έλα να δεις….

Ε.Π.: Πώς είδατε όλα όσα δημιουργήθηκαν στο χώρο του θεάτρου με τις καταγγελίες που βγήκαν στο φως;

Ν.Ο.: Καλώς έγιναν, αλλά το πρόβλημα δεν ήταν οι συμπεριφορές… εντάξει, τις καταγγείλαμε αυτές… Κυρίως είναι το θέμα των συνθηκών, γιατί αυτοί οι άνθρωποι λίγο πολύ υπήρχανε και θα υπάρχουνε και σε άλλους χώρους και όχι μόνο στο θέατρο. Κάποιοι βρήκαν το θάρρος και μίλησαν και μαζεύτηκαν έτσι οι κακοποιητές. Ξέρετε, είχαμε μάθει στο θέατρο να «συγχωρούμε» τους «παλιοχαρακτήρες» στο όνομα του ταλέντου και αυτό πρέπει να σταματήσει. Για αυτό και εμείς, στο ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, όπως σας είπα παραπάνω, διαλέγουμε τους συνεργάτες μας με βάση το χαρακτήρα και την ποιότητά τους και σε δεύτερη φάση το ταλέντο. Ένα ταλέντο που θα μας κάνει άνω κάτω, που είναι αλαζόνας, αγενής, δήθεν… δεν μας ενδιαφέρει καθόλου. Δε θα μπορεί να συνεργαστεί αλλά ούτε και να επικοινωνήσει με τους υπόλοιπους. Πρέπει να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο γιατί όλα πλέον είναι απρόβλεπτα στη δουλειά μας, στη σχέση μας, ακόμη και στην ίδια τη ζωή μας.

«Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ζούμε σε μια τηλεοπτική επικοινωνιακή επιβολή»

Ε.Π.: Τηλεοπτικότητα- Αναγνωρισιμότητα ηθοποιού… πόσο σημαντική είναι για την εξέλιξη μιας παραγωγής;

Ν.Ο.: Αυτό δυστυχώς ισχύει κυρίως στην περιφέρεια. Εκεί ο κόσμος δεν γνωρίζει κάποιους σημαντικούς και πολύ καλούς ηθοποιούς αλλά μόνο αυτούς που βλέπει στην τηλεόραση. Επομένως, όταν το καλοκαίρι έρθουν παραστάσεις στην περιοχή του, προτιμά κατά προτεραιότητα αυτούς με τους οποίους έχει μια εξοικείωση. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ζούμε σε μια τηλεοπτική επικοινωνιακή επιβολή και μάλιστα είναι πάρα πολύ έντονο αυτό το φαινόμενο. Προσωπικά, προσπαθώ να τηρώ μια ισορροπία.. Να σας επισημάνω ότι αρχικά αρνούμαστε να δίνουμε τηλεοπτικά κασέ, δηλαδή, ένας συνάδερφος που θα έρθει στο ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης δεν θα πάρει απολαβές αντίστοιχες με ένα πρωταγωνιστικό τηλεοπτικό ρόλο. Θα αμειφθεί βάσει των δυνατοτήτων μας, γι’ αυτό και δεν μας προτιμούν οι «τηλεοπτικοί σταρ»….. Εμείς, με τις μικρότερες δυνάμεις μας, στηρίζουμε επικοινωνιακά την ποιότητα του θιάσου μας και προχωράμε…