Περικλής Λιανός: “Να είμαστε συνεπείς στις απόψεις μας, γιατί δεν είμαστε και να σεβόμαστε τον άλλον. Το κλειδί των ανθρωπίνων σχέσεων είναι ο σεβασμός του άλλου!”

του Παναγιώτη Κ. Σπανού

548

Καμιά φορά η Μοίρα θεωρώ πως έχει τα δικά της μαγικά σχοινιά. Όπως έλεγε ο μεγάλος ψυχολόγος Κάρλ Γιούνγκ, ένα αόρατο νήμα είναι αυτό που μας ενώνει. Η ίδια τύχη, η ίδια ανάμνηση, η ίδια ψυχή θα συναντήσει την άλλη της ολόκληρη όταν ο μίτος της Αριάδνης ξετυλιχτεί με τέτοιο εκπληκτικό τρόπο μέσα στο λαβύρινθο αυτού του κόσμου. Όπως έχω διατυπώσει πολλές αισθάνομαι τυχερός. Τα όνειρα είναι για να πραγματοποιούνται.

Η ιστορία μας θα διαδραματιστεί αυτή τη φορά προς το Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας. Ο παππούς μου έχει καταγωγή από εκείνα τα μέρη οπότε το αόρατο νήμα του Γιούνγκ θέλησε να γνωρίσω έναν άνθρωπο από εκεί και μάλιστα με βάση με όσα συζητήσαμε και μου είπε και ο παππούς μου είμαστε και πολύ κοντά στις γνωριμίες!

Βέβαια χρειάζεται και η βοήθεια των ανθρώπων πολλές φορές. Ένας πολύ καλός μου φίλος μου, ο Κωνσταντίνος από τη Λαμία, μου είπε μια μέρα. «Θα μιλήσω εγώ στο θείο μου για συνέντευξη». Έτσι και έκανε. Μίλησε στο θείο του!

Ο κύριος Περικλής Λιανός είναι ένας άνθρωπος θα έλεγα γήινος. Ήπιων τόνων, σοβαρός που δεν φοβάται να πει τη γνώμη του. Με παιδεία και σεβασμό στους θεσμούς! Παραδοσιακός τύπος όχι όμως με την έννοια του συντηρητικού αλλά του ανθρώπου που αγαπάει την ιστορία του τόπου του και τη συγκεράζει με μια αισιοδοξία για το μέλλον!

Ο Θόδωρας Πιπίνης όπως τον γνωρίσαμε εμείς στο «Καφέ της Χαράς» και λέω εμείς της γενιάς μου δηλαδή, εκτός από ηθοποιός είναι και δικηγόρος που σημαίνει πως γνωρίζει πολύ καλά το τι σημαίνει δίκαιο! Όλες αυτές οι αξίες τον βοήθησαν να γίνει ένας σπουδαίος ηθοποιός. Η σπουδαιότητα του αυτή βρίσκεται στη συμπεριφορά του. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης μας έκανα δύο λαθάκια από το άγχος μου. Όχι απλά δε με κατσάδιασε, που μου έχει τύχει και αυτό αλλά με την γήινη προσέγγιση του με βοήθησε κι εμένα να ηρεμήσω!

Αυτός λοιπόν είναι ο σπουδαίος άνθρωπος, ο άνθρωπος με παιδεία και αρχές και τον ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό. Ο ηθοποιός είναι πλασμένος από το χώμα του ήθους, την αστρική ύλη της έμπνευσης και τον Θεό της κατανόησης, της αγάπης όχι της μοστραρισμένης αυθεντίας, της δασκαλίστικης ηθικής, κομπλεξικός με τη γαλουχία που γίνεται χειριστικότητα!

Ευτυχώς ο κύριος Λιανός ήταν και πόσο μάλλον τώρα που τον γνώρισα θα είναι κι αυτός στη λίστα των ανθρώπων που άφησαν κάτι στην ψυχή μου. Μια ευγνωμοσύνη και μια πίστη πως οι άνθρωποι μπορούν ακόμα να συνεννοηθούν μεταξύ τους, πως υπάρχουν ακόμα σοβαροί άνθρωποι που ξέρουν να τιμούν και να σέβονται

Αλλά ας μην κωλυσιεργούμε πάμε να δούμε μαζί τι μου είπε για λογαριασμό του Lay-Out. Gr σε μια χειμαρρώδη συνέντευξη

  • Καλησπέρα σας κύριε Λιανέ και καλώς ορίσατε στην ιστοσελίδα του Lay-Out.gr. Είναι μεγάλη μου τιμή και χαρά που σας έχω κοντά μου για να υλοποιήσουμε την παρούσα συνέντευξη. Δε θέλω να σας καθυστερώ και ξεκινάω αμέσως με την πρώτη ερώτηση. Πως θυμάστε την παιδική σας ηλικία και πως πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με την ηθοποιία

