Ευχάριστος, πληθωρικός και με έντονη δόση χιούμορ και αυτοσαρκασμού ο Σωτήρης Σκάντζικας είναι ένας τρυφερός άνθρωπος, γεμάτος ευαισθησίες και νοιάξιμο για τους συνανθρώπους του. Αγαπά το θέατρο γιατί του χαρίζει απλόχερα χαρά και συνάμα νιώθει την ευθύνη να μεταφέρει το κοινό σε συναισθηματικές αλήθειες, να προσφέρει φως και ομορφιά σε ένα κόσμο σκοτεινό και άσχημο.
Η καλλιτεχνική του διαδρομή ξεκινά ήδη από τα χρόνια της φοίτησής του στο Θέατρο Τέχνης. Οι παραστάσεις πολλές: Ο ήχος του όπλου, Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ, Η σπασμένη στάμνα, Οι πονηριές του Σκαπέν, Σαλώμη, Η πινακοθήκη των ηλιθίων, Ο Ασυλλόγιστος, Ο βασιλικός, Βάκχες, Πέρσες, Ειρήνη, Φιλοκτήτης, Το πάρκο, Η θυσία του Αβραάμ, Ερωτόκριτος, Στο όνομα της Ελένης, Ελίζα, Η μαριχουάνα της μαμάς μου είναι η καλύτερη, Τρωάδες, Το καπλάνι της βιτρίνας και πολλές ακόμη. Το απόλυτό του όμως όπως και ο ίδιος ισχυρίζεται είναι η θεατρική παράσταση «Κάποιος να με προσέχει» του Frank McGuinness σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου.
Στην τηλεόραση έκανε το ντεμπούτο του στη σειρά «Εκείνες κι εγώ» με τον Γιάννη Μπέζο και συμμετείχε στις σειρές Ξέχασέ με, Αλίκη, Το μπέρδεμα, Τμήμα ηθών, Εσύ αποφασίζεις, Το κόκκινο δωμάτιο, Χαμένη Άνοιξη και πολλές ακόμη.
Στον κινηματογράφο έχει εμφανιστεί στις ταινίες Η διακριτική γοητεία των αρσενικών, Ριζότο, Η νύχτα της μυστικής συνάντησης, Μπορντέλλο, Ταξιδάκι, Μια φορά στις τόσες, Το φθινόπωρο που οι νύχτες μεγαλώνουν.
Το «Κάποιος να με προσέχει» του Frank McGuinness σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά. Το έργο διαδραματίζεται την εποχή που τρομοκράτες και επαναστατικές ομάδες έκαναν τυχαίες και αιφνίδιες απαγωγές. Ένας Άγγλος, ένας Αμερικανός κι ένας Ιρλανδός είναι έγκλειστοι σ’ ένα κελί στο Λίβανο, υπό το άγρυπνο βλέμμα των τρομοκρατών – απαγωγέων τους. Μέσα από συγκρούσεις ή συναισθηματικές εξάρσεις, μέσα από δαιμονικό χιούμορ ή «παιχνίδια» διαφυγής, οι τρεις τους, θα δεθούν με ισχυρότερα δεσμά και από τις αλυσίδες που τους κρατούν. Η πανανθρώπινη αυτή ιστορία των τριών ομήρων μιλά για τον φόβο και την ταυτότητα, διαλύει τα σύνορα των φύλων, διερευνά τις στρατηγικές επιβίωσης του ανθρώπου μέσα σε συνθήκες τρόμου και μας υπενθυμίζει πως είμαστε πιο δυνατοί όταν είμαστε ενωμένοι.
Ξεκινώντας το δικό μας ταξίδι ο Σωτήρης Σκάντζικας μας λέει ότι αν και η οικογένειά του είχε τις αντιρρήσεις της για το θέατρο, στήριζαν σιωπηλά την προσπάθειά του. Αφορμή για να ασχοληθεί με αυτό που αγαπούσε ήταν μια παράσταση στο στρατό την οποία εξ ολοκλήρου είχε αναλάβει. Αμέσως μετά πέρασε την πόρτα του Θεάτρου Τέχνης και άρχισε το μεγάλο του ταξίδι στην υποκριτική. Εκεί γνώρισε πλευρές του θεάτρου που ήταν ακόμη αθέατες στην ψυχή του.
