«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει […] Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά […] Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.»
Με αυτό το κείμενο, ο ιδιοφυής Μάνος Χατζηδάκις, προφητικά προτρέπει να μην μοιάσουμε στο Τέρας και καλό είναι να το καταδεικνύουμε, όταν εμφανίζεται με την αποκρουστική μορφή του, όπως δυστυχώς εμφανίζεται στο παρακάτω μόρφωμα σε ιστοσελίδα κινηματογραφικής κριτικής για την ταινία Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ όπου ο κομπασμός και η κακία περισσεύει υπηρετώντας το Τέρας και την ασχήμια του.
Γράφει ο έχων την ιστοσελίδα “κριτικός”:
“…ο Νεκτάριος της ταινίας συνεχίζει να εμφανίζεται σε ατάκτως ερριμμένες σκηνές, άουτ οβ ένι τζένεραλ κόντεξτ, πράγμα που φέρνει στο νου την προβληματική αφήγηση που είχαμε δει στο άλλο πρόσφατο έπος βιογραφίας, τον «Καζαντζάκη» (2017) του Γιάννη Σμαραγδή (ατ λιστ, εκεί μιλούσαν ιν γκρικ…). Κανένας ειρμός, καμία σημασία, κανένα ίχνος ύπαρξης σεναρίου! Ένα χειμαδιό από προχειρότητες κακών (σε κάθε επίπεδο δουλειάς) στιγμών, που πασχίζουν να «σχηματίσουν» μια ταινία.”
Ο ίδιος αυτοθαυμαζόμενος, απευθυνόμενος στους ομοίους του στο διαδίκτυο γράφει:
«Το 2017, η κριτική μου για τον “Καζαντζάκη” του Γιάννη Σμαραγδή προκάλεσε σάλο και έγινε viral. 2021. Γουότ χεβ γουί νταν του ντιζέρβ δε “Μαν οβ Γκοντ” Ένα πραγματικό ΕΠΟΣ που (ξανα)γράφει Ιστορία στην κινηματογραφική κριτική! Σίριουσλι».
Και αλλού επανέρχεται αυτός ο κύριος:
…”επειδή μου ζητήθηκε η σύγκριση με τα εισιτήρια του ανοίγματος του «Καζαντζάκη» του Γιάννη Σμαραγδή. Οι λόγοι προφανείς. Μιλάμε για παρομοίως κακό σινεμά – αν και εδώ μάλλον αδικείται ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης έναντι της (ποιας;) Γελένα Πόποβιτς. Στα τέλη Νοεμβρίου του 2017, λοιπόν, εκείνο το βιογραφικό «έπος» είχε κόψει 58.080 εισιτήρια (από 117 οθόνες) στο πρώτο του τετραήμερο. Αρκετά χειρότερα, αν αναλογιστούμε τον αριθμό καθισμάτων και τις extra προβολές που μπορούσαν να βγάζουν οι χειμερινές αίθουσες. Μήπως ο Γέροντας Παΐσιος γίνει τώρα το επόμενο φιλμικό project του κυρίου Σμαραγδή;”
Και για να σας συστήσω τον ασεβή “κριτικό” αυτής της ιστοσελίδας που άλλη μια φορά μου κάνει την τιμή να με βάζει στο στόμα του, σας λέω πως είναι αυτός που πριν τη δημοσιογραφική προβολή της ταινίας μας ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ και πριν βεβαίως δει την ταινία έλεγε στη φατρία των συναδέλφων του «πάμε τώρα να τσακίσουμε τον Σμαραγδή».
Μετά άρχισαν «ομαδών» να καθυβρίζουν την ταινία γράφοντας όλοι ένα όμοιο κείμενο! Παρά τα πολλά εισιτήρια, την Αγάπη των Ελλήνων αλλά και των ξένων θεατών, και τις διεθνείς βραβεύσεις! Συνέχιζαν να λασπώνουν τη ταινία ακριβώς όπως γίνεται τώρα με τη ταινία Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, η οποία διακρίνεται και αποθεώνεται όπου προβληθεί!
Ήρθε λοιπόν η ώρα, οι μολυσμένες πένες να προσπαθήσουν να τσακίσουν την εξαίρετη και “φωτεινή” αυτή ταινία με πρωτοστατούντα τον παραπάνω “κριτικό”.
Και επειδή δεν γνώριζα το πρόσωπό του μπήκα στον πειρασμό να δω μια δημοσιευμένη από τον ίδιο φωτογραφία του….
Στην επιτηδευμένη πόζα του υπάρχει μια απύθμενη αλαζονεία που μοιάζει να βάζει την ύπαρξη του λίγο πιο κάτω (ή λίγο πιο πάνω) από το Θεό. Είναι δε φωτογραφημένος σε ένα υπόγειο που το χρώμα που κυριαρχεί είναι το κίτρινο του εμετού ή το πυώδες χρώμα επίμονης διάρροιας πουλερικών… Δηλαδή μέσα σε ένα περιβάλλον που είναι η επιτομή του άσχημου, του απωθητικά άσχημου.
