Όταν ήμουν ακόμα αγέννητος, υπήρχε μια εποχή όπου ο ελληνικός κινηματογράφος μεσουρανούσε. Ήταν η εποχή της απελευθέρωσης, της κατάρριψης των ταμπού, της αθωότητας. “Ο χρυσούν αιών της βιντεοκασέτας” θα τον έλεγα εγώ. Πόσα σπίτια δεν έχουν στη συλλογή τους μια βιντεοκασέτα από εκείνα τα χρόνια. Να θυμούνται οι παλαιές γενιές να μαθαίνουμε εμείς οι νεότερες. Ειδικά για τους παλαιότερους είναι εκείνη η γλυκιά νοσταλγία που ξεχύνεται σαν ένας χείμαρρος αναμνήσεων. Πάντα πίστευα ότι αυτό τους δίνει ζωή. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για ενέργειες, είναι ένα κύμα που ζώνει τον ψυχισμό και διεγείρει τις αισθήσεις.
Κάθε ανάμνηση.
Όταν μιλάμε και για ανθρώπους που έζησαν από κοντά όλα τα ιερά τέρατα και τους κολοσσούς εκείνης της εποχής τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Σήμερα θα σας παρουσιάσω μια κυρία η οποία έζησε όλη εκείνη την εποχή. Μια νεαρή, λεπτή, όμορφη, καστανόξανθη κοπέλα με αστείρευτη ενέργεια και ταλέντο.
Εμείς ως νέοι την γνωρίζουμε από το διαβόητο και πάντα παρών “Ρόδα, τσάντα και κοπάνα”, στο ρόλο της μαθήτριας. Οι παλαιότεροι σίγουρα θυμούνται και τις άλλες ταινίες που συμμετείχε. Όπως τα “Άγρια νιάτα”, “Κλασσική περίπτωση βλάβης”, “Τα τσακάλια” και άλλα. Όσο για τους ανθρώπους που είχε δίπλα της θα τους διαβάσετε σε λίγο που θα μου τους πει η ίδια. Εγώ σας αποκαλύπτω τους Στάθη Ψάλτη και Σωτήρη Μουστάκα τα υπόλοιπα σας τα κρατάω για έκπληξη.
Η κύρια Τέτα Κωνσταντά λοιπόν μου έκανε μια μεγάλη τιμή να μου παραχωρήσει την παρούσα συνέντευξη και την ευχαριστώ πολύ για αυτό.
Γενικά αισθάνομαι τυχερός για όλους τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει μέχρι τώρα.
Η κύρια Κωνσταντά είναι ένας αρκετά ευγενικός άνθρωπος, πρόθυμη να βοηθήσει, να εμψυχώσει. Προσγειωμένη αλλά ταυτόχρονα αρχοντική. Έτσι θα την χαρακτήριζα από το λίγο που τη γνώρισα μέσω της κοινής μας τηλεφωνικής επικοινωνίας.
Στο σήμερα κατέχει την θέση του ταμία στο Σώμα Ελλήνων Ηθοποιών.
Ξέρετε γιατί νιώθω τυχερός; Γιατί πολύ απλά ενώ είμαι άγνωστος σε όλους αυτούς τους ανθρώπους με αντιμετωπίζουν με όση απλότητα, χωρίς καμία καχυποψία, με ευλάβεια.
Σπουδαίο το ήθος στον άνθρωπο. Ειδικά όταν αναγνωρίζουν την προσπάθεια σου και με γλυκό τρόπο, είναι κοντά σου και σου δίνουν παραπάνω κίνητρα να την συνεχίζεις.
Οι άνθρωποι είναι δράση και αντίδραση. Επικοινωνία! Μην ξεχάσω να ευχαριστήσω τον αγαπημένο φίλο, Γιάννη Νέζη που με σύστησε στην κυρία Κωνσταντά.
Μόνο ευγνώμων μπορώ να νιώσω.
Όταν τα χρόνια περάσουν σίγουρα θα έχω να θυμάμαι πως τώρα που είμαι στα 26 μου, τον Αύγουστο στα 27, υπήρξαν άνθρωποι που δεν μου έκαναν την ζωή δύσκολη αλλά αντιθέτως αναγνώρισαν, είδαν κάτι σε εμένα. Όταν μάλιστα άνθρωποι που κουβαλάνε χρόνια στην πλάτη τους, έχουν δει τόσα πράγματα δεν επαινούν το έργο σου αλλά ο χαρακτήρα σου αυτό σε δυναμώνει.