Η υποκριτική ήταν αυτό που λαχταρούσε όλη του ζωή. Το Θέατρο Τέχνης ήταν η αρχή του νήματος… Εκεί κατάλαβε πλέον ότι για να μπορέσεις να σταθείς και να προχωρήσεις σε αυτή τη δουλειά χρειάζεται διάβασμα και μια πολύ σφαιρική μόρφωση.
«Η καινούρια γενιά ηθοποιών νομίζω ότι έχει το σκαλοπάτι της μόρφωσης και αυτό όλο ξεκίνησε από τη δική μας γενιά. Θυμάμαι στη σχολή τους συμμαθητές μου που ειλικρινά οι περισσότεροι είχαν και κάποιο άλλο πανεπιστημιακό πτυχίο. Ένας ηθοποιός δεν είναι μια μονοσήμαντη ιστορία, είναι πολλά… Η παρατήρηση βέβαια είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά, όπως και το νοιάξιμο για το συνάνθρωπο και ας ακούγεται περίεργο. Δεν μπορείς να είσαι ηθοποιός και να αδιαφορείς για όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου και όχι απλά σε κοινωνικό αλλά σε ανθρώπινο επίπεδο. Να σου πω για παράδειγμα, σε μια λαϊκή εάν πέσει ένας άνθρωπος, από τα εκατό άτομα οι πέντε θα τρέξουν να βοηθήσουν. Από αυτούς τους πέντε οι τρεις θα είναι σίγουρα ηθοποιοί γιατί θα τον έχουν δει αφού έχουν εξασκηθεί στην παρατήρηση αλλά και στο νοιάξιμο για τον συνάνθρωπο».
Ε.Π.: «Κάποιος να με προσέχει», ένα ανατριχιαστικά επίκαιρο έργο, από μια καλοδεμένη ομάδα χαρισματικών ανθρώπων, που κάνει την παράσταση να μιλά σε κάθε έναν χωριστά από τους θεατές… Πώς συναντήθηκες με αυτό το κείμενο; Πώς συναντηθήκατε και οι τέσσερις μαζί;
Σ.Σ.: Με την Αθανασία Καραγιαννοπούλου γνωρίζομαι από τα φοιτητικά χρόνια στο Θέατρο Τέχνης. Είναι ένα υπέροχο πλάσμα, μια εξαιρετική ηθοποιός πρέπει να σας πω. Είχα δει κάποιες δουλειές της που μου άρεσαν πολύ και πραγματικά ήθελα πολύ να βρεθούμε στην ίδια δουλειά, να παίξουμε μαζί. Όταν πλέον μπήκαν και τα σόσιαλ στη ζωή μας αρχίσαμε να επικοινωνούμε πολύ έντονα, σχεδόν καθημερινά. Έχουμε ένα κοινό κώδικά στο χιούμορ και μια κοινή αντίληψη των πραγμάτων. Δεν αποκλείουμε τίποτα, τα βλέπουμε και τα παρακολουθούμε όλα. Είδα πέρσι την παράσταση και πραγματικά ήταν ένα αριστούργημα, ήταν η ωραιότερη παράσταση που είχα δει τα τελευταία πέντε χρόνια τουλάχιστον. Αισθάνθηκα περήφανος για την Αθανασία γιατί πίστευα σε αυτή από την αρχή και τελικά δεν με διέψευσε. Το ήθελα, το ευχόμουν να μου δοθεί η ευκαιρία να παίξω κάτι αντίστοιχο. Τον Ιούνιο χτύπησε το τηλέφωνο και η Αθανασία μου πρότεινε να συμμετέχω στην παράσταση. Μου είπε μάλιστα ότι ήταν και πρόταση του Αντίνοου, που παρότι δεν γνωριζόμασταν είχε δει δείγματα της δουλειάς μου. Μετά ψάξαμε και οι τρεις μαζί για τον τρίτο ηθοποιό. Η αλήθεια είναι ότι με τα παιδιά ήρθα συναισθηματικά πολύ κοντά και αυτό όχι μόνο μου αρέσει αλλά είναι και η πρόθεσή μου.
