Μια οικογένεια από εκείνες που κατοικούν στα σύνορα της ευδαιμονίας.
Μία όμορφη μάνα, ένας πετυχημένος πατέρας, τρία υπέροχα παιδιά, χρήματα, έρωτας, αγάπη, νοιάξιμο, όνειρα, σχέδια, επιτυχίες, ηλιόλουστο παρόν, ανέφελο μέλλον. Και ξάφνου ένα σκοινί περασμένο στον μητρικό λαιμό, ανάσα κομμένη, απελπισία, δάκρυα, θρήνος, αναπάντητα ερωτήματα, ομιχλώδες παρελθόν, συννεφιασμένο παρόν, το αύριο δεν μπορεί ποτέ πια να είναι το ίδιο…
Τα πρόσωπα που γνωρίζουν εδώ και μια ολόκληρη ζωή την οικογένεια του Κώστα και της Λίνας κλείνουν τα μάτια στο σήμερα στρέφοντας νοητά το βλέμμα στο κοντινό χθες. Στο τόσο κοντινό χθες που δεν μετρά παρά μόνο μια εβδομάδα ζωής. Ηταν τότε, πριν από επτά ακριβώς ημέρες, στο 61ο Καρναβάλι Μακρακώμης, όταν το ζευγάρι μαζί με τα τρία παιδιά του, ντυμένοι Ινδιάνοι κι ανεβασμένοι στο δικό τους άρμα, μοίραζαν κέφι, χαμόγελα και χαρά στους χιλιάδες θεατές της μεγαλύτερης γιορτής της Δυτικής Φθιώτιδας. Η Λίνα γελάει με την ψυχή της, ο Κώστας την κρύβει στην αγκαλιά του, τα παιδιά χορεύουν, κανείς δεν είναι ικανός να διακρίνει το otshee monetoo, το «κακό πνεύμα» κατά την παράδοση των Ινδιάνων, που αιωρείται σαν σύννεφο πάνω από την ευτυχία τους. Eνα σύννεφο που τα ξημερώματα της περασμένης Πέμπτης έφερε βροχή δακρύων…
Περισσότερα στο: Πρώτο Θέμα