Όλα αυτά τα αισθάνθηκα άλλη μια φορά.
Αλλά ας μην σας καθυστερώ πάμε να δούμε τι μου είπε για λογαριασμό του Lay-Out.gr
- Κυρία Κωνσταντά σας καλωσορίζω στην ιστοσελίδα του Lay-Out.gr. Είναι μεγάλη μου χαρά που θα σας έχουμε κοντά μας να μοιραστείτε αυτή τη συνέντευξη μαζί μου. Σας είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων γι`αυτό. Η πρώτη μας ερώτηση είναι απλή και λέει το εξής. Πως θυμάστε την πρώτη σας επαφή με την Τέχνη και πως θα βοήθησε να σμιλεύσετε την προσωπικότητα σας
Η επαφή μου με την τέχνη ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Η μητέρα μου εργαζόταν σαν ταξιθέτρια σε θέατρα – κινηματογράφους αλλά και άλλα θεάματα που ερχόντουσαν συχνά εκείνα τα χρόνια όπως ονομαστά τσίρκο και θεάματα στον πάγο! Όλα αυτά τα παρακολουθούσα από μικρή και ήταν νομίζω απόλυτα φυσικό να μαγευτώ από τον κόσμο της τέχνης. Γνώρισα από τότε και την πλευρά πίσω από τη σκηνή, τις αγωνίες και τα προβλήματα των καλλιτεχνών, την απίστευτη αφοσίωση και υπομονή τους σε κάθε δυσκολία και αυτό με έκανε να τους αγαπήσω ακόμα πιο πολύ. Πίστευα πάντα και πιστεύω ακόμα ότι οι καλλιτέχνες είναι ιδιαίτεροι άνθρωποι. Τόσο ευαίσθητοι και εύθραυστοι αλλά και τόσο δυνατοί ταυτόχρονα. Ήξερα από τότε ότι σ’ αυτόν τον κόσμο ανήκω.
- Είστε ένας άνθρωπος που έζησε τις χρυσές εποχές της βιντεοκασέτας. Πλέον όλα γίνονται ιντερνετικά από τη μια και δεν χάθηκαν οι ταινίες αλλά από την άλλη ο κατ`εξοχήν «παραδοσιακός» χώρος αγοράς δηλαδή τα video club έχουνε κλείσει. Θεωρείτε πως η τεχνολογία έβλαψε εκείνη την παράδοση ή δεν σας ενοχλεί;
Δεν με ενοχλεί η εξέλιξη της τεχνολογίας ούτε οι αλλαγές που φυσικά έρχονται στη ζωή μας και στη δουλειά μας. Με ενοχλεί όμως όταν η ευκολία της πρόσβασης στην τέχνη απαξιώνει τη σκληρή δουλειά που υπάρχει πίσω από κάθε παραγωγή, δίνει την εντύπωση ότι ο καθένας μπορεί να παράξει κάτι που να θεωρείται τέχνη και κυρίως όταν μέσα από το διαδικτυακές προβολές καταστρατηγούνται εργασιακά και πνευματικά δικαιώματα.
- Τι πιστεύετε πως έκανε εκείνες τις ταινίες και τους πρωταγωνιστές τους ξεχωριστά και ποια είναι η γνώμη σας για τους νέους ηθοποιούς αλλά και για τις σύγχρονες παραγωγές;
Δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι αντικειμενική σε αυτή την ερώτηση. Αυτό που βλέπω όμως, είναι ότι κάθε ηθοποιός της γενιάς μου ήταν τόσο ξεχωριστός που η παρουσία του ήταν χαρακτηριστική και μοναδική. Προφανώς σε αυτό συνέβαλε και η ύπαρξη σεναριογράφων και σκηνοθετών που έκαναν κάθε ρόλο ιδιαίτερο και σημαντικό. Η γενιά μας ευτύχησε να βρεθεί πάνω σε μια γέφυρα συνύπαρξης της προηγούμενης γενιάς με την δική μας. Υπάρχουν πολλοί νέοι ταλαντούχοι και αξιόλογοι συνάδελφοι αλλά πολύ αμφιβάλλω αν θα τους δοθεί η ευκαιρία να λάμψουν πραγματικά και να κρατήσουν μια σταθερή θέση στο χώρο. Όλα γίνονται τόσο γρήγορα, τόσο πρόχειρα, τόσο εφήμερα.
