Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης έχω τη χαρά να συνομιλώ μ΄ έναν εξαίρετο νέο, έναν καινοφανή ποιητή, ο οποίος αποδεικνύει πως τα “τα τρία Τ της επιτυχίας :Ταλέντο, Τόλμη, Τύχη” του νομπελίστα Οδυσσέα Ελύτη, μπορούν να σε οδηγήσουν σε όσα έχεις ονειρευτεί. Πρόκειται για το Δημήτρη Χαντζή, ο οποίος κατάγεται από τη Μακρακώμη Φθιώτιδας.
Πριν λίγο καιρό μετακόμισε στην Αθήνα για μία ζωή με περισσότερες ευκαιρίες, ενώ πρόσφατα δημιούργησε μια σελίδα στο Instagram όπου αναρτά όλα όσα νιώθει και έχει βιώσει, μιας και η “έντονη” καθημερινότητα των ανθρώπων πλέον
βρίσκεται στα social media. Στον ελεύθερό του χρόνο ασχολείται με τη ζωγραφική, τη διακόσμηση και την κατασκευή αντικειμένων από ξύλο. Μέσα σ’ έναν κόσμο γεμάτο εντάσεις, που όμως ποτέ δε σταματά να δείχνει με ουσιαστική μορφή τα πρόσωπά του, στόχος του είναι μια ζωή ήρεμη.
Πες μας Δημήτρη, ποια είναι η πηγή έμπνευσής σου;
Δ.Χ. Ποια είναι η πηγή έμπνευσής μου… Η δική μου πηγή έμπνευσης είναι ο έρωτας, τα συναισθήματα που γεννιούνται ανάμεσα σε πρόσωπα και σώματα. Η δική μου πηγή γεννήθηκε πριν μερικά χρόνια και ήταν γένους αρσενικού.
Ποιους ποιητές θυμάσαι ως παιδί και ποιος είναι ο αγαπημένος σου;
Δ.Χ. Από παιδί θυμάμαι πάντα να προσπαθώ να γράψω όλα όσα νιώθω, μετά τα έσκιζα και τα πετούσα, μέχρι που ξεκίνησα να διαβάζω ποίηση. Μου αρέσουν αρκετοί ποιητές, όπως ο Λειβαδίτης, η Δημουλά και πολλοί άλλοι, όμως αυτός που ταυτιζόμουν ήταν ο Οδυσσέας Ελύτης.
Εσύ πότε άρχισες να εκφράζεσαι με το γραπτό λόγο;
Δ.Χ. Ξέρω πως σε πολλούς θα φανεί περίεργο, όμως η αλήθεια μου είναι πως άρχισα να εκφράζομαι με το γραπτό λόγο όταν σταμάτησα να ακούγομαι σε αυτούς που με ενδιέφεραν. Όταν πλέον άρχισα εγώ ν΄ ακούω εμένα.
Γιατί γράφεις;
Δ.Χ. Νομίζω πως κανείς δε ξέρει ακριβώς το λόγο που γράφει. Το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως ένας λόγος που γράφω είναι γιατί οι άνθρωποι μαθαίνουμε μέχρι να χαθούμε από τον κόσμο αυτό και πως μας χρωστάμε να γράφουμε. Πάντα κάτι πρέπει να μείνει πίσω.
Πιστεύεις υπάρχει κάποιος κανόνας για να γράψεις ή οδηγός είναι ξεκάθαρα η ψυχή;
Δ.Χ. Όχι. Αφού δεν υπάρχουν κανόνες στα συναισθήματα, πώς να υπάρξουν στα γραπτά;
Οι περισσότεροι στίχοι σου, μου δίνουν την εντύπωση ότι αφορούν τον έρωτα και τον πόνο που προκαλεί. Γράφεις σύμφωνα με προσωπικά εσωτερικά συναισθήματα;
Δ.Χ. Ναι. Μιλώ για τον έρωτα και για το πως τον έχω βιώσει και βιώνω εγώ. Όμως ο έρωτας είναι έρωτας για όλους, άρα κάπου καταφέρνω να συναντιούνται οι άνθρωποι μεταξύ τους, διαβάζοντας και τις δικές μου λέξεις.
Πες μας στίχους ποιήματος άλλου δημιουργού που έχει χαραχτεί στη ψυχή σου και από κάποιο δικό σου.
Δ.Χ. Κάποιου άλλου αγαπημένος στίχος που με εκφράζει απόλυτα, είναι του Οδυσσέα Ελύτη και συγκεκριμένα από ” Το Μονόγραμμα” :
“Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν το αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ΄ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.”
Και από κάποιο δικό μου: “Κάποτε έφυγα κι άφησα πίσω μου
κομμάτι κομμάτι μια ζωή που είχαμε
χτίσει με τα δικά μας χέρια,
βλέποντάς τη να γκρεμίζεται με τα μάτια και των δυο.
Μια νύχτα γύρισα στα κρυφά,
σαν το φυγά, να πάρω κάτι στα κλεφτά,
απ΄ τα συντρίμμια, κάτι να ‘χω από μας,
απ΄ το σημείο αναφοράς μας.”
Τι διαβάζεις στον ελεύθερο χρόνο σου;
Δ.Χ. Πλέον περισσότερο γράφω, αλλά πολλές φορές διαβάζω ποιήματα ποιητών που έχω ήδη διαβάσει άλλες τόσες.
Μελλοντικά όνειρα και σχέδια;
Δ.Χ. Όνειρα ναι, πολλά! Ένα από αυτά είναι να γίνω γονιός στον κόσμο αυτό. Είναι μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Σχέδια δεν κάνω πια, δε θέλω να έχω πλάνο.
Τελικά ποιητής γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Δ.Χ. Ποιος ξέρει; Ίσως να γεννιέσαι για να γίνεις κάτι που στην πορεία αγαπάς!
Δημήτρη θέλω να σ΄ ευχαριστήσω γι΄αυτή τη συζήτηση. Σου εύχομαι ολόψυχα να έχεις δημιουργικά ταξίδια στον κόσμο των λέξεων και όλα σου τα όνειρα να πάρουν σάρκα και οστά!
Δ.Χ. Βιβή, εγώ σ΄ ευχαριστώ πολύ!
