Πληθαίνουν συνεχώς οι φωνές για τη συγκρότηση μιας σύγχρονης Κεντροαριστεράς που θα ξεκινάει από τις παρυφές του φιλελευθερισμού και θα φτάνει στα όρια της παραδοσιακής Αριστεράς. Επειδή οι παρατάξεις δεν φυτεύονται με κάποιες άνωθεν αποφάσεις, αλλά είναι δημιουργήματα των καιρών πρέπει να είμαστε σαφείς στο τι θα εκπροσωπεί η σύγχρονη Κεντροαριστερά και ποιοι θα είναι οι άξονες της πολιτικής της. Με άλλα λόγια, ποια κοινωνικά στρώματα θα εκπροσωπήσει η σύγχρονη Σοσιαλδημοκρατία;
Κατ’ αρχάς, ο πρώτος λόγος είναι ότι η κοινωνία μας ζει μια νέα καρικατούρα διπολισμού που αποκλείει σημαντικά στρώματα του πληθυσμού από τις πολιτικές διαδικασίες. Ένα κομμάτι πλειοψηφικό κατά την άποψη μου δεν έχει σήμερα τρόπους έκφρασης ή αυτή η έκφραση είναι μικρότερη από τη φωνή της. Για παράδειγμα , η ΔΗΜ.ΑΡ είναι ο φορέας της σύγχρονης αριστερής Σοσιαλδημοκρατίας. Όμως το ερώτημα που πλανάται είναι ότι αρκεί ή χρειάζεται κάτι μεγαλύτερο με πυλώνα τη ΔΗΜ.ΑΡ και τον Φώτη Κουβέλη; Ζούμε την ακρότητα των αντιπαραθέσεων.
Η Ν.Δ, κυρίως κερδισμένη από την αντιπαράθεση, προβάλλει τον τρόμο από την ανεξέλεγκτη δράση στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και έχει βάλει πρώτο θέμα στην πολιτική ατζέντα αυτό της ασφάλειας των πολιτών. Ο ΣΥΡΙΖΑ την καταγγέλλει για ακροδεξιές πρακτικές και ο δημόσιος διάλογος καταναλώνεται σε ύβρεις ανάμεσα σε ακροδεξιούς και ακροαριστερούς. Και φυσικά σε αυτό το είδος αντιπαράθεσης δεν έχουν θέση τα πραγματικά προβλήματα.
Η σύγχρονη Σοσιαλδημοκρατία είναι ανάγκη της κοινωνίας. Πρέπει να γίνει το νέο πλειοψηφικό ρεύμα που θα διεκδικήσει την εξουσία, σπάζοντας το δίπολο των δυο σημερινών άκρων. Γιατί όμως μιλάμε για σύγχρονη Σοσιαλδημοκρατία; Γιατί αυτή δεν μπορεί να έχει σχέση με τη Σοσιαλδημοκρατία που αναπτύχθηκε στη μεταπολεμική Ευρώπη και κάλυπτε τις ανάγκες των λαών για μεγάλο κράτος πρόνοιας και ειρήνη.. Η Σοσιαλδημοκρατία της μεταπολεμικής περιόδου έφτασε στα όρια της , εξαντλήθηκε, συμβιβάστηκε και τελικά ηττήθηκε από τον νεοφιλελευθερισμό. Η νέα Σοσιαλδημοκρατία χρειάζεται μια νέα συμφωνία με την κοινωνία, η οποία θα στηρίζεται σε μια νέα οικουμενική διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το δικαίωμα στη δουλειά, στην υγεία, στην παιδεία, στην ψυχαγωγία πρέπει να θεωρούνται αυτονόητα. Το κράτος πρέπει να ανταποκριθεί στον νέο του ρόλο, ο οποίος φυσικά δεν θα είναι του απλού παρατηρητή, αλλά ούτε και του εργολάβου.
Η Σοσιαλδημοκρατία πρέπει να απαλλαγεί από τα κρατικίστικα σύνδρομα της και να θάψει οριστικά το πελατειακό κράτος, βάζοντας τις βάσεις του εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας. Ο ρόλος της ΔΗΜ.ΑΡ σε αυτή τη διαδικασία πρέπει να είναι πρωταγωνιστικός. Πρέπει να συμπορευτεί με τις άλλες δημοκρατικές και σοσιαλιστικές δυνάμεις. Είναι άδικο για αυτόν τον χώρο να κινείται στο 5%-6%, όταν μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας δεν έχει έκφραση.
