Μελίνα Μποτέλλη: “Όπως αν παρουσιαστεί ένα καρκίνωμα, ο άνθρωπος θα σπεύσει στο γιατρό, έτσι πρέπει να ξεριζώνονται σαν καρκίνωμα και αυτές οι συμπεριφορές”

του Παναγιώτη Κ. Σπανού

1545

Έρχονται κάποιες στιγμές που αισθάνεσαι τυχερός. Τυχερός που έχεις ανθρώπους να σε αγαπούν, τυχερός που είσαι ο εαυτός σου παρά τις αντιξοότητες, τυχερός που αγαπάς και τυχερός που αναπνέεις ή έχεις ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι σου. Όλα αυτά είναι ευλογία από τον ίδιο το Θεό.

Ορισμένες φορές ο Θεός πλάθει ανθρώπους που μέλλεται να γίνουν σπουδαίοι. Σπουδαίοι όχι μόνο με το ταλέντο τους αλλά και με μια ψυχική δύναμη και απλότητα που αγγίζει τα όρια του «εξωγήινου», του εξωπραγματικού.

Αυτούς τους ανθρώπους ο ίδιος Θεός κάποια στιγμή σου χαρίζει και εσένα την ευλογία να τους γνωρίσεις. Τότε μαγεύεσαι, δεν έχεις λόγια ή μάλλον τα λόγια σου σωπαίνουν και ακούς τα δικά τους να σε μαγεύουν όπως οι Μούσες τον Όμηρο. Τους αφήνεις απλά να ξεδιπλώσουν ότι έχουν μέσα τους.

Αναμνήσεις, ταλέντο, όνειρα, πραότητα. Ένας κόσμος που σχοινοβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον ιδεαλισμό.

Την Μελίνα Μποτέλλη την γνώρισα τηλεοπτικά μέσα από το σήριαλ του Μανούσου Μανουσάκη «Της αγάπης μαχαιριά». Τότε ήμουν μόλις 12 χρονών. Θυμάμαι την δωρικότητα και την μεγαλοπρέπεια με την οποία ερμήνευε το ρόλο της Ουρανίας Σταματάκη.

Τα χρόνια πέρασαν, έφτασα 26 φέτος θα μπω στα 27. Όπως είπα ο Θεός σου στέλνει την κατάλληλη στιγμή τους κατάλληλους ανθρώπους.

Πριν λίγους μήνες στις αρχές μου ως δημοσιογράφος πήρα μια συνέντευξη από την καθηγήτρια μου στο ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, την αγαπημένη μου Ανθή Ανδρεοπούλου, μια γυναίκα που έμαθα πολλά από εκείνη και πραγματικά την ευχαριστώ.


Η κυρία Ανθή μου σύστησε την κυρία Μποτέλλη. Αναφέρω τη λέξη Κυρία και με κεφαλαίο το «Κ» γιατί περί αυτού πρόκειται.

Γνωρίζοντας κάποιος την Μελίνα Μποτέλλη μένει άναυδος μπρος σε αυτό το μεγαλείο ψυχής που απλώνεται μπροστά του. Όμως οι σπουδαίοι άνθρωποι είναι εκείνοι που σε κάνουν να νιώθεις οικειότητα μαζί τους, που είναι άνετοι και σε αγκαλιάζουν σαν να ήσουν παιδί τους. Είναι τόσο ανθρώπινοι σε έναν κόσμο που η ανθρωπιά σπανίζει. Άνθρωποι που στέκονται κοντά σου, που σου δίνουν την ευκαιρία να σου μιλήσουν, που δεν σου κλείνουν την πόρτα ούτε είναι υπερφίαλοι.

Όπως τους θαυμάζεις σε θαυμάζουν. Όπως τους σέβεσαι σε σέβονται ακόμα κι αν έχεις το ένα τρίτο από τα χρόνια τους ή το ένα τρίτο από τα επιτεύγματα τους, σε εμπνέουν.

Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και η κυρία Μελίνα!

Οι ατυχίες δεν μας πτόησαν και τελικά η συνέντευξη μας βγήκε. Δεν ήθελα ούτε να διακόψω, ούτε να προσθέσω κάτι. Καθόμουν και άκουγα έναν άνθρωπο τόσο ταπεινό που το μόνο που ήθελα ήταν να μάθω από εκείνον. Να ακούσω προσεκτικά ό,τι είχε να μου πει.

