Με εξαίρεση τη στήριξη της πρότασης του Κυριάκου Μητσοτάκη για την Αικατερίνη Σακελλαροπούλου στη θέση της Προέδρου της Δημοκρατίας (που όμως αποτελεί ειδική περίπτωση, την οποία στηρίζει άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ), το Κίνημα Αλλαγής έχει να επιδείξει το τελευταίο (μακρύ) διάστημα μια διάθεση αλλά και πράξεις απαγκίστρωσης από τη Ν.Δ., καθώς και από τα μονότονα σενάρια μιας άτυπης ή υποδόριας συμπόρευσης των δύο κομμάτων.
Εξάλλου, ακόμη και η θετική στάση στην ψηφοφορία της προσεχούς Τετάρτης για την κ. Σακελλαροπούλου διευκρινίζεται από αρμόδιες πηγές ότι δεν πρέπει επ’ ουδενί να συνδέεται με μια εικόνα ευρείας συναίνεσης σε μείζονα θέματα, όπως σπεύδουν να φιλοτεχνήσουν «γαλάζιοι» κυβερνητικοί παράγοντες.
Εκτός κάδρου μένουν τα εθνικά, αν και η σταθερή άρνηση του πρωθυπουργού να κάνει δεκτή την πρόταση της Φώφης Γεννηματά για συμβούλιο πολιτικών αρχηγών μεγεθύνει την ενόχληση του ΚΙΝ.ΑΛΛ., που πλέον αφήνει αιχμές και γι’ αυτό το ζήτημα.
Σε διπλό ταμπλό
Η τελευταία και επί πολλούς μήνες υπαρκτή σχετική καχυποψία για τους ανοιχτούς διαύλους του Μαξίμου και της Χαριλάου Τρικούπη διαλύθηκε πρόσφατα μετά το ναυάγιο στη συνάντηση που είχε ο κ. Μητσοτάκης με την κ. Γεννηματά για τον εκλογικό νόμο, γεγονός που οδήγησε τη Χαριλάου Τρικούπη να ανακοινώσει ότι καταψηφίζει το κυβερνητικό νομοθέτημα.
Στη Ν.Δ. πάντως δεν φαίνεται να ανησυχούν. Απεναντίας, κατανοούν τη στάση του παλαιότερα εταίρου τους και όπως φέρεται να σχολίασε με κυνική ειλικρίνεια προς την επικεφαλής του ΚΙΝ.ΑΛΛ. ο πρωθυπουργός «κι εγώ αν ήμουν στη θέση σου το ίδιο θα έκανα».
Στο μεταξύ, μια αναφορά της προέδρου και –μία μέρα αργότερα– η επανάληψη μιας παρόμοιας φράσης από τον στενό συνεργάτη της Χρήστο Πρωτόπαπα περί εξεύρεσης προοδευτικών λύσεων από τις πρώτες εκλογές (που σημειωτέον θα διεξαχθούν με το σύστημα της απλής αναλογικής) έδωσαν σε αρκετούς την αίσθηση ότι το ΚΙΝ.ΑΛΛ. κινείται προς τη χάραξη μιας διαφορετικής στρατηγικής από αυτήν που είχαμε συνηθίσει, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί στρατηγική πρώτου γύρου.
Μέχρι ενός σημείου, ο διαφαινόμενος αυτός ανασχεδιασμός πλάνων για το κόμμα της Κεντροαριστεράς φαντάζει εύλογος. Κι αυτό διότι οι τυχόν επαναληπτικές εκλογές θα το απειλήσουν με συρρίκνωση, άρα οφείλει να έχει πειστικό διακύβευμα από την αρχή.
Πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή που και ο ΣΥΡΙΖΑ θα ζητήσει την ψήφο των πολιτών παίζοντας το χαρτί μιας κυβέρνησης προοδευτικής συμμαχίας. Από την άλλη πλευρά, σύμφωνα με καλά ενημερωμένες πηγές, η τακτική αυτή αποσκοπεί στο να θέσει και τη Ν.Δ. προ των ευθυνών της. Να κατανοήσει δηλαδή ο κ. Μητσοτάκης ότι μπορεί τα σενάρια ακυβερνησίας που διακινεί ως φόβητρο για να κάψει την απλή αναλογική να του γυρίσουν μπούμερανγκ και, όπως λέει η λαϊκή παροιμία, να πέσει μέσα στον λάκκο που σκάβει για τον αντίπαλο.
Σε κάθε περίπτωση, Κίνημα Αλλαγής και Ν.Δ. δείχνουν να πορεύονται πλέον προς διαφορετικές κατευθύνσεις, με συνέπεια οι τόνοι της κριτικής να ανεβαίνουν κατακόρυφα και για όλη την γκάμα των θεμάτων.
Ενδεικτικά είναι τα όσα καταλόγιζαν ανώτερα «πράσινα» στελέχη για τις πολιτικές του Μαξίμου, αναφέροντας ότι «στα εργασιακά υποθάλπουν την εργασιακή ασυδοσία, στο προσφυγικό αγνοούν δημιουργικές προτάσεις και επιμένουν σε μια ανερμάτιστη διαχειριστική προσέγγιση, που επιτείνει την κρίση, στα εθνικά, που η Δημοκρατία του Κονγκό είναι πιο απαραίτητη από την απούσα Ελλάδα στη διάσκεψη για τη Λιβύη».