Όμορφες αναμνήσεις έχω, σχολείο, παιχνίδι πολύ, τα παιδιά σε κωμοπόλεις όπως  το Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας, από το οποίο κατάγομαι, τα παιδιά παίζαμε πάρα πολύ. Δεν μας εμπόδιζε κάτι από το να παίζουμε και να διαβάζουμε. Εγώ ήμουν ένας πολύ καλός μαθητής από την πρώτη δημοτικού μέχρι την Τρίτη λυκείου. Μιας και έρχονται γιορτές θυμάμαι που βγαίναμε και λέγαμε τα κάλαντα, έξω στους δρόμους συνεχώς. Με αγάπη τα θυμάμαι! Η ηθοποιία προέκυψε ούτε κι εγώ ξέρω πως, τόσο γρήγορα. Από το δημοτικό πήγαινα στον κινηματογράφο. Σκεφτείτε τότε το Θέρμο είχε τρεις κινηματογράφους. Τρεις κινηματογράφους που γέμιζαν, τώρα δεν έχει κανέναν. Στον κινηματογράφο πήγαινα συχνά με τη μητέρα μου και έβλεπα ταινίες και μεγαλώνοντας έβλεπα και μόνος μου αλλά και στο σχολείο μας πηγαίνανε να παρακολουθήσουμε αυτές που επιτρεπόταν να παρακολουθήσουμε. Μ’αρεσε, μαγευόμουνα. Ταξίδευα σε άλλους κόσμους. Αυτή τη δυνατότητα σου δίνει η υποκριτική. Να ζεις σε άλλους κόσμους, μέσα από τους ρόλους, μέσα από τις καταστάσεις. Είναι μια ποιητική μεταμόρφωση που εμένα με συγκινεί και μου αρέσει πολύ. Δεν έχω πολύ καλές σχέσεις με την πραγματικότητα, προτιμώ να «την κάνω» (γέλια).

  • Καταγωγή από το Θέρμο της Αιωτολοακαρνανίας. Γενικά επικρατεί μια παράδοση. Η παράδοση μας είναι η ίδια μας η ιστορία. Καμιά φορά τείνουμε και να την ξεχνάμε

Νομίζω ότι τώρα όχι τόσο. Η δική μου η ηλικία, η δική μου η γενιά είχε μια άρνηση προς την παράδοση, τώρα βλέπω το αντίθετο. Τα παιδιά κάνουν παραδοσιακούς χορούς, παραδοσιακά τραγούδια, ψάχνουν τα έθιμα να τα αναβιώσουν, βέβαια μια στείρα απομίμηση δε λέει τίποτα. Το καλύτερο είναι να τα ζωντανέψουν. Βλέπω μια άλλη αγάπη, μια άλλη προσέγγιση σε αυτά. Αυτή την εντύπωση έχω. Στα χρόνια τα δικά μου όταν εγώ ήμουν έφηβος, από τα 18 και μετά είχαμε μια άρνηση για την παράδοση, την είχαμε ταυτίσει με καταπίεση. Αυτή η άρνηση ισοπέδωσε τα πάντα. Είχαμε άρνηση ακόμα και στα καλά. Νομίζω πως τώρα δεν ισχύει. Δε ξέρω αυτή είναι η άποψη μου. Το Θέρμο τώρα πληροφορούμαι, μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή από ανθρώπους που μου στέλνουν έχει χορευτικούς ομίλους που πηγαίνουν τα παιδιά, μαθαίνουν δημοτικούς χορούς, λαικούς χορούς, εμείς το θεωρούσαμε αδιανόητο τότε. Τα σνομπάραμε αυτά τα πράγματα. Αλλά αυτό νομίζω. Δε ξέρω αν ισχύει στο δικό μου το μέρος, πόσο γενικό είναι αυτό το φαινόμενο. Την παράδοση καλό είναι να μην την ξεχνάμε αλλά και να μην αγκιστρωνόμαστε σε αυτή, δηλαδή να μην γίνεται τροχοπέδη στο να δρέπουμε άλλα πράγματα. Γιατί μερικές φορές η παράδοση μας εμποδίζει να δούμε. Δηλαδή αγκιστρωνόμαστε  στην παράδοση αλλά δεν εξελισσόμαστε. Το θέμα είναι να σεβόμαστε την παράδοση αλλά και να προχωράμε

 

  • Καμιά φορά συγχέεται η έννοια του παραδοσιακού τύπου με αυτή του συντηρητικού και του οπισθοδρομικού. Ποια είναι η γνώμη σας επ`αυτού;

 