Όχι μόνο δεν με παρεξήγησε, όχι μόνο σεβάστηκε το χρόνο και μου έδωσε και χρόνο, όχι μόνο με καθησύχασε σαν να με είχε παιδί της αλλά με απίστευτη γλυκύτητα μου είπε «Δεν πειράζει Παναγιώτη μου συμβαίνουν αυτά, κατανοώ πως ήταν δύσκολες οι συνθήκες». Αυτούς τους ανθρώπους τους σέβεσαι. Τους εκτιμάς και όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα τους ξεχάσεις ποτέ. Μένουν στη μνήμη σου χαραγμένοι ως κάτι διαφορετικό σε έναν κόσμο «ίδιων».

Άνθρωποι που σου δίνουν κίνητρο. «Έχουμε ξεχάσει να θαυμάζουμε» όπως μου είπε και η ίδια.

Αλλά ας μην κωλυσιεργούμε . Σας αφήνω να απολαύσετε αυτή την σπουδαία κυρία του ελληνικού θεάτρου και της μουσικής.

  • Η χώρα μας έχει δοκιμαστεί αρκετές φορές τόσο στο παρελθόν όσο και τώρα, τόσο σε εθνικό όσο και σε εσωτερικό επίπεδο. Πιστεύετε ότι βάλλεται ο θεσμός της δημοκρατίας και ποιοι είναι αυτοί που έχουν συμφέρον επ`αυτού.

Πράγματι η χώρα μας έχει δοκιμαστεί αρκετές φορές στο παρελθόν όσο και τώρα. Κοιτάξτε, σίγουρα κάποιοι έχουν συμφέροντα και πάντα θα έχουν, αλλά δεν μπορώ να ξέρω ποια είναι, γιατί συνήθως αυτά μεταβάλλονται ανάλογα με τις συνθήκες. Αυτό που θα ήθελα, είναι να υπάρχουν περισσότερα δημοψηφίσματα. Πλέον η τεχνολογία έχει εξελιχθεί και οι πολίτες έχουν την δυνατότητα να ενημερώνονται σφαιρικά, να διαμορφώνουν άποψη και να δέχονται άλλες απόψεις. Αυτή είναι η πραγματική έννοια του όρου της Δημοκρατίας. Επίσης για να έχουμε πραγματική δημοκρατία θα πρέπει το σύνολο των πολιτών να έχει ένα πολύ καλό βιοτικό επίπεδο. Πραγματική δημοκρατία έχουμε όταν ο πολίτης δεν εξαγοράζεται. Όταν η ψήφος του δεν εξαγοράζεται από μία γνωριμία  για να μπορέσει το παιδί του να βρει δουλειά.

 

  • Στις σελίδες του βιογραφικού σας θα δει κάποιος πως είστε εγγονή του Μελή Νικολαϊδη, ο οποίος υπήρξε ένας εκ των θεμελιωτών της κυπριακής λογοτεχνίας και δημοσιογράφος, καθώς και σύμβουλος πολιτισμού πλάι στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Θυμάστε κάποια ιστορία του παππού σας για την εισβολή στην Κύπρο το 1974 ή θυμάστε αν σας είχε πει για ποιο λόγο έγινε η απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Μακαρίου? Θεωρούσε πως η Ελλάδα είχε μερίδιο ευθύνης για το τότε ή όχι?

Ο παππούς ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος. Ήρθε από την Κύπρο στην Αθήνα στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών» της οποίας ήταν και γενικός γραμματέας. Το 1970 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Ο παππούς είχε μεγάλη δράση στους αγώνες που έδωσαν οι Κύπριοι αδελφοί μας και έτσι του απονεμήθηκε ο τίτλος του Εθναρχικού Συμβούλου. Τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο τον αγαπούσε πολύ. Στο άκουσμα της απόπειρας δολοφονίας του Αρχιεπισκόπου ταράχτηκε. Δεν θα σας κρύψω ότι πληγώθηκε πολύ βλέποντας την πατρίδα του να χάνεται. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι το εξής, την ώρα που οι Έλληνες γιορτάζαμε την έλευση της Δημοκρατίας, εγώ έβλεπα έναν γέροντα να κλαίει. Είναι μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ξέρετε τι είναι, ενώ οι Έλληνες γιορτάζουν την Αναγέννηση της Δημοκρατίας εγώ να προσπαθώ να παρηγορήσω, όσο γίνεται, έναν άνθρωπο κοντά στα ογδόντα, ο οποίος εκείνη την ώρα δεν γνώριζε την τύχη των παιδιών του, των εγγονών του και των ανθρώπων που αγνοούνταν και ακόμα αγνοούνται. Παρενθετικά να πούμε πως κάτω από την τεράστια τουρκική σημαία στον Πενταδάκτυλο βρίσκονται χαμένοι αγνοούμενοι. Είχαμε και το άγχος γιατί εκείνη την εποχή ο αδερφός μου υπηρετούσε στον Έβρο. Αλλά δεν νομίζω πως υπάρχει πιο τραγική εικόνα από αυτή. Από τη μια ο λαός να ξεχύνεται στους δρόμους και από την άλλη ένας γέροντας να κλαίει για την χαμένη του πατρίδα.  Ήταν πραγματικά συγκλονιστικό. Πάνω σε αυτό θέλω να πω πως δεν μπορώ να δεχτώ την διχοτόμηση της Κύπρου, ούτε καν τον όρο διζωνική, γιατί «δεν ξεχνώ».

