Σκέφτομαι την ελευθερία και εγκλωβίζομαι μέσα της βαθύτερα, νόθος πολίτης στην ίδια μου την χώρα.
Φοβάμαι να βγω έξω μήπως και η αχτίδες του φωτός με κάψουν, φοβάμαι να βγω έξω μήπως και αναπνεύσω καθαρό αέρα.
Συνήθισα τα «γκλομπ» πια δεν πονάω.
Η πλάτη μου έχει πάρει σχήμα και μοιάζει με πίνακα του «Πάμπλο Πικάσο» η μόνη τέχνη που βλέπω είναι οι διαδηλώσεις και τα διαγγέλματα από τις τηλεοράσεις.
Η παιδεία μου περιορίζεται σε οθόνες, οι φίλοι μου ξέχασα πως είναι, που και που μιλάω με τους παππούδες μου στο τηλέφωνο.
Είμαι ελεύθερος να πάω με τα πόδια όπου θέλω κανείς δεν με περιορίζει, θα έρθω να σε βρω έρωτα σε 2 χρόνια «είναι πολλά τα χιλιόμετρα».
Η μάσκα μου είναι η μόνη επαφή με τα χείλη μου, με φιλάει και ιδρώνει το πρόσωπο μου, τα χέρια μου έχουν κάνει πληγές από το «αλκοόλ».
Τώρα τελευταία πάχυνα, δεν γυμνάζομαι, δεν έχω χρόνο, μόνο κοιμάμαι.
Χαμογελάω που και που όταν ξεχνιέμαι, μα ύστερα πάλι θυμάμαι.
Φοβάμαι να αρρωστήσω… τα νοσοκομεία δεν έχουν χώρο για μένα, αλλά ούτε και για κανέναν άλλον.
Το σπίτι μου μίκρυνε, δεν με χωράει άλλο, όμως τι να κάνω, δεν έχω που αλλού να πάω.
Δείτε την απομόνωση μέσα από τα μάτια μου :
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