Έχουμε λίγο στρεβλές αντιλήψεις γι`αυτό το πράγμα και λίγο θολές. Ένα μεγάλο ποσοστό έχει ταυτίσει την αγάπη για την παράδοση, την τίμηση ή το σεβασμό, με κάτι συντηρητικό και οπισθοδρομικό. Αλλά δεν είναι αυτό. Μόνο αυτό δεν είναι! Η παράδοση είναι ένα απόσπασμα χρόνων, αιώνων και εθίμων. Απλώς, γι`αυτό τόνισα, πως δεν πρέπει να γίνεται τροχοπέδη. Να βλέπουμε μπροστά, να είμαστε ανοιχτοί στο καινούργιο σεβόμενοι όμως και το παλιό. Ούτε μπορούμε να προχωρήσουμε πατώντας μόνο σε αυτά που ξέρουμε αλλά ούτε μπορούμε και να μείνουμε αγκιστρωμένοι στο παρελθόν.  Είναι μια στείρα «αγάπη» και το βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη αγάπη. Το να είσαι αγκιλωμένος στο παρελθόν για εμένα δεν είναι αγάπη στην παράδοση αλλά εμμονή, μια άρνηση του παρόντος και του μέλλοντος!

 

  • Από όσο βλέπω στο βιογραφικό σας πριν ασχοληθείτε με την ηθοποιία είχατε αποφοιτήσει από τη Νομική Σχολή! Τι σημαίνει για εσάς το «δίκαιο»;

 

Δεν έχω αποφοιτήσει απλώς, έχω κάνει και άσκηση. Είμαι μέλος του δικηγορικού συλλόγου. Δίκαιο θεωρώ να έχουν οι άνθρωποι ίσες ευκαιρίες, να αντιμετωπίζονται όλοι οι άνθρωποι με την αξία τους, με τον ίδιο τρόπο και ανάλογα το πώς ανταποκρίνεται ο καθένας από εκεί και πέρα να διαφοροποιείται η συμπεριφορά η δική μας, των θεσμών, του κράτους δηλαδή θέλω όλα τα παιδιά να έχουν ίδιες ευκαιρίες για να σπουδάσουν, κάποιος μπορεί να μην θέλει να σπουδάσει, κάποιος ίσως να μην μπορεί αλλά θα ήθελα να έχει τις ίδιες ευκαιρίες. Ίσες ευκαιρίες. Να έχουν όλα τα παιδιά ίσες ευκαιρίες και δυνατότητες από όλα τα μέρη της Ελλάδος να έρθουν για παράδειγμα σε μια δραματική σχολή. Να μπορούν όλοι οι άνθρωποι που αρρωσταίνουν να έχουν ιατρική περίθαλψη. Για εμένα αυτό είναι μια δίκαιη κοινωνία. Αυτό είναι το ζητούμενο και θα είναι το ζητούμενο, όχι μιας ζωής δικής μου, νομίζω πως αυτό θα είναι για πάντα. Δε ξέρω αν μπορεί να υλοποιηθεί.

  • Καμιά φορά μιλάμε για αμεροληψία  της δικαιοσύνης όμως η δικαιοσύνη προσαρμόζεται με βάση τα συμφέροντα του εκάστοτε συστήματος κάποιες φορές. Πιστεύετε πως υπάρχει δημοκρατία στους νόμους τη σήμερον ημέρα;

 

Απόλυτη όχι και δεν ξέρω αν μπορεί να υπάρξει και απόλυτη. Τους νόμους τους φτιάχνουν άνθρωποι και επειδή έχω σπουδάσει νομικά και έχω ασχοληθεί πιστεύω πως η ελληνική νομοθεσία είναι άδικη. Τα τελευταία χρόνια ειδικά από το 2010 και μετά, αντιλήψεις δήθεν προοδευτικές στην ουσία δημιουργούν άδικα αποτελέσματα! Γιατί υπάρχει μια φροντίδα περισσότερη στο θύτη παρά στο θύμα. Κατά τη γνώμη μου! Άρθρα στην πολιτική δικονομία που επιτρέπουν στους θύτες, στους κατηγορούμενους μετά να μην παρευρίσκονται στις δίκες. Πως θα κρίνει ο δικαστής, άμα δε δει ποτέ, ειδικά στα πλημμελήματα τον κατηγορούμενο; Από τι; Από το τι θα πει ένας καλοπληρωμένος δικηγόρος; Νομίζω πως όλα αυτά είναι αποτέλεσμα διαφόρων θεωριών που δεν έχουν πολύ μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα, με τη ζωή και με την ανθρώπινη φύση. Είναι περισσότερο θεωρίες που δεν υλοποιούνται. Γι`αυτό και η αυτοδικία, ζει και βασιλεύει, δε βρίσκει το δίκαιο του ο άνθρωπος πια! Δε το βρίσκει! Από τα πιο απλά πράγματα μέχρι τα πιο σοβαρά! Δεν το βρίσκει! Μια πολυνομία, μια στραβή νομοθεσία που κανακεύει, ενθαρρύνει και πολλές φορές επιβραβεύει την παραβατικότητα!