  • Κάτι που θα μπορούσα να πω με σιγουριά είναι πως πολλές φορές οι άνθρωποι, κλεινόμαστε στον εαυτό μας, δεν νιώθουμε ελεύθεροι για κάποιο λόγο. Περιορίζουμε τη φαντασία μας. Τι πιστεύετε πως ευθύνεται για αυτό και πως μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτά μέσα από την Τέχνη?

Η φαντασία και η ελευθερία είναι δύο αλληλένδετες έννοιες. Η μια περιέχει την άλλη. Δεν μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι αν δεν ποθήσουμε και αν δεν φανταστούμε το πώς είναι να ζούμε ελεύθεροι. Περιοριζόμαστε ίσως, στην προσπάθεια μας να εκπληρώσουμε τα όνειρα και τις επιθυμίες των άλλων. Αν κοιτάξεις βαθιά μέσα στην Τέχνη θα καταλάβεις τι είναι η πραγματική ελευθερία. Εξαρτάται βέβαια και τι πάθος βάζεις σε καθετί που λες και κάνεις. Για να νιώσεις ελεύθερος πρέπει να εκφράζεσαι. Αν εκφράζεσαι μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου όπως τον θέλεις ή όπως επιθυμείς να τον δεις. Έτσι δημιουργείς τα όνειρα. Εξάλλου δεν λένε πως τα όνειρα δεν σκλαβώνονται? Γιατί δεν σκλαβώνονται? Γιατί τα χτίζεις εσύ όπως τα φαντάζεσαι και τα επιθυμείς. Ακριβώς αυτό που σας λέω μπορούμε να πετύχουμε μέσα από την Τέχνη.

  • Υπάρχει ένας άτυπος νόμος που λέει πως η αγάπη δεν χρειάζεται ανταλλάγματα. Κάποιες φορές όμως παρατηρούμε πως χρειάζεται να παίρνουμε και κάτι πίσω, έτσι ώστε να το δώσουμε ξανά διπλάσιο, τριπλάσιο, χιλιαπλάσιο. Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό αλλά είναι το προστάδιο της αμοιβαιότητας. Ποια είναι η γνώμη σας γι`αυτό και γιατί θεωρείτε πως οι άνθρωποι δυσκολεύονται να βρουν το άλλο τους μισό?

Δεν το θεωρώ εγωιστικό. Σίγουρα στο λεξιλόγιο της αγάπης θα δείτε δίπλα στον ορισμό της, πως είναι ανιδιοτελής και δεν χρειάζεται ανταλλάγματα. Σκεφτείτε όμως να δίνατε και να ξαναδίνατε χωρίς να παίρνετε κάτι. Η θυσία είναι μια πολύ όμορφη έννοια αλλά πρέπει να γίνεται με αμοιβαιότητα. Γενικά δεν διαφωνώ σε αυτό που είπατε. Επίσης μην ξεχνάμε πως η αγάπη είναι η ολοκλήρωση του ανθρώπου. Είναι ευλογημένη από το Θεό. Αγαπάς έναν άνθρωπο και γνωρίζεις το Θεό μαζί του, αν προδώσεις την αγάπη είναι σαν να προδίδεις το Θεό. Αν μόνο ένας δίνει και ξαναδίνει κάποια στιγμή αδειάζει, η αγάπη δεν είναι ατέλειωτη. Γίνεται ατελείωτη όταν έχουμε τους σωστούς ανθρώπους δίπλα μας. Τώρα γιατί οι άνθρωποι δεν βρίσκουν το άλλο τους μισό; Ίσως γιατί έχουν την τάση τους να επιβάλλουν τις επιθυμίες τους στους άλλους και να απαιτούν από τους άλλους να τις εκπληρώσουν. Ίσως γιατί δεσμεύονται σε καταστάσεις και σχέσεις χωρίς να είναι ώριμοι και χωρίς να έχουν κάνει τις σωστές επιλογές.