Ε.Π.: Πώς βρεθήκατε όλοι μαζί; Τυχαίο; – απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης..
Σ.Σ.: Ναι είμαστε όλοι απόφοιτοι του Θεάτρου Τέχνης, ο Αντίνοος και ο Δημήτρης Παπαγεωργίου ήταν μαθητές της Αθανασίας. Ο κώδικας του Θεάτρου Τέχνης προφανώς λειτούργησε και νιώσαμε από την πρώτη στιγμή σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Το βασικό σε όλα αυτά είναι ότι δεν έχουμε καμία συστολή στο να τσαλακωθούμε, να γελοιοποιήσουμε τους εαυτούς μας, σεβόμενοι πάντα τους άλλους. Έτσι λοιπόν βρέθηκα σε αυτό το έργο που είναι για μένα το πιο ενδιαφέρον που μου έχει τύχει τα τελευταία τριάντα χρόνια..
Ε.Π.: Πόσα χρόνια δουλεύεις στο θέατρο;
Σ.Σ.: Σαράντα χρόνια σίγουρα, με ένα διάστημα αποχής και απομάκρυνσης.
Ε.Π.: Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι η αποχή ήταν δική σου απόφαση, δεν σου επιβλήθηκε από κάποιες συνθήκες..
Σ.Σ.: Δεν μου επιβάλλονται συνθήκες.. Έχω τόσο πείσμα που θα τις ανατρέψω… Η αποχή μου είχε να κάνει και με προσωπικούς λόγους αλλά και στη δουλειά δεν με ζητούσαν πια σε πράγματα που εγώ ήθελα να συμμετέχω. Για να πάρω μια απόφαση συμμετοχής σε μια δουλειά θα πρέπει να με ενδιαφέρει το έργο ή κάποιος συντελεστής ή όλα μαζί.. Όταν λοιπόν αυτό σταμάτησε να υπάρχει, οι προτάσεις που μου γίνονταν, γιατί μου γίνονταν όλα τα χρόνια προτάσεις και πολλές μάλιστα, δεν είχαν ενδιαφέρον για μένα. Πιστεύω βαθιά ότι ένας ηθοποιός έχει ένα βασικό σκοπό και αυτός είναι να διαδώσει ένα λόγο και ένα συναίσθημα. Έστω και ένας θεατής να πιαστεί σε μια παράσταση από κάτι αυτό είναι μεγάλο κέρδος.
Ε.Π.: Πώς βλέπεις τους θεατές στη δική σας παράσταση;
Σ.Σ.: Σε μας αυτό γίνεται συνεχώς και πραγματικά συγκινούμαι πάρα πολύ. Έρχεται ο κόσμος στο τέλος της παράστασης και πολλές φορές ρωτάει «Πώς μου την είπες τη συγκεκριμένη ατάκα;» γιατί μου δείχνει μια λύση σε κάτι.. Είναι φοβερό να σου λένε κάτι τέτοιο.. Τους δίνει όμως ένα πάτημα, μια λύτρωση και ας είναι και ψευδής, τους έχει βάλει σε ένα μονοπάτι.. Αυτό είναι μεγάλο δώρο σε μένα.
Ε.Π.: Εκείνη τη στιγμή τους δίνεις αυτό που τους λείπει, συμπληρώνεις στο πάζελ του μυαλού τους αυτό που χρειάζονται για να πάνε παρακάτω…
Σ.Σ.: Αυτό που βγαίνει πάντως είναι ότι η παράσταση μιλάει στις καρδιές του κόσμου και το κείμενο έχει στοιχεία που κάνουν τον κόσμο να προβληματιστεί. Άλλωστε, αυτό δεν είναι και το ερώτημα: Θα μείνει κάτι από το κείμενο στους θεατές; Αξίζει να μείνει; Και στη δική μας παράσταση, ναι, αξίζει να μείνει.