 

  • Θα σας ξεκινήσω από το 1998 και την ταινία «Kαικτσής», της Μπικέτ Ιλχάν! Μια ταινία ελληνοτουρκικής παραγωγής. Πως θυμάστε αυτή την εμπειρία; Βλέπουμε πως παρά τις αντιθέσεις των δύο λαών, ειδικά σε πολιτικό επίπεδο, υπάρχουν συνεργασίες σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Μπορούμε μέσω τις τέχνης να υπάρχει μια συμφιλίωση ή η πολιτική πάντα θα επηρεάζει τα πάντα;

 

Ήταν μια ταινία ελληνοτουρκικής και βουλγαρικής παραγωγής. Ένα σχέδιο της ευρωπαικής ένωσης, οι όμορες χώρες, οι γειτονικές χώρες να έρθουν πιο κοντά, να γνωριστούν μέσα από την Τέχνη και πραγματικά πιστεύω είναι ο καλύτερος τρόπος και τότε είχε πολύ ωραία αποτελέσματα! Δηλαδή μαζεύονταν παραγωγοί, σκηνοθέτες, καλλιτέχνες από χώρες γειτονικές και έφτιαχναν σενάρια που να ταιριάζουνε. Γράφτηκε λοιπόν ένα σενάριο «Ο Καικτσής» από Τούρκους, το σκηνοθετούσε Τουρκάλα. Παίζανε Τούρκοι και Έλληνες. Δε θυμάμαι την βουλγαρική συμμετοχή ποια ήταν. Μπορεί να ήταν μόνο στον οικονομικό τομέα; Μπορεί να ήταν τεχνικά; Μπορεί να ήταν στο μοντάζ; Όχι στο μοντάζ ήταν Έλληνας. Τους Βούλγαρους δεν τους θυμάμαι. Ήταν όμως μεγάλη εμπειρία για εμένα. Πήγα στην Τουρκία, είδα τις συνθήκες κινηματογράφησης, τα studio, το πώς δουλεύανε. Τα πάντα! Ήταν πολύ υψηλού επιπέδου, είχα μείνει άφωνος! Τώρα συμφιλίωση δεν ξέρω γιατί οι λαοί δηλητηριάζονται και από τους πολιτικούς, εμείς τότε  το 1998, γιατί ξέρετε η σχέση μας με την Τουρκία αλλάζει κάθε  χρόνο, κάθε μήνα (γέλια) αλλάζουν τελείως. Εγώ το 98’ που πήγα στη Σμύρνη, στο Τσεσμέ και σε όλα αυτά γιατί μετά πήγα στην Κωνσταντινούπολη για την πρεμιέρα το 99’ συνάντησα έναν λαό που μας λάτρευε, που μας αγαπούσε πάρα πολύ. Μοιάζουμε πολύ σε πολλά πράγματα, πέρασα υπέροχα. Μάλιστα η πρώτη κουβέντα που είπα στη σκηνοθέτιδα όταν την είδα «Αν και γείτονες χρειαζόμαστε μια ξένη γλώσσα για να συνεννοηθούμε» κανείς μας δεν ήξερε ούτε τούρκικα, ούτε ελληνικά. Αυτοί όμως είχαν μια πολύ μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα. Ερχόντουσαν στη Θεσσαλονίκη, ακούγανε ελληνική μουσική, ξέρανε τα πάντα για την ελληνική Τέχνη, φυσικά για τη μουσική εγώ δεν ήξερα τίποτα για την Τουρκία και μας αντιμετώπιζαν όπως αντιμετωπίζουμε εμείς τώρα έναν Γάλλο, έναν Ιταλό υπήρχε ένα δέος. «Αχ αυτοί είναι Ευρωπαίοι» τότε, για το 98’ μιλάμε, τώρα έχουν περάσει 24 χρόνια; Τώρα μπορεί να είναι αλλιώς. Βέβαια για το συγκεκριμένο μιλάμε για άλλες εποχές, όταν ξαναπήγα στην Κωνσταντινούπολη για να παντρέψω  μια φίλη μου, η Κωνσταντινούπολη ήταν άλλη από το 1999. Ξαναπήγα, δεν θυμάμαι πότε, ήταν μια τελείως ισλαμική πόλη. Το 99’ ήταν πολύ ευρωπαική πόλη, δεν έβλεπες μπούργκα, φερετζέδες και τέτοια πράγματα. Έχουν αλλάξει πολλά. Νομίζω οι Τούρκοι ευρωπαίοι και ειδικά μετά το πραξικόπημα και οι άνθρωποι που είχαν αυτές τις αντιλήψεις ή εκδιώχθηκαν ή φυλακίστηκαν ή σιώπησαν.