- Ποια είναι η αλλαγή που βλέπετε στον κινηματογράφο αλλά και στην τηλεόραση από τότε μέχρι σήμερα;
Βλέπω τις σειρές στην τηλεόραση σαν να γυρίζονται “φασόν”, πάνω σε ίδια σενάρια και θεματολογία. Πολλές δουλειές, λίγες οι αξιόλογες κάθε σαιζόν, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις θεωρώ ότι πάσχουμε κυρίως από σενάριο και σκηνοθεσία. Για τον κινηματογράφο που είναι και η μεγάλη μου αγάπη, τι να πω; Σχεδόν δεν υπάρχει πια
- Μετά την κατάργηση της άδειας ασκήσεως επαγγέλματος ο καθένας μπορούσε να δηλώσει ηθοποιός είτε είχε σχέση με το χώρο είτε όχι. Έκανε καλό ή κακό στο χώρο όλη αυτή η ιστορία;
Θεωρώ την κατάργηση της άδειας ασκήσεως επαγγέλματος μεγάλο σφάλμα. Αν και όταν έγινε πιστεύω ότι έγινε με καλές προθέσεις και με την βασική προϋπόθεση ανωτατοποίησης της καλλιτεχνικής παιδείας, το αποτέλεσμα είναι ακριβώς αυτό, ένα μεγάλο χάος σε έναν ήδη δύσκολο και ανταγωνιστικό χώρο. Όμως η κατάργηση της άδειας δεν είναι η μόνη αιτία του κακού. Η απαξίωση της σημασίας της εκπαίδευσης, η αμφίβολης ποιότητας καλλιτεχνική εκπαίδευση από τόσες διαφορετικές χωρίς κοινό πρόγραμμα σχολές, τα αδιαβάθμητα πτυχία μας που ισοδυναμούν με απολυτήριο Λυκείου, η έλλειψη συμβάσεων εργασίας σε όλους τους χώρους της δουλειάς μας σε συνδυασμό με τον υπερβολικό αριθμό νέων συναδέλφων που αποφοιτούν κάθε χρόνο δημιουργούν μια κατάσταση εντελώς ασφυκτική. Αν σε όλα αυτά προσθέσω τις ερασιτεχνικές ομάδες που κυρίως στην επαρχία υποκαθιστούν τις επαγγελματικές βάζοντας ακόμα και εισιτήριο στις παραστάσεις τους, δικαίως θα αναρωτιέται κανείς αν εξακολουθούμε να θεωρούμαστε επαγγελματίες ή αν έχουμε γίνει πλέον χομπίστες!
- Στάθης Ψάλτης, Σωτήρης Μουστάκας, Μίμης Φωτόπουλος, Κώστας Τσάκωνας, Νίκος Ξανθόπουλος και ένας μακρύς κατάλογος των ιερών κολοσσών του ελληνικού κινηματογράφου. Θέλετε να μου πείτε λίγα λόγια ή κάποιες συμβουλές που σας έδωσαν αν όχι όλοι κάποιοι από αυτούς
Όλοι αυτοί οι σπουδαίοι δάσκαλοι μαζί με κάποιους άλλους αγαπημένους μου όπως ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Κώστας Βουτσάς, η Μάρθα Καραγιάννη και τόσοι άλλοι, δεν θυμάμαι να μου έδωσαν ποτέ κάποιες συγκεκριμένες συμβουλές. Συμβουλή, μάθημα και μοναδική εμπειρία ήταν η κάθε συνεργασία μαζί τους, το ήθος και η αμεσότητα στην υποκριτική τους, η απλότητα αλλά και η γενναιοδωρία τους απέναντι σε εμάς τους νεότερους. Μια ταινία ή μια σαιζόν στο θέατρο με καθέναν από αυτούς ισοδυναμούσε με πολλά χρόνια σχολής
- Θυμάστε κάποιο ιδιαίτερο σκηνικό ή κάποια έντονη ανάμνηση που περάσατε μαζί τους και θα θέλατε να την μοιραστείτε μαζί μου;
Θυμάμαι έντονα μια σκηνή από την ταινία “το παίζω και πολύ άντρας” όπου Μουστάκας και Γιουλάκη γελούσαν τόσο πολύ – κάνοντας φυσικά και τους υπόλοιπους να γελάνε – σε κάθε απόπειρα να γυριστεί ένα συγκεκριμένο πλάνο. Μιλάμε κιόλας για φιλμ που κόστιζε πολύ η κάθε επανάληψη. Πρέπει να χρειάστηκαν πάνω από 30 φορές για να το καταφέρουμε. Θυμάμαι ακόμα στην ταινία “κλασσική περίπτωση βλάβης” όταν ο Τσάκωνας είχε ένα πολύ άσχημο πέσιμο από μια σκάλα. Μαζί με τον μπαμ του πεσίματος έσβησαν και όλα τα φώτα και η στιγμή ήταν πολύ τρομακτική, φοβηθήκαμε ότι θα έχει χτυπήσει πολύ άσχημα. Όμως ο γλυκός μου επιστράτευσε το πηγαίο χιούμορ του, έβαλε λίγο πάγο στην πρησμένη μύτη του και συνέχισε απτόητος το γύρισμα!
