Μάρτης γδάρτης λένε. Αλλά τι να πει κι αυτός ο Μάρτης που αυτή τη φορά τον έγδαραν; Κουτσοφλέβαρος λένε αλλά τι να πει αυτός ο Φλεβάρης που μια μέρα του δολοφονήθηκε;
Για δες καιρό που διάλεξε ε; Τώρα που θα αρχίσουν να ανθίζουν τα λιβάδια, να ανθίζουν τα λουλούδια και τα πόδια του Μάρτη αντί να περπατούν πάνω σε δροσερά χόρτα, τα χέρια του να ενώνουν χέρια αγαπημένα και χαμόγελα που θα σχηματίζονταν από το άρωμα ενός τριαντάφυλλου, περπατούν πάνω σε σίδερα και αίματα. Σκοντάφτει τρεκλίζοντας πάνω από πτώματα.
Είναι όμορφη η ζωή σαν την Περσεφόνη αλλά είναι κι αυτός ο άνθρωπος ίδιος με τον Άδη καμιά φορά. Τα θέλει όλα δικά του. Ακόμα και τη ζωή του άλλου. Λάθος στιγμή; Δε νομίζω!. Λάθος μέρος; Θα μπορούσε! Λάθος νοοτροπία; Δε βαριέσαι αδερφέ ζούμε στη χώρα των μεγάλων φιλοσόφων, είμαστε οι νταβραντισμένοι Ελληναράδες με την τεστοστερόνη από το σπέρμα του Δία. Τα έχουμε όλα τακτοποιημένα. Την ανευθυνότητα, τη μοιρολατρία, την ευθυνοφοβία. Πρωταθλητές στο τένις γιατί το μπαλάκι της ευθύνης το πετάμε πιο γρήγορα κι από σερβίς του Φέντερερ!
Σα δε ντρεπόμαστε λέω εγώ; Που έχουμε και το θράσος και δε βγάζουμε το σκασμό; Θράσος σε όλα. Θράσος στην άποψη, θράσος στην ευθύνη, θράσος σε ότι όλα μας ανήκουν. Θράσος ακόμα ακόμα να φυτρώνουμε εκεί που δε μας σπέρνουν. Να φτιάχνουμε άτυπους νόμους μέσα στο κεφάλι μας και να δράμε όπως μας καπνίσει, μην πω τίποτα άλλο. Σε όλα είμαστε επιστήμονες και καταλήγουμε να είμαστε ένα τσούρμο ημιμαθών και ευθυνόφοβων σαλτιμπάγκων σε ένα απέραντο τσίρκο υποκρισίας.
Λάθος άνθρωπος; Σίγουρα. Όχι μόνο λάθος άνθρωπος, αλλά και βολεμένα λάθος άνθρωπος που είναι επικίνδυνο είδος. Άνθρωπος που αφού θα πληρωθεί, θα τα φάει με τους φίλους του, θα τα πιεί σε κανα μπαράκι, θα πάρει δώρο στη γυναίκα του, θα φροντίσει τα παιδιά του. Θα βολέψει τη ζωή του μια χαρά. Τη δική του γιατί 40 άλλων τη στέρησε. Κλασσική περίπτωση Έλληνα. Αφού είμαι εγώ καλά, δε πάει να πνιγεί ο άλλος! Έχω και το άλλοθι «Η κακιά η ώρα» και έτσι πιστεύω πως λογοδότησα και ανακουφίστηκα. Για όλα φταίει «Η κακιά η ώρα». Ρε την άτιμη την ώρα. Πως τυχαίνει και είναι κακιά σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις και σε κάτι άλλες ώρες τη σκοτώνουμε ρεμβάζοντας και σκαρώνοντας τις προσωπικές μας φιλοδοξίες για ανέλιξη σε ανώτερα κλιμάκια, θέσεις. Αχ ώρα αχ! Κακό κορίτσι δε θα σου δώσουμε πάστα!
Μόνο αυτός φταίει; Φταίνε και όλοι όσοι ήξεραν και ακόμα ξέρουν που χάσκει το σύστημα, που βρίσκεται το πρόβλημα και κοιτάγανε να στείλουν κανένα μήνυμα στο «τζουτζουκάκι» ή στην «σκανταλιάρα πεταλουδίτσα» για το τι θα φοράει μετά όταν γυρίσουν. Γιατί για να είσαι ηγέτης θέλει να`χεις καρδιά και να πιστεύεις στο χρέος.
Για να ξέρεις να κουμαντάρεις πρέπει να σε νοιάζει και ο διπλανός σου και όχι να απλώνεις τα πόδια πάνω σε ένα γραφείο, να τραβάς ένα ρέψιμο, να τρως σαν γουρούνι μια τυρόπιτα και να φυσάς τα ψίχουλα αντί να τα μαζεύεις, να τραβάς και μια γερή κούφια και να κατηγορείς τον διπλανό σου πως το έκανε. Αλλά τι σε νοιάζει αδερφέ μου. Μήνας μπει, μήνας βγει λεφτά στην τσέπη.