Ε.Π.: Θα μας συστήσεις το ρόλο σου; Υπάρχουν κομμάτια που ταυτίζεσαι;
Σ.Σ.: Πραγματικά, σε όλη μου τη ζωή θα ευγνωμονώ την Αθανασία για αυτή την μοναδική συνθήκη που ζω γιατί κάνεις όλα τα είδη του θεάτρου μέσα.. Παίζουμε δράμα, παίζουμε κωμωδία, χορεύουμε, τραγουδάμε… Αναφορικά με τον ρόλο μου, εγώ είμαι πολύ εξωστρεφής, πληθωρικός άνθρωπος και χρειάστηκε να δουλέψω για να συναντήσω τον ήρωά μου.. Ταυτίζομαι με τον ήρωά μου κατά 95%, ακόμη και στα πρόσωπα και στη σχέση του με τα πρόσωπα που αναφέρει, σε πάρα πολλά σημεία. Και σε κάθε παράσταση ανακαλύπτω νέα σημεία, όσο και αν ακούγεται περίεργο.
Ε.Π.: Είναι ωραίο αυτό..
Σ.Σ.: Κοίτα, από τη μετάφραση της Αθανασίας μέχρι και τη σκηνοθεσία της, όλο το έργο βασίζεται πάνω σε ένα πράγμα, την αλήθεια. Νομίζω ότι παίζουμε αληθινά και αυτό βγάζει συνεχώς καινούρια πράγματα.
Ε.Π.: Με τις αλυσίδες πώς προσαρμοστήκατε;
Σ.Σ.: Τίποτα….Αμέσως προσαρμοστήκαμε. Δεν τις υπολογίζουμε όπως δεν τις υπολόγιζαν και αυτοί που έμειναν έξι χρόνια σε ένα κελί. Δεν είναι όμως οι αλυσίδες το πρόβλημα. Άλλα είναι τα δεσμά που μας κρατάνε, οι εσωτερικές αλυσίδες είναι το δύσκολο. Και καλό είναι να σπάμε τους κρίκους αυτούς και να απαγκιστρωνόμαστε από πράγματα τα οποία είτε ενοχλούν εμάς και δεν τολμάμε να τα αποφύγουμε είτε ενοχλούν άλλους και εμείς δεν ξέρουμε ότι τους ενοχλούν. Καλό είναι λοιπόν, οι ενδοσκοπήσεις να αρχίσουν να γίνονται από μικρή ηλικία..
Ε.Π.: Δεν το κάνουμε όμως ούτε ενήλικες..
Σ.Σ.: Πιστεύεις ότι υπάρχει κατάλληλη αγωγή ή παιδεία ή ενδιαφέρον για να μπουν τα παιδιά σε μια τέτοια διαδικασία; Ένα κινητό ή ένα τάμπλετ είναι στο χέρι τους όλη μέρα, αλλά και στο δικό μας…
Ε.Π.: Διαβάζεις τις κριτικές; Σε απασχολούν;
Σ.Σ.: Δεν διαβάζω απλά, ξεκοκαλίζω τις κριτικές, είτε παίζω είτε όχι. Κολακεύομαι πάρα πολύ με τις καλές, χαμογελάω και μου φτιάχνουν το κέφι οι άσχημες. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει τόσο μένος από τους ανθρώπους που κάνουν κριτική. Κάτι είδαν που δεν τους άρεσε και έτσι το εξέφρασαν. Είναι ωφέλιμες και αυτές γιατί μου δίνουν τη δυνατότητα να διορθώσω κάτι που μπορεί να έχει ξεφύγει.
