Το τείχος της ζωής- Μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις.

της Ρίτση Τσακούμη

662

Μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Είναι εντυπωσιακό όμως πως ένας πίνακας ζωγραφικής αποτυπώνει την επικαιρότητα τη στιγμή που ολόκληρη η υφήλιος,  βρίσκεται στη δίνη της πανδημίας. Ο συγκλονιστικός πίνακας του Ισπανού ζωγράφου, Juan Lucena είναι αφιερωμένος στη μνήμη όλων των νεκρών παππούδων και γιαγιάδων που έφυγαν μόνοι.

Ένας πίνακας ζωγραφικής δεν είναι κάποια μορφή φωτογράφισης, ενώ το κάθε έργο τέχνης συνδυάζει την αντικειμενικότητα με την υποκειμενικότητα. Το συγκεκριμένο έργο υπό αυτή την προϋπόθεση έχει δύο ερμηνείες.
Ο πίνακας παρουσιάζει τη σημασία της κοινωνικής αποστασιοποίησης. Το γυάλινο τζάμι συμβολίζει το γυάλινο τείχος που χωρίζει τη νέα γενιά από την τρίτη ηλικία.
Η πανδημία έχει διαμορφώσει μία νέα πραγματικότητα. Η τρυφερή σχέση των ηλικιωμένων με τα εγγόνια τους πλήττεται.
Ίσως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη σχέση. Τα παιδιά πρέπει να μένουν μακριά από τους ηλικιωμένους, καθώς οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας θεωρούνται πως είναι πιο ευάλωτοι στον ιό.
Η απουσία της αγκαλιάς και της προσωπικής επαφής δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα όπως θλίψη, άγχος και θυμό. Οι ηλικιωμένοι βιώνουν μία απώλεια που δεν έχει μόνο ψυχολογικές, αλλά και σωματικές επιπτώσεις. Τη λύση την δίνει η τεχνολογία. Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας μπορούν να επικοινωνήσουν με τα εγγόνια τους, νιώθοντας λιγότερο μόνοι.
Οι βιντεοκλήσεις είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας με τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους, τη στιγμή που η απουσία της προσωπικής επαφής είναι έντονη.
Η δεύτερη ερμηνεία που δέχεται ο πίνακας είναι η μοναξιά του θανάτου. Το γυάλινο τείχος έχει και εδώ το χαρακτήρα του διαχωρισμού. Συμβολίζει το μαζί και το χώρια, τη συντροφικότητα και τη μοναξιά.
Ο κορωνοϊός δεν έχει αλλάξει μόνο την καθημερινότητά μας, αλλά επηρεάζει και σημαντικές στιγμές στη ζωή μας , ακόμα και εκεί που η ζωή βάζει τελεία.
Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνοι στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου μακριά από τους συγγενείς και τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Όσοι είναι τυχεροί μπόρεσαν να αποχαιρετήσουν τους οικείους τους με ένα τηλεφώνημα ή ένα μήνυμα, άλλοι πάλι δεν πρόλαβαν να πουν το τελευταίο αντίο.
Είναι οι άνθρωποι που έχασαν τη μάχη με έναν πανίσχυρο εχθρό και φεύγουν μόνοι.
Είναι οι άνθρωποι που φεύγουν σιωπηλά, ήσυχα και αθόρυβα και δεν άκουσαν μία τελευταία λέξη παρηγοριάς και αγάπης.
Η σημασία της τέχνης είναι αναμφίβολη και κυρίως σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή. Καταφέρνει και μιλάει στην ψυχή μας και μας προσγειώνει με ένα μοναδικό τρόπο στην πραγματικότητα που αν και ζοφερή, με την τέχνη αποκτά μία άλλη διάσταση.