Γιατί ακόμα και το απλό το ρίχνεις στον άλλον. Πάντα η ευθύνη να φύγει από πάνω μας. Ακριβώς όπως μας μαθαίνανε στο στρατό. Ξέρεις πόσοι θα κερδίσουν Όσκαρ πάνω από τα πτώματα των νεκρών; Ξέρεις τι ερμηνείες έχουν να δοθούν. Ήδη στα κανάλια αρχίσανε. Ποιος θα φανεί πιο συμπονετικός και πιο συμπαθητικός. Όλα για την εικόνα.
Επίσης μην ακούσω την κλασσική φράση που ακούγεται τόσο υποδεέστερη στα αυτιά μου. «Πως θα κοιμάται τα βράδια». Κύριοι και κυρίες μου όσο ζεις μπορείς να κάνεις τα πάντα και να κοιμηθείς και να ξυπνήσεις και να κάνεις ό,τι θες. Γιατί ο σταθμάρχης και ο κάθε σταθμάρχης θα ξυπνήσει. Πριν λίγο καιρό η Πισπιρίγκου σκότωνε τα παιδιά της, ο άλλος ξυπνάει ένα πρωί και λέει «Τι θα κάνω σήμερα; Δε σκοτώνω τη γυναίκα μου να περάσει η ώρα;” και η ζωή συνεχίζεται. Η ζωή τους! ΤΟΥΣ! Όχι των άλλων.
Το επάγγελμα του μέλλοντος θα είναι επαγγελματίας ανθρωποκτόνος και επαγγελματίας ηθικός αυτουργός. Επαγγελματίας «Ξέρω πως γίνεται αλλά δε το λειτουργώ» γιατί «έχω τα δικά μου», «άσε μας μωρέ τώρα αύριο» πάντα έχουμε τα δικά μας και σε αυτονόητα πράγματα που ανήκουν σε όλους δε δίνουμε σημασία. Δε σεβόμαστε, κοιτάμε πως να παίξουμε με τα συναισθήματα του άλλου, έχουμε καταντήσει υστερικά μίζεροι, χειριστικά απαισιόδοξοι. Είμαστε επικεντρωμένοι σε ένα σωρό ανούσια πράγματα και σε σημαντικά πράγματα πρέπει να πονέσουμε μέχρι εσχάτων για να τα διορθώσουμε. Πρέπει να συμβούν εκατό τροχαία, Μάτι, σεισμοί, πλημμύρες, να μοσχοβολήσει ο αέρας θάνατο για να βάλουμε μυαλό.
Επαγγελματίας «οπουβγειστής». Λες και πάμε εκδρομή. «Που θα πάμε το τριήμερο; Α! Ε όπου να`ναι κάπου εδώ κοντά», λες και κάνεις ελεύθερη σχέση «Έλα μωρό μου πάμε και όπου βγει». Φράση που ακούγεται τόσο ονειροπόλα αλλά συνάμα είναι τόσο εφιαλτική γιατί είναι τόσο απρόβλεπτη η ζωή μας που καμιά φορά δε βγάζει πουθενά. Ο εικονικός ρομαντισμός του πάντα φλου τύπου που δεν έχει συναίσθηση τι γίνεται γύρω του. «Είναι στον κόσμο του». Μόνο που ο πραγματικός κόσμος έχει άλλες ευθύνες, όποιος είναι στον κόσμο του ας μείνει σε αυτόν χωρίς να παίρνει στο λαιμό του άλλους κόσμους.
Δε φταίει το κράτος αυτή τη φορά! Φταίει η αμορφωσιά
Μέσα σε όλα αυτά είχαμε και την παραίτηση του υπουργού Μεταφορών, του κυρίου Καραμανλή. Πετάχτηκαν πάλι οι ειδήμονες να πουν «Γιατί παραιτήθηκε» και αν δεν παραιτούνταν «γιατί δεν παραιτήθηκε». Μαζί του! Καλά έκανε και παραιτήθηκε. Είχε το σθένος να το κάνει. Αυτό το εριστικά δικαστικό «γιατί» που σόνι και καλά να στήσεις τον άλλον στον τοίχο να λογοδοτήσει, ξεσπώντας τα καλά κρυμμένα κόμπλεξ μέσα σου. Εσύ που σχολαστικά ζητάς εξηγήσεις επί παντός επιστητού ενώ μέσα σου έχεις καταπατήσει ό,τι υπάρχει από τον ηθικό κώδικα. Αφήστε τις οικογένειες να ρωτήσουν το «γιατί». Το «γιατί» είμαστε τόσο μα τόσο …….. (βάλ`τε όποια λέξη θέλετε).
Δε ξέρω που πάει η ψυχή μετά το θάνατο. Εύχομαι κάπου καλύτερα.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ελπίζω να είναι κάπου καλύτερα.
Μακριά από ανεύθυνους και «κακιές ώρες».