Ε.Π.: Αντίνοος Αλμπάνης, πώς είναι η συνεργασία σας;
Σ.Σ.: Πρέπει να σας πω ότι τον Αλμπάνη από παλιά τον θεωρώ τον μοναδικό Έλληνα νέο ηθοποιό που είναι παγκόσμιος και του το έχω πει άλλωστε. Τον Αντίνοο μπορείς να τον ρίξεις σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου και να παίξει και να μην σου θυμίσει ούτε Έλληνα και ούτε να κάνει και χαρακτηριστικούς ρόλους.. Μπορεί να κάνει οποιοδήποτε ρόλο του δοθεί. Τον εκτιμώ αφάνταστα και νιώθω ευλογία να παίζω με έναν τέτοιο ηθοποιό. Η συνεργασία μας βασίζεται στο επιθετικό χιούμορ που έχουμε και οι δύο. Ο Αντίνοος ήταν και είναι πολύ γενναιόδωρος στα συναισθήματά του από την αρχή. Πρέπει να σου πω κάτι που με εντυπωσίασε πολύ την πρώτη μέρα που ξεκινήσαμε την ανάγνωση του έργου. Γνωρίζουμε ότι ο Αντίνοος έχει παίξει το έργο με απόλυτη επιτυχία. Παρά ταύτα, χαμήλωσε το παίξιμό του, δεν έκανε επίδειξη. Πήρε το κείμενο του, διάβαζε από μέσα και αυτό το λάτρεψα πραγματικά.
Ε.Π.: Είχες παρόμοιες συνεργασίες μέσα στην πορεία σου;
Σ.Σ.: Με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Τι να πω τώρα… Δεν το πίστευα ότι έπαιζα μαζί του. Από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς που είχαμε ποτέ, ένας υπέροχος άνθρωπος.
Ε.Π.: Αθανασία Καραγιαννοπούλου, πόσο αυστηρή είναι ως σκηνοθέτης;
Σ.Σ.: Η Αθανασία είναι ΚΥΡΙΑ και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει σε καμία συνθήκη. Η παιδεία της, η μόρφωση που έχει, η καλοσύνη που είναι γεμάτη, όλα αυτά δε σου αφήνουν περιθώριο να την κρίνεις ως αυστηρή. Είναι μια πολυσχιδής προσωπικότητα, όπως και ο Αντίνοος που πραγματικά ξέρουν πολλά…. Είναι υπέροχη, ένα απίστευτο σκηνοθετικό ταλέντο με φοβερή αισθητική στην σκηνοθεσία της.
Ε.Π.: Μια και μιλάμε για πρόσωπα, Στέφανος Κασελάκης…
Σ.Σ.: Προσωπικά πιστεύω ότι μετά τον Παπανδρέου και τον Καραμανλή δεν υπήρξε λαοπλάνος πολιτικός, ο ηγέτης… Σκεφτόμουν λοιπόν ότι όταν βρεθεί αυτός που και τίποτα να μην θέλει να κάνει αλλά να μας πείσει ότι το κάνει θα γράψει μια μεγάλη ιστορία όπως και οι προηγούμενοι. Επειδή όμως ζούμε αποκλειστικά στην εποχή του marketing, πάντα φοβόμουν ότι εάν βρεθεί ένας όμορφος, που να μιλάει απλά, συμπαθής και πέσει πάνω του ομάδα marketing με το αμερικάνικο πρότυπο θα ξεχωρίσει. Και ξαφνικά βλέπω τον Στέφανο Κασελάκη. Προσωπικά νιώθω σαν ιθαγενής που έρχεται ο Κολόμβος μπροστά μου και μου πετάει χάντρες… Κάτι δεν μου αρέσει σε όλο αυτό. Παρόλα αυτά ο ίδιος μου είναι πολύ συμπαθής.
Ε.Π.: Πώς βλέπεις τα πολιτικά πράγματα σήμερα;
Σ.Σ.: Τα παρακολουθώ απλά και δεν ασχολούμαι. Έχω σταματήσει να ελπίζω. Πιστεύω ότι όλα είναι ίδια και δεν αλλάζει τίποτα.
Ε.Π.: Με τα δικά σας θέματα, τους καλλιτέχνες;
Σ.Σ.: Από τη στιγμή που δεν υπάρχει άδεια, καμία κατοχύρωση επαγγελματική, δεν υπάρχει η ελάχιστη αμοιβή στην τηλεόραση, τι να λέμε τώρα… Το σωματείο κοπιάζει, φωνάζουν αλλά.. Ο πολιτισμός είναι μια χαμένη υπόθεση στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια.