 

  • Ποια ήταν η διαφορά τους ως προς τον τρόπο που σεναριογραφούσαν;

 

Δεν είδα μεγάλη διαφορά. Έχω κάνει γύρω στις 15 ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους και 25-26 σήριαλ. Μεγάλη διαφορά είδα στις συνθήκες. «Ο Καικτσής» ήταν ενός μεσαίου μπάτζετ ταινία, μπορεί να το έλεγε κανείς και χαμηλού αλλά οι συνθήκες ήταν υψηλού επιπέδου. Από τα καμαρίνια, από τον τρόπο που φωτίζανε, από όλα. Εμείς ήμασταν πολύ πίσω τότε, όχι επειδή δεν είχαμε την δυνατότητα αλλά επειδή βαριόμαστε, επειδή δεν κάνουμε καλά τις δουλειές μας. Από μια τεμπελιά και από μια αδιαφορία κάνουμε άσχημα πράγματα ή τα κάνουμε σε κακές συνθήκες! Κι αυτό ισχύει ακόμα. Εγώ τότε γύριζα τον Καικτσή και στην Ελλάδα μια ταινία ελληνική και ένα σήριαλ και πηγαινοερχόμουνα και έκανα και μεταγλωττίσεις. Όταν πήγα σε στούντιο της Σμύρνης για να δώσω τη φωνή γιατί ήταν voice over κάτι, ντράπηκα που μπήκα σε τέτοιο στούντιο στη Σμύρνη, δε τα είχαμε εμείς τότε. Κάναμε την Εσμεράλδα και διάφορα άλλα σήριαλ που έδινα φωνή που είχαν τεράστια επιτυχία και ήταν λίγο «κοτέτσια».

  • Ερχόμαστε και στο Καφέ της Χαράς. Η τηλεόραση τότε είχε μια δική της αύρα, σήμερα έχει κάπως αλλάξει! Σε ποια εποχή σας άρεσε να δουλεύετε! Στο τότε; Στο σήμερα; ή κάθε εποχή έχει τη χάρη της;

 

Φυσικό! Έχουν περάσει τόσα χρόνια, άλλη αύρα είχε η τηλεόραση το 70’, άλλη το 80’, άλλη το 90’, άλλη το 2000, άλλη τώρα. Προσωπικά θα ήθελα να δουλεύω στη δεκαετία του 80’ περισσότερο, ειδικά στο θέατρο, γιατί ήταν πολύ πιο σταθερά τα πράγματα. Ξέραμε πως αν κλείσουμε δουλειά, ήταν λιγότερα τα θέατρα, λιγότεροι οι ηθοποιοί, λιγότερες οι δραματικές σχολές, ήξερες λοιπόν πως θα έχεις 8 παραστάσεις τη βδομάδα, ήταν το σπίτι σου, ήταν το καμαρίνι σου, το δωμάτιο σου, ο θίασος ήταν η οικογένεια σου για εκείνη τη σεζόν. Τώρα γίνονται 500 παραστάσεις στην Αθήνα, στο ίδιο θέατρο περιμένουν να τελειώσει μια παράσταση να μπω να παίξω εγώ, μετά περιμένει κάποιος άλλος να τελειώσω εγώ. Δεν έχουμε και δικά μας καμαρίνια πια, υπάρχουν πράγματα τα οποία με ενοχλούν. Από την άλλη σου δίνεται η δυνατότητα τώρα να παίζεις πάρα πολλούς ρόλους, να δοκιμαστείς σε πολλά πράγματα αλλά αφού με ρωτάτε προτιμώ εκείνη τη δεκαετία. Ήταν πιο ξεκάθαρα τα πράγματα και ένιωθα πιο άνετα! Τώρα είμαστε σε ένα άγχος, σε ένα κυνήγι διαρκώς. Να προλάβουμε το χρόνο. Το τελευταίο που κοιτάμε είναι η απόδοση μας, είναι τόσα άλλα πράγματα. Δε μπορούμε να συνεννοηθούμε να κάνουμε πρόβες γιατί όλοι κάνουμε χιλιάδες πράγματα. Επειδή είχα την τύχη να δουλέψω από το δεύτερο έτος της δραματικής σχολής  και να δουλεύω συνεχώς νοσταλγώ εκείνες τις εποχές, όχι σε όλα γιατί και εκεί όταν άρχιζες από Οκτώβριο μέχρι Μάιο να παίζεις έναν ρόλο κάποια στιγμή τρελαινόσουνα, βαριόσουνα. Τώρα για παράδειγμα κάνω πρόβες για δύο παραστάσεις, υπήρξε εποχή που έπαιζα σε τέσσερις, που σημαίνει τέσσερις ρόλοι κι αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον αλλά έχουμε ανοίξει πολύ τη δουλειά μας, έχει μπει μέσα ο καθένας, έχει γίνει λίγο τρελοκομείο, όλοι παίζουν, όλοι τραγουδάνε, όλοι γράφουνε. Υπάρχει μια θολούρα. Βέβαια το καλό ελπίζω θα φανεί αλλά και πάλι όταν γίνονται τόσα πολλά πράγματα κάποιοι αδικούνται! Γιατί δεν έχουν το χρόνο να τα δει ο κόσμος και κατεβαίνουν παραστάσεις, σταματάνε σήριαλ χωρίς ας πούμε να αξίζουν τέτοια αντιμετώπιση