  • Τι σημαίνουν για εσάς οι λέξεις «ηθική, πίστη, αγάπη, καθήκον, ευθύνη»? γιατί θεωρείτε πως επιβάλλουμε τα θέλω μας στους άλλους? Μήπως στην προσπάθεια μας να ικανοποιήσουμε δικά μας απωθημένα φορτώνουμε με ευθύνες τους άλλους και απαιτούμε μάλιστα από αυτούς να τις εκπληρώσουν αλλά μόλις δεν τα καταφέρνουν ξεσπάμε πάνω τους λες και ευθύνονται εκείνοι για πράγματα που δεν θέσαμε όρια εμείς?

Νομίζω είναι οι πέντε λέξεις που δομούν τον κόσμο. Είναι πέντε πολύ σημαντικές λέξεις. Αν τις αναλύσουμε ίσως χρειαστούμε πολλές ώρες, σίγουρα όμως είναι έννοιες δεμένες η μια με την άλλη. Αν αγαπάς τον λαό σου, αυτομάτως έχεις καθήκον απέναντι του. Είναι ωραίο να εμπνέεις τον λαό σου ή τον άνθρωπο σου να σε σεβαστεί και να σε εμπιστευτεί. Κάτι που μας λείπει στη σημερινή εποχή. Είναι σημαντικό να μην απαρνηθείς ποτέ τις αρχές σου. Να μην γίνεις ποτέ κάποιος που δεν είσαι. Για να μπορέσουμε να  συνυπάρξουμε σε μια σχέση προσωπική ή επαγγελματική θα πρέπει τα «θέλω» να είναι και δικά σου «θέλω». Το «θέλω» το δικό μου να μην υπερισχύει του δικού σου «θέλω» αλλά να ταιριάζουν μεταξύ τους. Διαφορετικά μιλάμε για εγωισμό.

 

  • Θα κάνουμε ένα ταξίδι στην Κρήτη και στο σήριαλ «Της αγάπης μαχαιριά», μου έχει μείνει πολύ έντονα στο μυαλό ο ρόλος σας, που θα μου επιτρέψετε να πω πως ήταν καθηλωτικός και από τις καλύτερες ερμηνείες δραματικού ρόλου που έχω δει στην ελληνική τηλεόραση. Ρωτάω συγκεκριμένα γιατί στο μυαλό μου τον έχω σαν κάτι ξεχωριστό. Η «Ουρανία» λοιπόν παρουσιαζόταν ως μια σκληρή, αυστηρή γυναίκα με υπερβολική όμως αγάπη και προστασία για τα παιδιά της. Θέλετε να μου λύσετε κάποιες απορίες και να μου πείτε λίγα λόγια. Τι σκεφτόσασταν όταν τον ερμηνεύατε, αν ταυτιζόσασταν, ποια είναι η πραγματική της ιστορία, δηλαδή κάποια στοιχεία που δεν ξέραμε.  Στην τελική ένας ρόλος πρέπει να είμαστε εμείς ή να κρατάμε συνειδητά απόσταση από εκείνον?