- Ας αλλάξουμε κλίμα και να πάμε στο ρόδα, τσάντα και κοπάνα. Υπήρχε κάτι από αυτά στη σχολική ζωή της Τέτας Κωνσταντά ή ήταν καλή και υπάκουη μαθήτρια; (γέλια)
Όπως το είπες, γέλια…… η Τέτα δεν υπήρξε ποτέ ήσυχη και υπάκουη μαθήτρια. Ούτε η πλειοψηφία των παιδιών της γενιάς μου νομίζω ότι υπήρξε. Εντάξει, στις ταινίες είναι όλα λίγο υπερβολικά και παρατραβηγμένα, όμως πραγματικά ήμασταν μια ανήσυχη γενιά.
- H αλήθεια είναι πως οι εποχές εκείνες χαρακτηρίστηκαν από έντονη απελευθέρωση των ανθρώπων αλλά σημαδεύτηκαν και από μάστιγες όπως τα ναρκωτικά πχ. Θέλετε να μου πείτε λίγα λόγια για το πώς βιώσατε εκείνη την εποχή σαν νεαρή ηθοποιός;
Η εφηβεία και η νεαρή μας ηλικία ήταν λίγο πολύ ότι βλέπετε στις ταινίες της εποχής εκείνης. Ανάγκη για απελευθέρωση από απαγορεύσεις και ταμπού, ανάγκη να τα ζήσουμε όλα έντονα και γρήγορα σαν να μην υπάρχει αύριο και δυστυχώς για πολλούς δεν υπήρξε…… ναρκωτικά, ατυχήματα με μηχανές και AIDS μας στέρησαν πρόωρα πολλούς φίλους. Μεταπολίτευση, Πολυτεχνείο, όνειρα και ιδανικά για ένα καλύτερο αύριο σφράγισαν τα νεανικά μας χρόνια κι ας μην καταφέραμε όσα ονειρευόμασταν κι ας μας κατηγορούνε οι νεότεροι για τον κόσμο που τους παραδώσαμε. Ειλικρινά και από καρδιάς τους εύχομαι να τα καταφέρουν καλύτερα
- Μιας και αναφέραμε τα ναρκωτικά. Αν φυσικά θέλετε να μου πείτε. Έτυχε να χάσετε κάποιον από αυτά και αφού μας δίνεται η ευκαιρία να στείλουμε κάποιο μήνυμα περί αυτού του θέματος μιας και η μάστιγα διαιωνίζεται.
Ειδικά για την μεγάλη μάστιγα των ναρκωτικών έχω να πω σε κάθε νέο άνθρωπο αυτό που έλεγα και σε πολλούς φίλους μου: Μην γίνεσαι με τη θέλησή σου το θύμα αυτού που πλουτίζει από το δικό σου βασανιστήριο. Ο μεγαλέμπορος δεν καταστρέφει τη ζωή του όπως εσύ. Έχει βίλλες και ακριβά αυτοκίνητα, γλεντάει τη ζωή του στην υγειά των κορόιδων σαν εσένα. Είναι το μεγαλύτερο κρίμα και άδικο να γεννιούνται άνθρωποι με σοβαρά προβλήματα και να παλεύουν μια ζωή ξεπερνώντας όλες τις αντιξοότητες για να κάνουν κάτι σπουδαίο στη ζωή τους και από την άλλη άνθρωποι που γεννιούνται με όλες τις δυνατότητες να καθιστούν τον εαυτό τους ανάπηρο με τη δική τους θέληση.
