Σε καιρούς που η ιστορική μνήμη μοιάζει να φθίνει, που η ακροδεξιά σε Ελλάδα και Ευρώπη ξανασηκώνει κεφάλι
«Δεν ξεχνάμε τα εγκλήματα της Χούντας»
55 Χρόνια μετά οι Έλληνες δεν ξεχνάνε τις διώξεις, τις φυλακίσεις, τις εξορίες, τις δολοφονίες. Τα οικονομικά εγκλήματα και σκάνδαλα της χούντας. Ούτε ξεχνάνε ότι στη σκοτεινή εκείνη περίοδο, πλήθος αριστερών και δημοκρατικών συμπατριωτών μας δεν «κοίταξαν τη δουλειά τους», δεν υποτάχθηκαν στην τυραννική εξουσία. Αλλά διακινδυνεύοντας την ασφάλεια και τη ζωή τους, επέλεξαν να αγωνιστούν για την ελευθερία και τη δημοκρατία.
«Η πολύπαθη χώρα μόλις είχε μπει σε νέες περιπέτειες»
Ήταν μόλις 6:30 η ώρα το πρωί, όπου οι Έλληνες άνοιξαν τα ραδιόφωνά τους την 21η Απριλίου το 1967. Πάγωσαν ακούγοντας την είδηση πως: «Λόγω της δημιουργηθείσης εκρύθμου καταστάσεως, από του μεσονυκτίου ο στρατός ανέλαβεν την διακυβέρνησιν της χώρας». Ποιος να φανταζόταν πως το άσκουσμα μιας ανδρικής φωνής προμηνούσε τα ειδεχθή εγκλήματα που διεπράχθησαν για 2.650 ημέρες. Επικεφαλής είχαν τεθεί τρεις επίορκοι αξιωματικοί του Στρατού Ξηράς: ο 55χρονος ταξίαρχος Στυλιανός Παττακός και οι 48χρονοι συνταγματάρχες Γεώργιος Παπαδόπουλος και Νικόλαος Μακαρέζος, που είχαν φροντίσει να τοποθετήσουν εγκαίρως μυημένους συνεργάτες τους σεεκληματικές θέσεις των Ενόπλων Δυνάμεων.
«Το σχέδιο κατάλυσης της Δημοκρατίας»
Οι πραξικοπηματίες κίνησαν μέσα στη νύχτα μονάχα τις στρατιωτικές μονάδες της Αττικής, ωστόσο αιφνιδίασαν τους πάντες. Η πρώτη αποστολή ανατέθηκε σε ολιγομελή τμήματα καταδρομέων (ΛΟΚ), τα οποία κατέλαβαν τα επικοινωνιακά κέντρα ώστε να μην δοθεί σήμα συναγερμού. Από το Κέντρο Εκπαιδεύσεως Τεθωρακισμένων, που έδρευε στη σημερινή Πολυτεχνειούπολη, βγήκαν τα πρώτα τανκς με κατεύθυνση προς τη Βουλή, τα Υπουργεία, το Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, τον ΟΤΕ και τα Ανάκτορα. Το σχέδιο κατάλυσης της Δημοκρατίας άρχισε να υλοποιείται λίγο μετά τη μία τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου. Για να εξουδετερωθεί τυχόν κομμουνιστική απειλή κατά της χώρας, το οποίο προέβλεπε την κατάληψη νευραλγικών κτηρίων και τη σύλληψη στελεχών της Αριστεράς.
«Άπαντες πιάστηκαν στον ύπνο»
…” Σε ένα Έθνος, όπως και σε μια γυναίκα- γράφει ο Καρλ Μαρξ- δε συγχωρείται η στιγμή της αδυναμίας που ο πρώτος τυχοδιώκτης θα μπορούσε να το βιάσει..», Η 18Η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη.
Αυτό εξηγεί πώς ένα Έθνος 36 εκατομμυρίων αιφνιδιάστηκε και οδηγήθηκε στην αιχμαλωσία από τρείς εγκληματίες.Με μελετημένο σχέδιο χτύπησαν την καρδιά και τον εγκέφαλο της χώρας, κατέλαβαν το Πεντάγωνο και τα άλλα βασικά υπουργεία και υπηρεσίες. Απέκοψαν επι της ουσίας την Αθήνα από την υπόλοιπη Ελλάδα. Με την τεχνική της «εκ των άνω βίας».
«Η Δίκη»
1974: Η Ολομέλεια Εφετών Αθηνών αποφασίζει με ψήφους 86 έναντι 2 την άσκηση ποινικής δίωξης για εσχάτη προδοσία και στάση κατά των πρωταιτίων του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967.
Οι κατηγορίες που βάραιναν 24 απόστρατους αξιωματικούς του στρατού ξηράς και της αεροπορίας αφορούσαν τα αδικήματα της εσχάτης προδοσίας και της στάσης. Οι 20 από αυτούς κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου, τρεις φυγοδικούσαν ενώ ένας, ο Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος, δικαζόταν την ίδια περίοδο στο στρατοδικείο με κατηγορίες βασανισμών και η υπόθεσή του διαχωρίστηκε.Πρώτος μάρτυρας, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος ο οποίος κατά την εκδήλωση του πραξικοπήματος (21/4/1967) ήταν πρωθυπουργός της χώρας.