Ε.Π.: Γενικά παρατηρώ ότι πολλές ομάδες μέσα στο χώρο του πολιτισμού δεν είναι ευχαριστημένοι..
Σ.Σ.: Αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Παρακολουθώ στενά και το τι γράφεται αλλά και το τι λέγεται στο επίπεδο του πολιτισμού ανά τον κόσμο. Δε λες ότι υπάρχει οργασμός της τέχνης… υπάρχει πάρα πολύ πειραματισμός, υπάρχουν προτάσεις. Δεν ξέρω, είμαι απαισιόδοξος και ειδικά στο θέατρο νιώθω ότι σιγά σιγά απομακρυνόμαστε από την ουσιαστική μαγεία του θεάτρου. 
Ε.Π.: Πόσο καταλυτικός ήταν για την μετέπειτα καριέρα σου ο ρόλος του «Πετράκη» στης επιτυχημένη σειράς του ΑΝΤ1 «Εκείνες κι εγώ»; Πώς ήταν η συνεργασία με τον Γιάννη Μπέζο;
Σ.Σ.: Τότε επιλεγήκαμε δύο ηθοποιοί για να παίξουν σε παραγωγές του στούντιο ΑΤΑ. Η πρώτη παραγωγή που άνοιξε λοιπόν για αγόρι ήταν το «Εκείνες και εγώ». Εγώ μόλις είχα τελειώσει με το έργο Άννα Φρανκ. Την είχα προλάβει τη σειρά με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και μου άρεσε πάρα πολύ. Για μένα ήταν δύσκολα γιατί έπαιζα για πρώτη φορά στη ζωή μου κωμωδία και στην τηλεόραση δεν ήξερα κανέναν. Είχα πολύ αγωνία για αυτό και δεν το απόλαυσα. Τώρα πλέον θα το έκανα με πολύ χαρά γιατί θα ήξερα πως να το διαχειριστώ.
Ε.Π.: Πώς επηρέασε την επαγγελματική σου πορεία;
Σ.Σ.: Μου έκανε «μαύρη τη ζωή» στην επαγγελματική μου θεατρική πορεία γιατί όλες οι προτάσεις που δεχόμουν ήταν να παίξω τον «Πετράκη» και αυτό με ενόχλησε εάν σκεφτείς ότι στο θέατρο μέχρι τότε έπαιζα μεγάλους και σημαντικούς ρόλους με σημαντικούς συγγραφείς και σκηνοθέτες. Δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω. Ευτυχώς αμέσως έκανα μια ταινία με την Όλγα Μαλέα την «Διακριτική γοητεία των αρσενικών» και μετά το «Ριζότο». Οι προτάσεις όμως όλες προσανατολίζονταν στην περσόνα του Πετράκη και αυτό δεν με ενδιέφερε. Όταν εμφανίστηκε το πρώτο πράγμα που ειλικρινά με ενδιέφερε συμμετείχα. Αυτό ξεκίνησε το 2020 και από τότε παίζω συνεχώς, πάντα όμως με τους δικούς μου όρους.
Ε.Π.: Ποιοι είναι οι όροι;
Σ.Σ.: Καταρχήν να υπάρχει ένα πολύ καλό κείμενο. Κοίτα, πάντα κάνω στον εαυτό μου μια πολύ απλή ερώτηση «Θα πλήρωνα για να δω αυτό το έργο;».
Ε.Π.: Πιστεύεις ότι σου ταιριάζει περισσότερο η κωμωδία;
Σ.Σ.: Το δράμα μου πάει περισσότερο. Περνάω καλύτερα.. Την κωμωδία αν και τη βρίσκω σχετικά ξεκούραστη και εύκολη, δεν είναι όμως. Είναι πάρα πολύ δύσκολη. Προσωπικά πιστεύω ότι αν και έχω ένα προσωπικό χιούμορ δεν είμαι ο αμιγώς κωμικός. Αγαπώ πολύ τους δραματικούς ρόλους και είναι μάλιστα το 80% που έχω παίξει στο θέατρο.