- Ποια είναι η γνώμη σας για την εισχώρηση της πολιτικής στους κόλπους της Τέχνης. Επίσης ηθοποιοί αναλαμβάνουν πολιτικές θέσεις εξουσίας. H ερώτηση είναι. Επηρεάζει τελικά η πολιτική την Τέχνη; όχι μόνο με όσα γίνονται αλλά και γενικά, πχ κατά καιρούς η Τέχνη παρατηρούμε πως στρατευόταν.
Η πολιτική μόνο κακό μπορεί να κάνει στην τέχνη αφού η τέχνη απευθύνεται σε όλο τον κόσμο ανεξαιρέτως πολιτικής θέσης και άποψης. Νομίζω πως η αναγκαιότητα για “στρατευμένη τέχνη” έχει περάσει προ πολλού. Η πολιτεία από την άλλη οφείλει να στηρίζει την τέχνη χωρίς όμως να προσπαθεί να την κατευθύνει. Οι ηθοποιοί μπορούν να προσφέρουν στην πολιτική σε συγκεκριμένες θέσεις με την προϋπόθεση μόλις αναλαμβάνουν κάποιο πόστο να μην ξεχνάνε ότι είναι ηθοποιοί (γιατί το έχω δει πολλές φορές να συμβαίνει). Εννοώ, θα πρέπει να προσπαθούν από τη θέση που βρίσκονται να προωθούν τα αιτήματα και τα χρόνια προβλήματα του κλάδου μας.
- Να θυμίσουμε στον κόσμο πως είστε ταμίας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών του οποίου επιμελείται ο αγαπημένος όλων μας, ειδικά εμάς των νέων που μεγαλώσαμε με τη φωνή του, ο Σπύρος Μπιμπίλας. Πως είναι η συνεργασία σας και ποιες αλλαγές έχει επιφέρει ο ίδιος στο Σωματείο; Έχει τύχει να συνεργαστείτε μαζί σε κάποια ταινία ή παράσταση;
Η παρουσία του αγαπημένου Σπύρου στο τιμόνι του ΣΕΗ ήταν ότι καλύτερο συνέβη εδώ και πολλά χρόνια στο σωματείο μας. Η επικοινωνιακή του δεινότητα και η πολυσυλλεκτική του διάθεση έφεραν κοντά μας πολλούς νέους συναδέλφους και έκαναν πολλούς άλλους που είχαν αποχωρήσει, να επιστρέψουν. Πιο σημαντικό ακόμα είναι το ότι επιτέλους το ΣΕΗ τυγχάνει του σεβασμού και της αναγνώρισης που του αξίζει από τον κόσμο, τους συναδέλφους, τους αρμόδιους φορείς και την Πολιτεία. Για να είμαι δίκαιη όμως, ο νέος αέρας που φύσηξε στο ΣΕΗ οφείλεται εξίσου στους νέους συναδέλφους που μπήκαν με γνώσεις και όρεξη στη νέα διοίκηση και όλοι μαζί από την επομένη των εκλογών μέχρι σήμερα κυριολεκτικά δεν έχουμε πάρει ανάσα. Με τον Σπύρο συνεργάστηκα πολλά χρόνια πριν και για μεγάλο διάστημα στη μεταγλώττιση. Από τότε δεν έτυχε να συναντηθούμε ξανά καλλιτεχνικά, όμως είμαστε μέσα από τους κοινούς μας αγώνες στο σωματείο, συνέχεια μαζί.