 

  • 13 Σεπτεμβρίου 1994 προβάλλεται η σειρά «Love Sorry” όπου η Λίλυ μια νεαρή γιατρός έχει την ερωτική περιπετειούλα της με έναν υδραυλικό. Πολλές φορές ειδικά ακόμα και τώρα υπάρχουν στερεότυπα γύρω από τον έρωτα και την αγάπη. Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι δύσκολες. Έχει χαθεί και ο έρωτας! Ποια είναι η γνώμη σας επ`αυτού;

 

Όχι ο έρωτας δεν μπορεί να χαθεί. Είναι στην ανθρώπινη φύση. Τα στερεότυπα πάντα θα υπάρχουν και σε διαφορετικές μορφές και αυτό το ωραίο που είχε κάνει η Ελένη η Μαβίλη, στην  οποία οφείλω πολλά πράγματα και την αγαπώ πολύ, ήταν ότι έκανε σχόλιο ακριβώς επάνω στα στερεότυπα! Γιατί τότε μια γιατρός ήτανε σκάνδαλο, ακόμα και τώρα να παντρευτεί έναν υδραυλικό. Οι τάξεις, οι αντιλήψεις είναι διαφορετικές. Οι αντιλήψεις πάντα υπάρχουν στον άνθρωπο απλώς έρχονται με άλλη μορφή και τα στερεότυπα αλλάζουνε, δηλαδή ακόμα και αυτοί που διαδηλώνουν για την κατάργηση των στερεοτύπων και υπέρ της διαφορετικότητας πάλι δημιουργούν έναν άλλον κομφορμισμό χωρίς να το καταλάβουνε! Δυστυχώς τα στερεότυπα υπάρχουν πάντα. Οι μορφές αλλάζουν. Τώρα η αγάπη αν είναι αληθινή και δεν είναι ψεύτικη, αν δεν είναι ένας ενθουσιασμός ή δε σε έχει συγκινήσει το στερεότυπο, γιατί μπορεί μια γιατρό ένας υδραυλικός να τη συγκινεί , όπως μια αριστοκράτισσα μπορεί να τη συγκινήσει ένας λαικός άνθρωπος ως αντίθετος, ως κάτι διαφορετικό. Αν δεν είναι μόνο αυτό, το οποίο ξεθωριάζει αμέσως, πολύ γρήγορα και φύγει ο ενθουσιασμός και υπάρχει πραγματική αγάπη αυτή δεν σταματάει πουθενά! Η αγάπη τα νικάει όλα αλλά να είναι πραγματική να μην είναι στο μυαλό μας. Να μην είναι επιφανειακή. Άμα είναι επιφανειακή το κάθε εμπόδιο θα τη σταματήσει

  • Για σας τι σημαίνει ο έρωτας ή η αγάπη. Γιατί κάποιοι τα βάζουν μαζί. Για εμένα είναι κάτι ξεχωριστό το ένα από το άλλο

 

Και μαζί και ξεχωριστά εξαρτάται! Μ`άρεσει ο έρωτας όταν βρίσκομαι με ενδιαφέροντα πρόσωπα, που να μου αρέσουν, να με έλκουν.

 

  • Ακούω συχνά πως στο σήμερα λείπει η φαντασία από τα σενάρια, πως υπάρχουν πολλές αντιγραφές. Τι πιστεύετε για αυτό;

 

