Μια ανεξάρτητη κινηματογραφική παραγωγή έρχεται για να μας αποδείξει πως υπάρχουν αριστουργήματα και εκτός Χόλυγουντ. Το CODA είναι μια ταινία ενηλικίωσης, ωδή στην οικογένεια και στην αγάπη υπό ένα διαφορετικό πρίσμα όμως. Αυτό μιας κωφής οικογένειας.
Το CODA, που είναι ακρωνύμιο του Child Of Deaf Adults (Παιδί κωφών ενηλίκων), ξεκίνησε στο Φεστιβάλ του Σάντανς κερδίζοντας τα κορυφαία βραβεία του Φεστιβάλ και αργότερα κατάφερε να σπάσει ένα νέο ρεκόρ καθώς πουλήθηκε στην Apple+ με το μεγαλύτερο ποσό που έχει λάβει ποτέ ταινία του Φεστιβάλ, έναντι 25 εκατομμυρίων δολαρίων. Σήμερα, σαρώνει τα βραβεία και είναι υποψήφια για 3 Όσκαρ ενώ η σκηνοθέτης της, Σίαν Χέντερ ελπίζει πως έτσι θα ανοίξουν οι πόρτες στο μέλλον για κωφούς πρωταγωνιστές.
Η πλοκή
Η ταινία είναι το ριμέικ της γαλλικής ταινίας «Οικογένεια Μπελιέ» που κυκλοφόρησε το 2014 και αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας κωφών σε μια ψαράδικη πόλη της Αμερικής όμως, που σχεδόν κανείς από τους κατοίκους δεν μιλάει την νοηματική γλώσσα. Πρωταγωνίστρια είναι η 17χρονη Ρούμπι Ρος, η οποία είναι το μόνο μέλος της οικογένειας που έχει την ακοή της και από πολύ μικρή ηλικία είναι ο σύνδεσμος της οικογένειας της με τον υπόλοιπο κόσμο αφού λειτουργεί ως διερμηνέας τους. Η Ρούμπι όμως, έχει ένα μεγάλο ταλέντο. Έχει υπέροχη φωνή και όταν θα προσπαθήσει να κυνηγήσει το όνειρο της με μια υποτροφία στο Μπέρκλι, θα έρθει σε σύγκρουση με την ανάγκη των γονιών της να την έχουν δίπλα τους στο νέο τους επαγγελματικό βήμα στην αυτοοργάνωση των ψαράδων της περιοχής, αφού δεν μπορούν να συνεννοηθούν με κανέναν μόνοι τους.
Το CODA είναι μια ταινία που πραγματικά αξίζει κάποιος να δει διότι περιέχει όλα τα στοιχεία που συνθέτουν μια καλή ταινία. Έχει πολύ δυνατές σκηνές, υπέροχη σκηνοθεσία και σενάριο και πάρα πολύ καλές ερμηνείες. Η σκηνοθέτης Σίαν Χέντερ, η οποία ήταν σεναριογράφος της επιτυχημένης σειράς «Orange is the new black» και έκανε το σκηνοθετικό της ντεμπούτο με τη ταινία «Tallulah» to 2016, καταφέρνει να εξισορροπήσει ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία σε μία ταινία που μπορεί μοιάζει με ένα κλασσικό εφηβικό φιλμ, αλλά το νόημα του είναι πολύ μεγαλύτερο.
Βάζοντας ως βασικό θέμα μια οικογένεια κωφών, η Χέντερ καταφέρνει να περάσει ένα κοινωνικό μήνυμα για τη διαφορετικότητα αλλά κυρίως για την αποδοχή. Δε χρησιμοποιεί μελοδραματισμούς αλλά έντονες σκηνές και πηγαίο χιούμορ. Ο αδερφός της Ρούμπι όταν της λέει «Δεν είμαστε ανήμποροι» και ο πατέρας της όταν της ακουμπάει τον λαιμό για να νοιώσει τις φωνητικές της χορδές ώστε να μπορέσει να την «ακούσει» να τραγουδάει είναι μερικές από αυτές. Η πιο δυνατή σκηνή όμως, είναι η σχολική συναυλία. Ο ήχος κόβεται ώστε να μπορέσει ο θεατής να καταλάβει πώς αισθάνεται η οικογένεια κωφών που αντιλαμβάνονται το ταλέντο της κόρης τους μέσα από τις αντιδράσεις των υπολοίπων θεατών. Η έλλειψη ήχου υπάρχει αρκετά στη ταινία αφού την περισσότερη ώρα οι πρωταγωνιστές μιλάνε στη νοηματική γλώσσα. Αυτό όμως, σε ωθεί στο να παρατηρείς περισσότερο τις κινήσεις και τις εκφράσεις των ηθοποιών, χωρίς τελικά να καταλαβαίνεις την έλλειψη του.
Το πιο δυνατό «χαρτί» της ταινίας όμως, είναι οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Η Έμιλι Τζόουνς, στο ρόλο της Ρούμπι, είναι απλή, αστεία, αμήχανη και φυσική ενώ αξιοποιεί στον έπακρο τις υποκριτικές και φωνητικές ικανότητες. Μάλιστα, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί καλύτερα στο ρόλο η Έμιλι Τζόουνς πέρασε εννιά μήνες σε ειδικό σχολείο για να μάθει τη νοηματική γλώσσα. Από την άλλη, τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας είναι πραγματικά κωφοί. Η Μαρλί Ματλίν, στο ρόλο της μητέρας, επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη 35 χρόνια μετά το Όσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου για τη ταινία «Παιδιά ενός κατώτερου θεού» και είναι εξαιρετική. Η καλύτερη ερμηνεία της ταινίας όμως, ανήκει στον Τρόι Κότσουρ, στον ρόλου του πατέρα, ο οποίος είναι ο πρώτος κωφός άνδρας υποψήφιος για Όσκαρ.
Βραβεύσεις
Η ταινία ξεκίνησε σαρώνοντας τα βραβεία στο Φεστιβάλ του Σάντανς, κερδίζοντας το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής για Αμερικανικό Δράμα, το Βραβείο Κοινού, Βραβείο Σκηνοθεσίας και ένα ειδικό βραβείο της επιτροπής για το καστ. Στα βραβεία του Σωματείου Αμερικανών Ηθοποιών (SAG Awards) απέσπασε το βραβείο «Καλύτερο Καστ σε Ταινία» και ο Τρόι Κότσουρ κέρδισε το SAG Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του. Αυτό ανεβάζει τις πιθανότητες για να κερδίσει και στα Όσκαρ καθώς κάτι τέτοιο έχει επαναληφθεί και το 2020 με τη ταινία «Παράσιτα».
Οι υποψηφιότητες για Όσκαρ είναι 3: διασκευασμένου σεναρίου για την Σίαν Χέντερ, Β’ Ανδρικού Ρόλου για τον Τρόι Κότσουρ και για το Οσκαρ Καλύτερης 2Ταινίας. Το CODA είναι σίγουρα μια ταινία που σηματοδοτεί την είσοδο των κωφών ατόμων στις μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές και τη δημιουργία ενδιαφερόντων ρόλων κωφών χαρακτήρων. Κι όπως λέει και μια ατάκα του καθηγητή μουσικής στη ταινία «Υπάρχουν πολλές καλές φωνές που δεν έχουν κάτι να πουν». Το CODA όμως, έχει να πει πολλά!
Πηγή Video: You Tube
