Χρησιμοποιούμε συχνά τη φράση όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος! Τι γίνεται όμως όταν και ο κόσμος γνωρίζει όσα ξέρει ο νοικοκύρης;
Φυσικά αναφέρομαι στις νέες καταγγελίες που ενισχύουν το βαρύ κατηγορητήριο του πρώην διευθυντή Εθνικού Θεάτρου Δημήτρη Λιγνάδη.
Παράλληλα, οι καταθέσεις των ενοίκων της πολυκατοικίας που διέμενε ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης και των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής του Μεταξουργείου , θα ρίξουν περισσότερο φως για τη διαλεύκανση της υπόθεσης και την άμεση δικαίωση των θυμάτων.
Η παιδική σεξουαλική κακοποίηση έχει προκαλέσει την οργή της ελληνικής κοινωνίας και ο χειρισμός του θέματος πρέπει να γίνει με την ανάλογη προσοχή και ευαισθησία.
Τα στόματα ανοίγουν και το κοινό μυστικό της περιοχής πλέον αποκαλύφθηκε. Ο δισταγμός των κατοίκων να καταγγείλουν τα περιστατικά κακοποίησης, η εσωτερική πάλη για το σωστό και το λάθος και ο φόβος φανερώνουν όλες τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας.
Γιατί η κοινωνία δεν μιλάει; Γιατί διαλέγει τη σιωπή; Ποια είναι η σημασία της αδιαφορίας και της συναισθηματικής αποστασιοποίησης από όσα συμβαίνουν στην γύρω μας?
Οι κοινωνικοί ψυχολόγοι Ντάρλει και Λατανέ, μίλησαν για πρώτη φορά για το φαινόμενο της διάχυσης της ευθύνης. Πραγματοποιώντας το πείραμα της επιληπτικής κρίσης προσπάθησαν να εξηγήσουν την κοινωνική απάθεια. Κατά τη διάρκεια του κοινωνικού πειράματος ένα φοιτητής παρουσίασε μία ψεύτικη επιληπτική κρίση διάρκειας έξι λεπτών μπροστά σε εκατοντάδες συμφοιτητές του. Παρατηρήθηκε πως το μεγαλύτερο ποσοστό των φοιτητών έμειναν άπραγοι, ενώ η πλειοψηφία των παρευρισκόμενών δεν αντέδρασε περιμένοντας ότι κάποιος άλλος θα βοηθούσε πρώτος τον επιληπτικό.
Οι ψυχολόγοι το ονόμασαν διάχυση της ευθύνης. Αυτή είναι μια διαχρονική ανθρώπινη συμπεριφορά. Αυτό συμβαίνει και στο δικό μας μικρόκοσμο στην πόλη μας, το χωριό μας, στη γειτονιά μας και στην πολυκατοικία μας. Βλέπουμε ακούμε αλλά δεν αντιδρούμε. Βλέπουμε μία ταλαιπωρημένη γυναίκα με μώλωπες, ακούμε ένα παιδί να κλαίει και δεν αντιδρούμε περιμένουμε κάποιος άλλος να αντιδράσει, κάποιος άλλος να πάρει την ευθύνη.
Η απάθεια και η αδράνεια δεν ταιριάζει στην ελληνική κοινωνία. Είναι δουλειά όλων μας να καταγγέλλουμε περιστατικά βίας ανώνυμα ή επώνυμα. Η κοινωνική αλληλεγγύη μπορεί να γίνει ο συνδετικός κρίκος που θα μας ενώσει όλους.
Ας μην είμαστε απλοί παρατηρητές σε ένα θέατρο παράλογου που διαδραματίζονται καθημερινά δράματα. Ας γκρεμίσουμε την κοινωνία που θίγει συθέμελα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και υποβιβάζει την ανθρώπινη ύπαρξη και να φτιάξουμε ένα νέο κόσμο χωρίς βία και φόβο.