Συμφωνώ. Λείπουνε τα καλά σενάρια, δηλαδή θα δούμε σενάρια που είναι κακέκτυπα παλαιότερων απλώς είναι πιο λουστραρισμένα πιο πλούσια η παραγωγή, αλλά το σενάριο παραμένει το ίδιο ή θα είναι αντιγραφή ξένων. Δε ξέρω τι συμβαίνει. Σπάνια παίρνεις ωραία σενάρια. Βέβαια στον ελληνικό κινηματογράφο βλέπω τώρα που είναι λίγο συκοφαντημένος γίνονται εξαιρετικά πράγματα. Θα πρέπει να το ανακαλύψει αυτό το κοινό, να ανακαλύψει πόσο σπουδαίος είναι ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος. Όχι όλες οι ταινίες. Δεν μπορεί να όλες σπουδαίες αλλά υπάρχουν τρία, τέσσερα, πέντε διαμαντάκια και κάποιες πολύ καλές ταινίες. Αλλά ο κόσμος αγνοεί. Δε τις παρακολουθεί. Σε αυτές βλέπω πολύ ενδιαφέροντα σενάρια! Δε ξέρω αν είναι κλεμμένα από αλλού. Ξέρετε με την τεχνολογία έτσι όπως έχει εξελιχτεί αυτό που μπορεί να γραφτεί στο Τόκυο την ίδια στιγμή το πληροφορείται και κάποιος εδώ. Παρθενογένεση δεν υπάρχει στην τέχνη αλλά και να μην υπάρχει και μια τυφλή μίμηση.

 

  • Η διαφορά που πιστεύετε πως έγκειται; Είχαν άλλη κουλτούρα οι σεναριογράφοι;

 

Νομίζω πως προσπαθούσαν περισσότερο και δεν επαναπαύονταν. Ψάχνονταν πολύ, αμφισβητούσαν πολύ τον ίδιο τους τον εαυτό και νομίζω και το τονίζω το «νομίζω» γιατί είναι δική μου γνώμη από τότε που άρχισαν πολύ οι επιχορηγήσεις, που άρχισαν να πληρώνονται οι ταινίες από το κράτος και δημιουργήθηκε μια περιφρόνηση στο ταμείο έκανε τους ανθρώπους να είναι πολύ δήθεν, γι`αυτό περάσαμε από τη δεκαετία του 80 στο 90’ όπου ο ελληνικός κινηματογράφος έγινε πολύ νεκρός και δήθεν αλλά και τα σενάρια της τηλεόρασης επειδή υπάρχει το ταμείο από το κανάλι. Με γνωριμίες γίνονται αυτά, δυστυχώς δεν επιλέγεται πάντα αυτό το οποίο θα φέρει την ακροαματικότητα επιλέγουν συνήθως οι γνωριμίες. Δε δίνουν βάση όπως έδιναν παλιά, ο Σακελλάριος ας πούμε. Να μιλήσουμε για αυτούς τους λαικούς σεναριογράφους, μην πάμε στους πολύ λόγιους. Αυτοί οι άνθρωποι γράφανε σενάρια που έπρεπε να παιχτούν στον κινηματογράφο άρα αφουγκράζονταν τον κόσμο, τους ένοιαζε ο κόσμος και είναι περίεργο πως στην Κατοχή γράφτηκαν τα ωραιότερα σενάρια, τα ωραιότερα τραγούδια, τα ωραιότερα θεατρικά έργα. Φαίνεται πως ήταν μια ανάγκη του κόσμου να ξεδώσει. Πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω γιατί σε εποχές που θα έπρεπε να είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα σα να έχουμε στερέψει από έμπνευση, σαν να έχουμε κλείσει έναν τομέα. Ο πολιτισμός και δη ο ευρωπαικός, γιατί δεν είναι μόνο στην Ελλάδα όλο αυτό. Επειδή παρακολουθώ ξένο κινηματογράφο έχω μείνει άφωνος από την έλλειψη πρωτοτυπίας. Τι να πω είναι νόμος της φύσης ίσως να κλείνουν κάποια πράγματα, για αν δημιουργηθούν κάπου αλλού πιο ενδιαφέροντα! Αλλά δεν έχουμε και δεν ψάχνουμε να βρούμε πρωτότυπα πράγματα. Δε ψάχνουμε. Ανεβαίνουν τα ίδια έργα, με κάποιες διαφορετικές σκηνοθετικές ματιές. Δε ξέρω αν έχουν διάθεση να ψάξουν, αν μπορούν, αν βαριούνται.

 

  • Όλα για μια αξιοπρέπεια λένε πολλοί. Ποιος είναι για εσάς ο αξιοπρεπής άνθρωπος και τι πρέπει να κάνουμε ως άνθρωποι για να κρατάμε το κεφάλι μας ψηλά;

 

Για τον καθένα μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό. Για μενα αξιοπρέπεια είναι να σέβομαι τους ανθρώπους. Δηλαδή ένας αξιοπρεπής άνθρωπος το πρώτο που πρέπει να έχει είναι να σέβεται τους ανθρώπους γύρω του. Από εκεί και πέρα αυτός που σέβεται τους ανθρώπους γύρω του, αυτομάτως αυτό είναι κάτι καλό. Να έχει αρχές, να είναι σύμφωνος με τις αρχές του, να είναι συνεπής, να μην λέει άλλα και να κάνει άλλα γιατί εκεί θα γίνει μια γελοία, χυδαία καρικατούρα. Νομίζω ο άνθρωπος ο συνεπής και ο άνθρωπος που σέβεται είναι για μενα ο αξιοπρεπής.

