Μια από τις ιδιαίτερα ταλαντούχες ηθοποιούς της γενιάς της, μια κοπέλα απίστευτα φιλική και φιλόξενη, άμεση και ειλικρινής σε κάθε μας συνάντηση, η Λουκία Μιχαλοπούλου κερδίζει τις καρδιές μας σε κάθε της εγχείρημα.
Φέτος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Οι τρεις ψηλές γυναίκες» του Έντουαρντ Άλμπι σκηνοθεσία του Ρόμπερτ Γουίλσον στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Πρόκειται για μια διαφορετική παράσταση σε σχέση με όλα όσα έχουμε συνηθίσει και έχει κερδίσει το θεατρόφιλο κοινό από την πρώτη στιγμή.
Ο διεθνούς φήμης Αμερικανός σκηνοθέτης Robert Wilson σκηνοθέτησε το έργο Τρεις Ψηλές Γυναίκες του Edward Albee στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, με πρωταγωνίστριες τρεις εξέχουσες Ελληνίδες ηθοποιούς, τη Ρένη Πιττακή, την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τη Λουκία Μιχαλοπούλου. Δομημένο γύρω από τα θεμελιακά ζητήματα του εαυτού και της θνητότητας, το σαρκαστικό έργο του Albee εμπνέεται από τον χαρακτήρα της δικής του μητέρας. Με τη γνωστή του ολιστική διαχείριση του χώρου και του χρόνου, ο Robert Wilson εξιστορεί με μαεστρία το αποτύπωμα του χρόνου, αναδεικνύοντας τις πολλαπλές αντανακλάσεις που γεννά ο καθρέφτης της ζωής.
«Ο Άλμπι παρουσιάζει την γυναίκα με ένα φοβερό τρόπο. Της δίνει μια πολύ παράξενη δύναμη, χωρίς να παρουσιάζει κάποια ευαισθησία ή ευαλωτότητα. Οι γυναίκες του Άλμπι έχουν κάτι πολύ δυναμικό και ισχυρό. Αυτά όλα διακρίνονται πολύ καθαρά καθώς έχει πάρει στοιχεία και από τη θετή του μητέρα και από όσα βίωσε και ο ίδιος σε σχέση με την διαφορετικότητά του. Ο ίδιος πάλεψε πάρα πολύ για τα δικά του θέματα γιατί και η εποχή του ήταν ιδιαίτερα δύσκολη απέναντι σε θέματα διαφορετικότητα και σεξουαλικής ταυτότητας. Το έργο βέβαια δεν αφορά μόνο τη σχέση του γιου με τη μάνα αλλά και τις τρεις διαφορετικές ηλικιακές φάσεις της γυναίκας. Ασχολείται με το πώς η γυναίκα έρχεται αντιμέτωπη με την ίδια της τη ζωή σε διαφορετικές φάσεις με βάση τον χρόνο. Είναι πραγματικά τρομερό το πώς παίζει με τον χρόνο σε αυτό το έργο αλλά και πως το έχει πιάσει από την πλευρά της γυναίκας..»
Ε.Π.: Ποιες είναι λοιπόν οι τρεις ψηλές γυναίκες; Τι σχέση έχουν μεταξύ τους;
Λ.Μ.: Το έργο είναι ένα ρεαλιστικό κείμενο το οποίο μοιάζει να είναι τρεις διαφορετικές γυναίκες, η Α που είναι στο γήρας, η Β που την προσέχει και η Γ η οποία έρχεται από ένα δικηγορικό γραφείο για να λύσει κάποιες υποθέσεις. Στην πρώτη πράξη βλέπεις την διαφορετικότητα τριών γυναικών και μια περίεργη συγκρουσιακή σχέση μεταξύ τους χωρίς να καταλαβαίνεις ακριβώς το γιατί. Δημιουργείται δηλαδή ένα περίεργο συγκρουσιακό τρίγωνο που το αντιμετωπίζει με χιούμορ και με ένα περίεργο παιχνίδι που κάνει. Στην ουσία, η μία δεν αντέχει καθόλου την άλλη αλλά την έχει όμως και τρομερή ανάγκη. Στη δεύτερη πράξη βλέπουμε αυτές οι τρεις γυναίκες να γίνονται ξαφνικά το ίδιο πρόσωπο στις διαφορετικές φάσεις της ζωής τους. Το πολύ όμορφο βέβαια εδώ είναι ότι η μία μαθαίνει στοιχεία της ζωής της από την άλλη που όμως δεν τα γνωρίζει… Δηλαδή η Α έχει όλη τη γνώση, η Β που βρίσκεται στη μέση ηλικία, περιμένει να μάθει τι θα γίνει μέχρι το τέλος και η Γ που έχει όλες αυτές τις ελπίδες για πιο ευτυχισμένες μέρες….
Ε.Π.: Ο χρόνος δηλαδή είναι το βασικό θέμα του έργου…
Λ.Μ.: Ο Ρόμπ Γουίλσον είναι ένας τεράστιος καλλιτέχνης, ο οποίος ως βασικό θέμα σε όλες του παραστάσεις είναι ο χρόνος, η διαστολή και η συστολή του χρόνου δηλαδή. Φωτίζει και το λέω κυριολεκτικά και μεταφορικά, το θέμα του χρόνου. Από την άλλη, η σχέση με την μάνα μέσα στο έργο, αισθάνομαι ότι τον αφορά.