(Γέλια) Σε ευχαριστώ καλέ μου φίλε για τα λόγια σου. Δεν θα σου κρύψω πως αυτές οι τηλεοπτικές σειρές, είχαν κάτι να πουν. Κάτι που ίσως λείπει από την σημερινή τηλεόραση. Περνούσαμε πολύ όμορφα. Να σας πω την αλήθεια, βλέποντας μας κάποιος, ειδικά στις σκηνές σύγκρουσης μπροστά στην εκκλησία, όπου η ένταση ήταν μεγάλη θα έλεγε από μέσα του «Αυτές οι γυναίκες πρέπει να μισιούνται μεταξύ τους» (γέλια), Αυτό δεν ισχύει. Είχαμε μια υπέροχη συνεργασία με όλους τους συναδέλφους. Όμως δεν είχαμε ξεφύγει  ποτέ από τα όρια. Με την Ανθή Ανδρεοπούλου, που έπαιζε το ρόλο της Ανθής Λεβεντογιάννη, είμαστε πολύ καλές φίλες μέχρι  σήμερα, παίρνουμε τηλέφωνο η μια την άλλη για να πούμε τα νέα μας. Την Ανθή την αγαπώ πάρα πολύ. Ο ρόλος μου η «Ουρανία Σταματάκη» δεν θα σου πω ότι ήταν αγία. Δεν ήταν το πιο αθώο πλάσμα. Όπως κάθε άνθρωπος έκανε τα λάθη της. Αλλά ας αναρωτηθούμε πως θα ένιωθε και θα αντιδρούσε μια μάνα που έχει χάσει τα παιδιά της. Αλλάζει όλο της το «είναι». Έχω κι εγώ 3 παιδιά και γνωρίζω, τι αγωνίες περνάει ένας γονιός να τα μεγαλώσει. Αυτόματα λοιπόν καταλαβαίνω πως νιώθει μια μάνα  και πως αλλάζει όταν χάσει τα παιδιά της και μάλιστα από δολοφονία. Από εκεί πηγάζει και το «μίσος». Δεν μ`αρέσει να μισώ, δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη της «Ουρανίας» για τα μέλη της οικογένειας των Λεβεντογιάννηδων. Ο σκηνοθέτης της σειράς «Της αγάπης μαχαιριά» ο κύριος Στράτος Μαρκίδης εκτός από πολύ καλός σκηνοθέτης έχει και το ταλέντο της επιλογής καλών ανθρώπων και σωστών επαγγελματιών στη διανομή των ρόλων. Έτσι κάθε μέρα το γύρισμα ήταν χαρά. Η χαρά της δημιουργίας, είτε οι σκηνές ήταν με εμπειρότατους συναδέλφους πρωταγωνιστές όπως ο Γιάννης Βόγλης, είτε των νεότερων γενεών όπως ο Κώστας Σόμμερ και ο Ιωσήφ Μαρινάκης. Το ίδιο τάλαντο της επιλογής σωστών συνεργατών είχε και έχει ο Μανούσος Μανουσάκης. Κοντά του ένιωσα την μεγαλύτερη από αρχής ελληνικής τηλεόρασης επιτυχία. Τους «Ψίθυρους Καρδιάς».

  • Τι είναι αυτό που σας στεναχωρεί στην σύγχρονη Ελλάδα τόσο σε θέμα τέχνης όσο και γενικότερα?

Με στεναχωρεί το γεγονός πως δεν υπάρχει πάθος στους επαγγελματικούς χώρους . Αν δεν έχεις πάθος για τη δουλειά σου, όποια κι αν είναι αυτή, θα φανεί. Στο καθετί που κάνεις είναι όμορφο να βάζεις τη δική σου πινελιά πάθους. Υπάρχουν πολλά αξιόλογα εργαστήρια θεάτρου, τόσο στην επαρχία, όσο και στις μεγάλες πόλεις. Ίσως να μην χρειαζόντουσαν τόσα. Αντίθετα θα χρειαζόντουσαν πιο ισχυρά δημοτικά θέατρα. Ένα έργο της Μελίνας Μερκούρη που το θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό. Αυτό που με στεναχωρεί ιδιαίτερα είναι η σημερινή κατάσταση στο θέατρο και στις παραστατικές τέχνες γενικά στο διάστημα που διανύουμε λόγω του κορονοϊού. Με στεναχώρησε που ακυρώθηκαν συναυλίες και παραστάσεις. Οι περισσότεροι ηθοποιοί ζουν από το θέατρο και στερώντας τους το δικαίωμα να εκφραστούν και να δουλέψουν ωθούνται στην κατάθλιψη. Σκεφτείτε, να έχεις βασίσει όλη σου τη ζωή στο θέατρο, να έχεις δουλέψει και να δουλεύεις σκληρά και να έρχεται μια μέρα κάποιος σου λέει «Ξέρεις κάτι, για κάποιο διάστημα δεν θα έχεις δουλειά». Εδώ και ένα χρόνο, οι παραστάσεις μου με τον μονόλογο «Δύο γυμνά άσπρα χέρια» αναβλήθηκαν. Το ίδιο συμβαίνει και σε δεκάδες ηθοποιούς. Είναι σαν να μπήκαμε ξαφνικά στην κατάψυξη. Η μοναδική που παράσταση που μπόρεσα να κάνω στην διάρκεια του κορονοϊού, ήταν στην Τρίπολη τον περασμένο Ιούλιο. Με στεναχώρησε που ερχόταν ο κόσμος να μου μιλήσει και δεν μπορούσε να με αγκαλιάσει. Δεν μπορούσε καν να μου δώσει το χέρι του. Ξέρετε τι όμορφο συναίσθημα είναι η αγκαλιά του κοινού στο τέλος της παράστασης? Δείχνει πως κάτι κάνεις σωστά. Πως έχεις μιλήσει στην ψυχή τους. Συμμορφωθήκαμε όμως όλοι στους κανόνες για το κοινό καλό όλων μας. Η κατάσταση είναι δύσκολη. Ο φόβος έχει ριζώσει μέσα μας. Ποιος ξέρει τι άλλο μπορούμε να περιμένουμε. Βλέπετε πόσα θύματα έχουμε. Ας μείνουμε λοιπόν υπεύθυνοι. Μια μικρή θυσία, δεν πάει ποτέ χαμένη, ειδικά αν αξίζει.