- Τον τελευταίο καιρό ξέσπασε καταιγίδα καταγγελιών για το #Μetoo. Θα ρωτήσω λαμβάνοντας υπ`όψιν και τη θέση σας στο Σωματείο, οπότε καταλαβαίνω πως κάποια πράγματα χρίζουν ιδιαίτερης προσοχής. Ποια ήταν η πιο σοκαριστική καταγγελία που πέρασε από τα χέρια σας και τι πιστεύετε πως θα αλλάξει στον καλλιτεχνικό κόσμο;
Το κίνημα metoo ξεκίνησε από αλλού αλλά η σπίθα του άναψε μια μεγάλη φωτιά στο δικό μας χώρο. Δεν χρησιμοποιώ την λέξη “φωτιά” με αρνητική έννοια αλλά αντίθετα με την έννοια της κάθαρσης και του εξαγνισμού που τόσο πολύ χρειαζόταν και χρειάζεται παντού. Μέσα σε μια τόσο δύσκολη εποχή που μοιάζει σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος και τίποτα να μην λειτουργεί, πιστεύω ότι αυτό το κίνημα ίσως γίνει η μεγαλύτερη κατάκτηση της νέας γενιάς. Είμαι αισιόδοξη ότι δεν θα σβήσει άδοξα, δεν θα σταματήσει ξαφνικά όπως ξεκίνησε, ότι θα φέρει σε έναν βαθμό σημαντικά αποτελέσματα και μεγάλη κατάκτηση θα θεωρήσω την αλλαγή της νομοθεσίας σχετικά με την παραγραφή τέτοιων αδικημάτων. Κάθε μία καταγγελία είναι συγκλονιστική, πολλές φορές και δυσβάσταχτη ψυχολογικά για όλους μας, η πιο σοκαριστική περίπτωση μέχρι τώρα ήταν σαφώς αυτή του Δ. Λιγνάδη.
- Έχετε βιώσει κάποιο παρόμοιο σκηνικό ή να ήσασταν μάρτυρας σε κάποιο άλλο;
Αμφιβάλλω αν υπάρχει συνάδελφος, αγόρι ή κορίτσι πού δεν έχει βιώσει τέτοια περίπτωση, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρή. Στην ψυχοσύνθεση του καθενός διαφοροποιείται ο τρόπος αντίδρασης και ο αντίκτυπος που έχει πάνω στο μέλλον του. Άλλοι/ες ρίξαμε μερικά χαστούκια, κλείσαμε μερικές πόρτες και συνεχίσαμε, άλλοι/ες δίστασαν πίστεψαν ή τους έπεισαν ότι έτσι είναι αυτός ο χώρος και δεν βρήκαν το θάρρος να αντιδράσουν. Δεν πρέπει να κατηγορούμε κανέναν παρά μόνον τους θύτες και να τους απομονώσουμε έστω και τώρα!
- Τι σημαίνει για εσάς η αγάπη και τι είναι αυτό που σας στεναχωρεί στον σύγχρονο κόσμο;
Η αγάπη είναι η κινητήρια δύναμη για τα πάντα. Κρύβει μέσα της μεγαλύτερη δύναμη από κάθε άλλο συναίσθημα και δεν χάνεται ποτέ, ούτε με τον θάνατο. Ξεκινάει από τον ίδιο μας τον εαυτό – ναι, είμαι σίγουρη ότι αν δεν αγαπάμε και δεν αποδεχόμαστε πλήρως τον εαυτό μας δεν μπορούμε να αγαπήσουμε κανέναν και τίποτα. Είναι δυστυχισμένος όποιος δεν αγαπάει ότι κάνει, κυρίως όποιος κάνει ένα επάγγελμα που δεν αγαπάει και αυτή τη δυστυχία την μοιράζει και γύρω του. Αυτό με στεναχωρεί πιο πολύ η έλλειψη αγάπης, το περίσσευμα σε κακία και μιζέρια. Όσο μεγαλώνω τόσο λιγότερο εκτιμώ το ανθρώπινο είδος. Στέκομαι δίπλα σε όποιον με έχει ανάγκη, συμπορεύομαι με λίγους και εκλεκτούς και επιλέγω να αγαπώ τα μόνα αθώα πλάσματα σε αυτόν τον κόσμο, τα παιδιά και τα ζώα.
- Κυρία Κωνσταντά ήταν μεγάλη μου τιμή η συνέντευξη μας. Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας και για τις απαντήσεις σας. Ελπίζω η φιλοξενία στην ιστοσελίδα του Lay-Out.gr να σας φάνηκε οικεία. Κλείνοντας την συνέντευξη μας θα ήθελα να μου πείτε ποιο είναι το μήνυμα σας στον κόσμο που θα διαβάσει την συνέντευξη μας.
Αν ο κόσμος θα ήθελε να ακούσει ένα μήνυμα από εμένα, έχω να του πω να μην σταματάει μπροστά σε κανένα εμπόδιο, να μην εγκαταλείπει κανένα όνειρο, να μην απελπίζεται στις δυσκολίες γιατί η ζωή μας συμβαίνει τώρα και πρέπει να ζήσουμε την κάθε στιγμή.