Ε.Π.: Πώς ήταν η συνεργασία, η συνεύρεση με τον Ρόμπερτ Γουίλσον; Λ.Μ.: Είναι μια τρομερή εμπειρία για ένα ηθοποιό. Αισθάνομαι ότι έχω κάνει μεταπτυχιακές σπουδές, σε ένα μάλιστα διαφορετικό είδος από την μέχρι τώρα πορεία μου. Κατάλαβα ότι το να είσαι αυστηρά σε ένα πλαίσιο σου δημιουργεί περίεργες ελευθερίες, πιο βαθιές… Η συμπεριφορά και η όρεξή του είναι σαν μικρού παιδιού και αυτό είναι πολύ εντυπωσιακό. Η μόνη δυσκολία ίσως που συναντήσαμε ήταν ο καινούριος τρόπος που έπρεπε να προσεγγίσουμε το έργο. Οπότε οφείλεις να είσαι ανοιχτός και να δεχτείς μέσα σου ότι ξεκινάς από το μηδέν…. Υπάρχουν όλα, τα κουβαλάς αλλά εδώ δεν μπορείς να πας με τις αποσκευές σου… Και μόνο που ξεκινάει από την εικόνα, τους φωτισμούς, από μία κίνηση που εσύ θα πρέπει να καταλάβεις γιατί μπαίνει και να κάνεις τη σύνδεση, όλα αυτά είναι τελείως διαφορετικά από όσα έχουμε μάθει. Αυτή ήταν η δυσκολία, μπαίνεις σε ένα κόσμο που τον μαθαίνεις εδώ και τώρα…. Και πρέπει βέβαια να τον μάθεις πολύ γρήγορα.. Δηλαδή, ήταν πολύ συμπυκνωμένος ο χρόνος που είχαμε για να κάνουμε όλο αυτό το πράγμα δικό μας.
Ε.Π.: Καθοριστικός ο φωτισμός, αλλά και η μουσική που δεν είναι καθόλου συνηθισμένη..
Λ.Μ.: Ο φωτισμός είναι καθοριστικός στην παράσταση… είναι η λειτουργία του Γουίλσον. Όπως και ο ήχος είναι πολύ σημαντικός. Είναι πράγματα που τα ακούμε και τα γνωρίζουμε, απλά εδώ έπρεπε να τα δουλέψουμε στην πράξη.
Ε.Π.: Το επίθετο «ψηλές» και ο αριθμός 3 έχουν κάποια σημασία στο κείμενο;
Λ.Μ.: Ίσως το «ψηλές» να έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Άλμπι βλέπει τις γυναίκες ως κάτι πολύ δυναμικό, δαιμονικό, ισχυρό και σκοτεινό. Αλλά υπάρχει και η ανάγκη που έχουν οι γυναίκες του Άλμπι να είναι έτσι, να έχουν δύναμη οπότε και να θεωρούν τον εαυτό τους ψηλό ή να επιθυμούν οι άλλοι να τις βλέπουν ως ψηλές… Αυτό που νομίζω ότι ιντρικάρει τον Γουίλσον πολύ είναι ο αριθμός 3 το οποίο είναι ένα περίεργο και πολύ θεατρικό νούμερο..
Ε.Π.: Η συνεργασία με δύο κορυφαίες ηθοποιούς, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και Ρένη Πιττακή….
Λ.Μ.: Ήταν μια μεγάλη εμπειρία η συνεργασία μου με αυτές τις δύο σημαντικές προσωπικότητες του θεάτρου την Καριοφυλλιά Καραμπέτη και τη Ρένη Πιττακή.. Τι θα μπορούσα να σχολιάσω για αυτές τις Μεγάλες Κυρίες του θεάτρου… Ίσως ένα σημαντικό που μου έκανε εντύπωση.. το πόσο ανοιχτές είναι στα νέα δεδομένα… είναι αυτό που λέω και εγώ πραγματικά «μαθήτριες»..
Ε.Π.: Λουκία μου ποια είναι η δική σου η σχέση με το χρόνο;
Λ.Μ.: Να σου πω… όταν ήμουν μικρή είχα μία αγωνία να μην μεγαλώσω.. Μετά, στο σχολείο ήρθε το θέατρο στη ζωή μου και κάπως ξεχάστηκα. Και αυτός είναι ο λόγος που συνεχίζεται αυτή η παράξενη σχέση που έχω με τη σκηνή… κάτι συμβαίνει με τον χρόνο εκεί, νιώθω ότι μπορώ να τον νικήσω όπως και κάθε φόβο που τυχόν μου προκαλεί ο χρόνος.. Στην πραγματικότητα φοβάμαι το τέλος πάρα πολύ… φυσικό ή και μεταφορικό.. Η ημερομηνία λήξης των συνθηκών, των σχέσεων, όλων όσων αγαπώ και θέλω στη ζωή μου είναι η αγωνία μου με το χρόνο..
Ε.Π.: Δυστυχώς όμως όλα έχουν μια ημερομηνία λήξης…
Λ.Μ.: Ναι και για αυτό οφείλουμε να τα συντηρούμε, να τα καλλιεργούμε γιατί στην πραγματικότητα κάτι έχει αξία όταν έχει διάρκεια και η διάρκεια θέλει δουλειά… Τη σέβομαι τη διάρκεια σε όλα τα επίπεδα της ζωής μου.
Ευχαριστώ πολύ!!!