  • Παρατηρώ και με λυπεί το γεγονός πως κάποιες φορές η τέχνη στρατεύεται να εκπληρώσει συγκεκριμένους σκοπούς, κυρίως ιδεολογικούς. Ορισμένα τραγούδια έχουν ταυτιστεί με συγκεκριμένη ιδεολογική κατεύθυνση. Θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σας και επίσης θεωρείτε πως αυτό είναι πλήγμα για την μουσική ή την τέχνη γενικότερα? Πρέπει οι ηθοποιοί να αναλαμβάνουν πολιτικές θέσεις?

Κοιτάξτε. Δεν θεωρώ πλέον ότι η τέχνη στρατεύεται. Κάποτε στρατευόταν. Έχουν αλλάξει πλέον οι εποχές. Μου έρχονται βέβαια στο μυαλό παραδείγματα τραγουδιών που μπορούμε να τα θεωρήσουμε στρατευμένα. Είχαν ένα μήνυμα να δώσουν.

Άρα για να αναλάβει ένας ηθοποιός πολιτική θέση πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά τις ανάγκες του λαού και της χώρας.

Δεν είναι όλοι σαν την Μελίνα Μερκούρη και την Άννα Συνοδινού,

οι οποίες  ήταν σπουδαίες προσωπικότητες και υπηρέτησαν στο έπακρο τους ρόλους τους.

Η πολιτική, η καθαρή πολιτική είναι διαφορετική από την πολιτική της ρουσφετολογίας. Αλλιώς μπορεί να έχει κάποιος στο μυαλό του τον Πολιτισμό όταν είναι ηθοποιός και αλλιώς όταν καλείται να μπει σε μια διαδικασία να ακολουθήσει άλλους νόμους και κανόνες. Πάντως πιστεύω πως ένας πολύ καλός ηθοποιός δεν πρέπει να αφήνει τον χώρο του πολιτισμού για το χώρο της πολιτικής.

 

  • Ποια στιγμή της καριέρας σας, σας λύγισε ή σας έκανε να αναθεωρήσετε κάποιες αξίες και ποια στιγμή σας θα θέλατε να ξαναζήσετε?

Η ερώτηση σας έχει άμεση σχέση με όσα συμβαίνουν στο θέατρο σήμερα. Οι στιγμές που με λύγισαν σαν άνθρωπο και ηθοποιό ήταν αυτές της ψυχολογικής βίας και υποτίμησης από δύο μόνο συναδέλφους μου, των οποίων τα ονόματα δεν θέλω να αναφέρω. Δεν τις ξαναέζησα από τότε και δεν υπάρχει περίπτωση να τα ζήσω στο μέλλον γιατί δεν πρόκειται να τα ανεχτώ. Όσο για το θέμα ποια θα ήθελα να ξαναζήσω, ομολογώ θα ήθελα να ξαναζήσω όλα τα άλλα.  Γιατί το κάθε ένα από αυτά, είχε ιδιαίτερη ομορφιά, ήταν ιδιαίτερες οι εμπειρίες της κάθε παράστασης, του κάθε γυρίσματος. Θα ήθελα να ξαναζήσω τις παραστάσεις μου «Στων κεριών το φως», «Ο Άνθρωπος μου», «Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι» «Ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός» και «Φωνή Ελληνίδας» παραστάσεις στις οποίες, είχα την γενική εποπτεία πέρα από το να πρωταγωνιστώ σαν τραγουδίστρια ή ηθοποιός. Έλεγα πάντα, πως θα ήθελα να  είχα μια κάμερα μέσα στα μάτια μου, για να μπορέσω να κρατήσω το πλήθος του κόσμου, τις αντιδράσεις του και το χειροκρότημα του. Όλα αυτά τα ωραία που δικαιώνουν έναν καλλιτέχνη και τη δουλειά του. Θα ήθελα να ξαναζήσω τα ταξίδια, τα ξένα θέατρα όπου έτυχε να παίξω και θα ήθελα να ζήσω και πάλι παραστάσεις και στιγμές  με συναδέλφους που έχουν φύγει από τη ζωή.