Ε.Π.: Με ποιον θα ήθελες να συνεργαστείς;
Σ.Σ.: Θα ήθελα πάρα πολύ να δουλέψω με τον Καπουτζίδη. Τον βρίσκω μια καλλιτεχνική διάνοια του αιώνα μας. Εκτιμώ πολύ αυτό το χιούμορ, εκτιμώ τον ίδιο τον άνθρωπο, το πως διαχειρίζεται όλο αυτό που έχει…
Ε.Π.: Έχεις αναφέρει ότι αυτή η παράσταση είναι κάτι σαν την ουσιαστική επάνοδό σου…
Σ.Σ.: Επανήλθα το 2020 στην παράσταση «Το καπλάνι της βιτρίνας» που έπαιξα ένα πατέρα και ήταν πολύ γοητευτικό για μένα. Συμμετείχα και σε άλλες παραστάσεις αλλά την ουσιαστική χαρά και ομορφιά την βρήκα εδώ, στο «Κάποιος να με προσέχει». Το μεγάλο θέμα, το πρόβλημα όμως είναι τι γίνεται μετά… Τι παίζεις μετά από ένα τέτοιο έργο στο οποίο έχεις βρει το απόλυτό σου; Θα ταιριάξει παρόμοια συγκυρία με αυτούς τους συνεργάτες, με ένα τόσο δυνατό κείμενο που να παίζεις πράγματα που σε αφορούν; Γιατί εάν αφορούν εσένα, αφορούν και τον κόσμο μια και καταθέτεις την αλήθεια σου. Και γενικά είναι ωραίο να διαλέγουμε ρόλους που να μας ξεκλειδώνουν γιατί βγαίνουν και στοιχεία που δεν γνωρίζεις ότι έχεις και ο κόσμος από κάτω ανακαλύπτει πράγματα για τον ίδιο του τον εαυτό. Και αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου, να ξεκλειδώνουν οι άνθρωποι που παρακολουθούν ένα έργο.
Ε.Π.: Έτυχε να έχετε σχόλια από θεατές μετά την παράσταση;
Σ.Σ.: Ναι, βέβαια.. Μάλιστα κάποιος μου είπε «φεύγω ελεύθερος και άλλος άνθρωπος..»… Και έχει δει δράμα που έχει πάρα πολλά κωμικά στοιχεία αλλά δράμα, ένα ζοφερό έργο…
Ε.Π.: Μιλάμε όμως για ένα ανατριχιαστικά επίκαιρο έργο..
Σ.Σ.: Η εξυπνάδα του έργου που έχει γραφτεί την δεκαετία του 1990 και αναφέρεται σε αληθινή ιστορία είναι ότι δεν είναι μονοσήμαντο αυτό που παρουσιάζει. Άλλωστε στην καθημερινή μας ζωή δεν έχουμε μόνο κλάμα, μόνο θρήνους αλλά έχουμε και κωμικά περιστατικά και χαζά ατυχήματα, ένα αυτοσαρκασμό και χαρούμενες στιγμές. Έτσι είναι η ζωή μας, έτσι είναι και το έργο.
Ε.Π.: Πώς μπορούμε να συναντάμε λιγότερη βία σήμερα;
Σ.Σ.: Δεν μπορούμε… Η βία θα αυξάνεται συνεχώς… Όσο μειώνεται η παιδεία, όσο μειώνεται η ανθρώπινη σχέση, θα αυξάνεται η βία.. Και δεν θέλω να ακούσω για άλλη μια φορά για τους γονείς που αδιαφορούν για τα παιδιά του γιατί ως ένα σημείο είναι υπεύθυνοι. Όταν γίνονται 16, 17 χρονών θα πρέπει και τα παιδιά να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους πλέον. Γενικά θεωρώ ότι είναι θέμα συνανθρώπων, της αδιαφορίας που υπάρχει μεταξύ μας σε μια κοινωνία που βρίσκεται εντελώς στο έλεος του Θεού. Για μένα αυτό που θα χαρακτήριζε τη χώρα μας σήμερα είναι η αγένεια σε όλα.