Στο εδώλιο του κατηγορουμένου προσήχθησαν μόνο οι υπαίτιοι του πραξικοπήματος, διότι το αδίκημα χαρακτηρίστηκε στιγμιαίο και όχι συνεχές- εξαιρώντας έτσι από τη δίκη την πλειονότητα των στελεχών της δικτατορίας.Για αρκετούς μήνες μετά την πτώση της χούντας οι πρωταίτιοι κυκλοφορούσαν ελεύθεροι, ή ήταν κατ’ οίκον περιορισμένοι, όπως ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Η εξήγηση αυτού του γεγονότος ήταν η εξής: Η κυβέρνηση της «Εθνικής Ενότητας» τουΚωνσταντίνου Καραμανλή -που είχε αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρα από τις 24 Ιουλίου του 1974– εξέδωσε άμεσα ένα νομοθετικό διάταγμα, βάσει του οποίου χορηγήθηκε μια μάλλον ασαφής «αμνηστία» για όλα τα πολιτικά εγκλήματα του διαστήματος 21 Απριλίου1967 – 23 Ιουλίου 1974, με προφανή στόχο να καταστεί δυνατή η απελευθέρωση και η επιστροφή από τους τόπους εξορίας, των φυλακισμένων και εκτοπισμένων αντιπάλων του δικτατορικού καθεστώτος, όπως και έγινε. Ωστόσο, η διαταγή αυτή δεν εξαιρούσε τους πραξικοπηματίες, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να παραμένουν ελεύθεροι. Με τη Γ΄Συντακτική της Πράξη, η Βουλή των Ελλήνων επιχείρησε να ερμηνεύσει το διάταγμα, με συνέπεια τα εγκλήματα των χουντικών να εξαιρεθούν από την αμνήστευση. Έτσι τελικά, άνοιξε ο δρόμος για οποιονδήποτε πολίτη το επιθυμούσε, να καταθέσει μηνύσεις εναντίον των πραξικοπηματιών για Εσχάτη προδοσία.
Την αρχή έκανε μια ομάδα νεαρών δικηγόρων της Αθήνας μεταξύ των οποίων και ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος έτσι ώστε κινήθηκε η διαδικασία της ποινικής δίωξης, γεγονός που οδήγησε στη σύλληψή τους. Στις 23 Αυγούστου του 1975, ο πρόεδρος του 5μελούς Εφετείου Αθηνών Γιάννης Ντεγιάννης εκφώνησε την υπ’ αριθμ. 477 απόφαση του δικαστηρίου το οποίο επέβαλε τις ακόλουθες ποινές:
· Γεώργιος Παπαδόπουλος: Στρατιωτική καθαίρεση και θάνατος.
· Στυλιανός Παττακός: Στρατιωτική καθαίρεση και θάνατος.
· Νικόλαος Μακαρέζος: Στρατιωτική καθαίρεση και θάνατος.
· Γρηγόριος Σπαντιδάκης : Στρατιωτική καθαίρεση και ισόβια.
· Γεώργιος Ζωιτάκης: Στρατιωτική καθαίρεση και ισόβια.
· Οδυσσέας Αγγελής: Στρατιωτική καθαίρεση και 20ετής κάθειρξη.
· Ιωάννης Λαδάς: Στρατιωτική καθαίρεση και 20ετής κάθειρξη.
· Δημήτριος Ιωαννίδης: Στρατιωτική καθαίρεση και ισόβια.
· Νικόλαος Ντερτιλής: Στρατιωτική καθαίρεση και ισόβια.
· Μιχαήλ Μπαλόπουλος: Στρατιωτική καθαίρεση και ισόβια.
· Μιχαήλ Ρουφογάλης: Στρατιωτική καθαίρεση και ισόβια.
· Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος: Στρατιωτική καθαίρεση και ισόβια.
· Κωνσταντίνος Ασλανίδης: Ερήμην σε ισόβια.
· Αντώνιος Λέκκας: Ισόβια.
· Γεώργιος Κωνσταντόπουλος: Ισόβια.
· Στέφανος Καραμπέρης: Ισόβια.
· Ευάγγελος Τσάκας: Ισόβια.
· Νικόλαος Γκαντώνας: Ισόβια.
Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος: Ισόβια. (Ο Θεοφιλογιαννάκος παραπέμφθηκε και στη Δίκη των βασανιστών).
Ισόβια καταδικάσθηκαν επίσης οι Ιωάννης Παλαιολόγος και Πέτρος Κωτσέλης. Από τους υπόλοιπους καταδικασθέντες, σε έξι επιβλήθηκαν ποινές από 20ετούς
καθείρξεως μέχρι 5ετούς φυλακίσεως, ενώ οι Αλέξανδρος Χατζηπέτρος, Κωνσταντίνος Καρύδας και έξι ακόμη κηρύχθηκαν αθώοι.Σημειώνεται ότι ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, με απόφασή του, μετέτρεψε τις θανατικές ποινές σε ισόβια.
Πηγές πληροφοριών: All About History, 2651 Ημέρες Δικτατορίας, εκδόσεις Μεταίχμιο, Όψεις της Χούντας,η Εφημερίδα των Συντακτών,