  • Έχετε κάποια ανάμνηση από αυτά τα πρόσωπα που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μου?

Δεν ξέρω αν είναι μια συγκεκριμένη στιγμή. Τους θυμάμαι όλους γελαστούς. Δεν ξέρω αν αυτό είναι μια άμυνα του εαυτού μου ή εάν τελικά αυτό που μας μένει από τους ανθρώπους είναι οι στιγμές της προσωπικής τους χαράς.

  • Προσφάτως σας είδαμε να πρωταγωνιστείτε στην παράσταση « Δύο γυμνά άσπρα χέρια». Θέλω να το πάω λίγο αλληγορικά. Γενικώς η κοινωνία μας είμαστε με τα χέρια μας γυμνά. Πως μπορούμε να τα γεμίσουμε?

Με αγκαλιές (γέλια) αυτό πιστεύω πως είναι και το ωραίο στα χέρια των ανθρώπων. Να γεμίζουν με άλλα χέρια. Βέβαια στην παράσταση μου αυτό που εκπροσωπούν τα δύο γυμνά άσπρα χέρια είναι τα χέρια ενός πιανίστα. Χωρίς όμως αυτό να είναι και αποκλειστικό. Το μόνο που δεν θα ήθελα για τα χέρια των ανθρώπων και ελπίζω αυτή η ευχή μου να γίνει πραγματικότητα, είναι τα χέρια να ζητούν τροφή ή να ζητούν βοήθεια. Εύχομαι τα χέρια του κόσμου να μην απλώνονται από πείνα και από καθετί αρνητικό. Αλλά να είναι τα χέρια που θα χαϊδέψουν, τα χέρια που θα αγκαλιάσουν, τα χέρια που θα χειροκροτήσουν. Τα χέρια που θα δώσουν δώρο. Όχι τα χέρια που ζητούν απεγνωσμένα κάτι. Εύχομαι ακόμα να μην είναι μακριά η στιγμή που θα ξαναβρεθώ μπροστά στο κοινό μου για να παίξω τα «Δύο γυμνά άσπρα χέρια».

  • Πως βιώσατε την πρώτη και πως βιώνετε την δεύτερη καραντίνα? Ποια από τις δύο σας δυσκόλεψε περισσότερο?

Η δεύτερη με δυσκόλεψε περισσότερο. Στην πρώτη καραντίνα ήταν ωραία γιατί ήταν και τα παιδιά μας εδώ, κάναμε πράγματα που είχαμε πολύ καιρό να κάνουμε όλοι μαζί.

Η οικογένεια μου και εγώ έχουμε ένα μεγάλο πλεονέκτημα, από το σπίτι που μένουμε, να έχουμε θέα δασών. Είναι πολύ όμορφο να μπορείς να βλέπεις την ανατολή το ήλιου ακόμα και όταν έχει συννεφιά. Είναι πολύ ωραίες οι εικόνες της βροχής και του χιονιού. Οπότε αυτόματα όλο αυτό είναι ενδιαφέρον και αναζωογονητικό και ο εγκλεισμός μας είναι πιο εύκολος. Τώρα το άλλο θέμα είναι οι σχέσεις που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος με το σύντροφο του ή με την οικογένεια του. Οι σχέσεις αυτές γίνονται πιο ισχυρές με μια πανδημία. Τα ζευγάρια που είχαν γερές σχέσεις ξαναερωτεύτηκαν, ενώ όσα είχαν σαθρές σχέσεις σίγουρα αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία οι άνθρωποι να σμιλέψουν τις σχέσεις τους από την αρχή. Να τις φτιάξουν όπως πρέπει να είναι ή να δώσουν ένα τέλος. Κατά τα άλλα είναι θέμα ευθύνης του καθενός.

  • Είμαστε λίγο ανεύθυνοι σε πολλά ζητήματα. Τι μπορούμε να κάνουμε για να οξύνουμε αυτό το αίσθημα? Ο ένας λέει άσπρο, ο άλλος μαύρο πάμε να το κάνουμε γκρι αλλά κάπου το χάνουμε.

Είναι λίγοι οι ανεύθυνοι. Οι περισσότεροι θέλουν να προσέχουν. Όταν βγαίνουμε έξω με τον άντρα μου, σπανίως βέβαια (γέλια),  βλέπουμε πως οι άνθρωποι φοράνε μάσκες. Που σημαίνει πως προσέχουν.