Ε.Π.: Φόβος – έρωτας- σύνορα, ταυτίζονται;
Σ.Σ.: Για τα σύνορα θα πω ότι κάθε φορά που φτάνω στα όριά μου ανακαλύπτω ότι έχει και παρακάτω σύνορα-όρια. Δεν ξέρω τι σύνορα υπάρχουν, δεν τα σκέφτηκα ποτέ μου ότι υπάρχουν… Γνωρίζω ότι υπάρχει ένα μη προσπελάσιμο όριο όσο αφορά το συνάνθρωπό μου, να μην ενοχλεί η συμπεριφορά μου τον διπλανό μου. Ο φόβος και ο έρωτας είναι συνυφασμένα. Ο φόβος βέβαια μπορεί να αντικατασταθεί και από άλλες λέξεις όπως χαρά, απόλαυση…. Ο έρωτας είναι το δύσκολο..
Ε.Π.: Μήπως τελικά όλα είναι μια σκληρή διαπραγμάτευση;
Σ.Σ.: Όχι δεν είναι σκληρή διαπραγμάτευση.. Προσωπικά δεν μπορώ να διαπραγματευτώ καν… Νομίζω ότι εάν ο καθένας γνωρίζει έστω και λίγο τον εαυτό του μπορεί να πορευτεί σε μια ζωή σύμφωνα με αυτά που αυτός πιστεύει, ακόμη και αν χρειαστεί να βάλει και νερό στο κρασί του. Τουλάχιστον εγώ δεν είμαι αυτός ο άνθρωπος που θα διαπραγματευτεί κάτι σκληρά. Και πολλές φορές λυπάμαι που δεν είμαι. Αυτό που θα κάνω όμως είναι να αγωνιστώ για πράγματα που προσωπικά θεωρώ ηθικά πρέποντα και όχι μόνο για μένα αλλά και για το κοινωνικό σύνολο. Και όλοι πρέπει να παίρνουμε θέση και να μιλάμε. Νομίζω ότι οι φωνές πρέπει να ακούγονται σε ζωτικά θέματα και σε θέματα ηθικής.
Ε.Π.: Τι δώρο θα ζήταγες από το Άγιο Βασίλη;
Σ.Σ.: Ίσως φανεί τετριμμένο αλλά θα πω υγεία, υγεία, υγεία.. Θέλω να είμαι καλά και να μπορώ να κάνω τα πράγματα που με ευχαριστούν. Αυτό!
Ε.Π.: Τι θα ευχόσουν για το 2024;
Σ.Σ.: Θα ευχόμουν ηρεμία, υγεία, να καταλάβουμε ότι δίπλα μας ζουν και άλλοι και να μην υπερβαίνουμε αυτά τα όρια τουλάχιστον. Θα ευχόμουν επίσης περισσότερο διάβασμα αλλά και χρόνο με τους δικούς μας ανθρώπους.
Ευχαριστώ πολύ!! Καλή χρονιά να έχουμε!!
Ταυτότητα Παράστασης
Κάποιος να με Προσέχει
(Someone who’ll watch over me), Frank McGuinness
2η χρονιά επιτυχίας,
Θέατρο Βεάκη μέχρι 3 Ιανουαρίου &
Από 11 Ιανουαρίου στο Θέατρο Αυλαία Θεσσαλονίκη
Συντελεστές
Μετάφραση/Σκηνοθεσία: Αθανασία Καραγιαννοπούλου
Σκηνικά/Κοστούμια: Μαίρη Τσαγκάρη
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Βοηθός Σκηνογράφου: Κωνσταντίνα Παπαθανασίου
Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης
Παραγωγή: Θέατρο «Αυλαία» – Θεσσαλονίκη
Ερμηνεία:
Αντίνοος Αλμπάνης, Σωτήρης Σκάντζικας, Δημήτρης Παπαγεωργίου