 

  • Που θα σας δούμε αυτό τον καιρό; Θέλετε να μου πείτε λίγα λόγια για τις παραστάσεις!

 

Η μια είναι στο θέατρο Αλκμήνη ο Καπετάν Μιχάλης του Καζαντζάκη, ένα σπουδαίο έργο αυτού του μεγάλου συγγραφέα, διασκευασμένο από την Κωνσταντίνα Νικολαίδη και το Μανώλη Ιονά, σκηνοθετημένο από το Μανώλη Ιονά και την κινησιολογία-χορογραφία, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο σε αυτή την παράσταση την έχει κάνει η Ρούλα η Κουτρουμπέλη και τη μουσική η Νένα η Βενετσάνου και τους εξαιρετικούς φωτισμούς ο Μανώλης ο Μπράτσης. Αναφέρομαι και στους συντελεστές όπως και στα κουστούμια και τα σκηνικά του Νίκου του Κασαπάκη γιατί είναι πραγματικά που παίζουνε τεράστιο ρόλο σε αυτή την παράσταση. Είναι μια ιδιαίτερη παράσταση που μου κάνει εντύπωση πόσο αγαπήθηκε και πόσο αγαπιέται. Χαίρομαι πάρα πολύ που είμαι μέρος αυτής της δουλειάς και είμαι και στο «Γονεοτροφείο» του Χρήστου Δασκαλάκη ένα υπέροχο διήγημα παιδικό-εφηβικό που έγινε εξαιρετική παράσταση από τον Ευθύμη Χρήστου που αυτό παίζεται σε ώρες παιδικού θεάτρου δηλαδή παίζεται κάθε Κυριακή στις δώδεκα στο θέατρο ΝΟΥΣ stage ένας καινούργιος χώρος και πρωινά για τα σχολεία.

  • Tι διδάγματα έχετε αποκομίσει από τους ρόλους που ενσαρκώνετε;

 

Όταν καλείσαι να ερμηνεύσεις έναν ρόλο καλείσαι να δώσεις ζωή, πνοή σε έναν χάρτινο ήρωα άρα πρέπει να τον σκέφτεσαι. Αυτή η σκέψη το «πως είναι ο άλλος;», βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου σου δημιουργεί μια ευρύτατη σκέψη και κυρίως, γιατί αν δε το πετύχει αυτό ένας ηθοποιός, σημαίνει πως δεν κατάφερε τίποτα σε αυτή τη δουλειά. Μια κατανόηση για το πώς συμπεριφέρεται ο άλλος. Νομίζω το μεγάλο μυστικό, το κλειδί της ανθρώπινης συμπεριφοράς, των ανθρωπίνων σχέσεων είναι να μπαίνουμε στη θέση του άλλου. Να το βλέπουμε από τη δική του ματιά. Να τον καταλαβαίνουμε. Άρα αυτό μπορεί να γίνει πολύ καλά με τους ρόλους. Γιατί κάθε ρόλος που έχω ερμηνεύσει και ήταν πολλοί ευτυχώς ήταν διαφορετικοί άνθρωποι, το «άνθρωποι» το βάζω σε εισαγωγικά γιατί εγώ τους έκανα ανθρώπους. Ήταν χάρτινοι ήρωες, άρα για να τους γνωρίσω έπρεπε να μπω στη θέση τους, άρα έπρεπε να δω και τον εαυτό μου. Πολλές φορές ανακάλυψα πράγματα για τον εαυτό μου ερμηνεύοντας που δεν περίμενα ότι τα έχω.

 

  • Κύριε Λιανέ σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για άλλη μια φορά που βρεθήκατε κοντά μου για αυτή τη συνέντευξη. Ήταν τιμή μου! Κλείνοντας τη συνέντευξη μας. Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να αφήσουμε στους φίλους σας, στους φίλους μου, τους συνεργάτες σας, στον κόσμο που θα διαβάσει τη συνέντευξη μας.

Δε μ`αρέσει να στέλνω μηνύματα. Το μήνυμα πρέπει να το στέλνει ο καθένας μέσα από τη συμπεριφορά του και μέσα από τις επιλογές του. Τα άλλα είναι λίγο δασκαλίστικα και είναι κουνάω το δάχτυλο. Τώρα αν πρέπει να πούμε και με λόγια, είναι αυτό που είπα και για τους αξιοπρεπείς ανθρώπους να είμαστε συνεπείς στις απόψεις μας, γιατί δεν είμαστε και να σεβόμαστε τον άλλον. Το κλειδί των ανθρωπίνων σχέσεων είναι ο σεβασμός του άλλου