Είναι βέβαια τραγικές οι επιπτώσεις  στην οικονομία τόσο του κράτος όσο και του καθενός μας. Ειδικά στις περιπτώσεις των οικογενειακών  επιχειρήσεων η πανδημία είναι καταστροφική καθώς και για τους καλλιτέχνες.

  • Μιας και αναφέρουμε τους καλλιτέχνες έχει ξεσπάσει ένας σάλος τις τελευταίες μέρες μιας και πολλοί ηθοποιοί άνοιξαν τον χορό των καταγγελιών. Ποιο είναι το σχόλιο σας επ`αυτού και η ερώτηση είναι. «γιατί», γιατί τώρα και γιατί να συμβαίνουν τέτοια φαινόμενα, υποτίθεται η Τέχνη είναι ένα χώρος ευλογημένος!

Υποτίθεται! Πρέπει να σας πω εγώ δεν έχω ζήσει ποτέ και όταν λέω ποτέ το εννοώ, σεξουαλική παρενόχληση, ούτε στο ελάχιστο. Ούτε με ένα βλέμμα, ούτε με ένα άγγιγμα. Μπορεί να είχα τον θαυμασμό, μπορεί να είχα καλό λόγο από άντρες συναδέλφους αλλά ποτέ ενοχλητικό. Ελπίζω με όλη αυτή την αποκάλυψη να συμμαζευτούν και όσοι προκαλούσαν ψυχολογική βία αλλά και όσοι προκαλούσαν σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Αυτό είναι και το θετικό. Όπως αν παρουσιαστεί ένα καρκίνωμα, ο άνθρωπος θα σπεύσει στο γιατρό, έτσι πρέπει να ξεριζώνονται σαν καρκίνωμα και αυτές οι συμπεριφορές .

  • Θα συμμαζευτούν όμως?

Είμαι βέβαιη πως θα συμμαζευτούν. Γιατί τώρα σε όσους ηθοποιούς συμβαίνει, έχει συμβεί ή θα συμβεί κάτι ανάλογο, θα έχουν τώρα την δυνατότητα να το ανακοινώσουν, είτε στα μέσα, είτε στο σωματείο.

Επειδή κανείς δεν θα ανέχεται τέτοιες καταστάσεις. Όλοι θα είναι πιο προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν κάτι ανάλογο. Όλοι θα  παίρνουν  τα μέτρα τους, ώστε να προστατεύσουν τον εαυτό τους  και τη δουλειά τους.

 

  • Νομίζω όμως πως λίγο πολύ όλοι ξέρουν αυτά τα πρόσωπα.

Θα σας πω, ο ηθοποιός κυριεύεται από φόβο. Αυτό συμβαίνει σε όσους είναι νέοι ηθοποιοί. Όταν είσαι νέος φοβάσαι μην χάσεις τη δουλειά, μην σε βγάλουν προβληματικό.

Οι ηθοποιοί που αποκάλυψαν αυτά τα γεγονότα τώρα αισθάνονται πιο δυνατοί.

Δεν νομίζω πως θα υπάρξει κάποια δικαστική τιμωρία γιατί αυτά τα γεγονότα ως επί τον πλείστον δεν αποδεικνύονται. Πιστεύω πως δεν θα ξαναέχουμε «θύτες». Ελπίζω πως οι νέες γενιές θα λειτουργούν διαφορετικά δεν θα ανέχονται τέτοιες αθλιότητες είτε σκηνικές είτε παρασκηνιακές.

  • Κυρία Μποτέλλη, φτάνοντας στο τέλος της συνέντευξης μας θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την τιμή που μου κάνατε να μου χαρίσετε λίγο από το χρόνο σας ώστε να υλοποιήσουμε την παρούσα συνέντευξη. Ποιο μήνυμα θα θέλατε να αφήσετε στον κόσμο που θα διαβάσει την συνέντευξη μας.

Να ξεχάσουμε τη ζήλια και το φθόνο και να μάθουμε να θαυμάζουμε τις πραγματικές αξίες. Να υπάρχει ειρήνη, να υπάρχει υγεία για όλους και μια πραγματικά γενική ευτυχία και ευημερία, να φύγουμε γρήγορα από αυτόν τον εφιάλτη και να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε.

Θα ήθελα να κλείσει αυτή η συνέντευξη τόσο ευλαβικά όσο ξεκίνησε. Απολαύστε μια ερμηνεία της κυρίας Μποτέλλη σε έναν από τους πιο σπουδαίους ύμνους.