Όταν ο περί ου ο λόγος αποφασίζει να φωτογραφηθεί μέσα σε ένα υπόγειο που περιβάλλεται από εμετική ασχήμια, πώς θα μπορούσαν οι κριτικές του να είναι εξύμνηση του ωραίου, το αιώνιο ζητούμενο της Αγαθής τέχνης;
Κοιτάζοντας το “υπόγειο” , θυμήθηκα την ιστορία του Νίκου Καζαντζάκη ο οποίος ταξίδευε με ένα πλοιάριο προς την Αγγλία, όταν τον πλησίασε ένας νέος “κριτικός” λογοτεχνίας ο οποίος ακολουθώντας το κλίμα της εποχής είχε αρνητική άποψη για τον Καζαντζάκη και το έργο του, την οποίαν άποψη του ξεδιάντροπα και με έπαρση παντογνώστη την είπε στον Καζαντζάκη. Ο μεγάλος συγγραφέας πολύ ήρεμα του λέει: “δίκιο έχεις κι εσύ… αλλά από άλλο πάτωμα.” Όταν είσαι στο υπόγειο πώς μπορεί να δεις αυτά που συμβαίνουν στο ρετιρέ;
Όταν βρίσκεσαι στο υπόγειο της ανθρώπινης ύπαρξης που είναι τα βάρβαρα ένστικτα και οι διαστροφές, πως μπορείς να δεις τα ανώτερα τα υψηλόφρονα τα αγαθά;
Πώς, λοιπόν, αυτός ο κύριος (αλλά και οι όμοιοί του) θα μπορούσε απ’ το υπόγειό του «να δει» έργα όπως Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ που ενεργοποιούν την οροφή της ύπαρξής μας και που επιδιώκουν την συνεύρεση με το Θείο, με την ομορφιά, με την ανώτερη αρμονία, με το καλό;
Και πώς συνδέεται το “σύγχρονο υπόγειο” η αποκρουστική μορφή του τέρατος, με τον μύθο του σπηλαίου του προγόνου μας Πλάτωνα;
Εν περιλήψει, να πώς περιγράφει ο Μέγας Πλάτωνας τον Μύθο του Σπηλαίου:
Σε μια σπηλιά ζούνε αλυσοδεμένοι από τότε που γεννήθηκαν δεσμώτες, με το πρόσωπό τους να βλέπει σε σκοτεινό τοίχο της σπηλιάς (στην περίπτωσή μας, το βασίλειο των τρεχουσών σκιών στο διαδίκτυο). Πίσω τους βρίσκεται υπερυψωμένο ένα τοιχίο και πιο πίσω μια αναμμένη φωτιά. Από το μονοπάτι μπροστά από τη φωτιά περνούν κάποιοι άνθρωποι που μεταφέρουν πράγματα χωρίς, επίσης, να μπορούν να δουν ποιοι το οργανώνουν (οι ασεβείς κατασκευαστές των fake news του διαδικτύου, και στην περίπτωσή μας, οι αναίσχυντοι «κριτικοί» κινηματογράφου). Το μόνο που βλέπουν οι δεσμώτες είναι οι σκιές των περαστικών λόγω της αντανάκλασης της φωτιάς πάνω στον τοίχο που είναι στραμμένα τα πρόσωπά τους (στην περίπτωσή μας, οι παθητικοί αποδέκτες των fake news του διαδικτύου).
Ένας δεσμώτης απελευθερώνεται, βγαίνει έξω από τη σπηλιά στο φως και βλέπει την αληθινή ζωή στην ανώτερή της μορφή (εκεί θα φτάσει η ανθρωπότητα κάποτε) πλημμυρισμένη από άπλετο φως και οντότητες που κατανοούν την ευλογία του φωτός (στην περίπτωσή μας, προάγγελοι των μελλοντικών οντοτήτων πιθανώς να είναι οι δημιουργοί ευρύτερα, καθώς και οι δημιουργοί κινηματογραφικών ταινιών που επιδιώκουν να οδηγήσουν τις ψυχές να «κοιτάξουν» προς το κεντρικό Φως).
Όταν επιστρέψει ο απελευθερωμένος στη σπηλιά, τα μάτια του θα πονάνε πάλι από το σκοτάδι και επειδή είναι βέβαιος πως οι άλλοι δεσμώτες θα τον κοροϊδεύουν αν τους πει τι είδε στον έξω κόσμο, δεν τους λέει τίποτα. Φοβάται, μάλιστα, πως αν προσπαθήσει να σπάσει τις αλυσίδες τους για να τους απελευθερώσει, αυτοί μπορεί και να τον σκοτώσουν…
Στη σπηλιά των καιρών μας που είναι το σκοτεινό διαδίκτυο εκεί όπου οι αλυσοδεμένοι χρήστες αντιλαμβάνονται τις σκιές ως αλήθεια, εκεί απευθύνεται ο περί ου ο λόγος “κριτικός” όπως ο ίδιος ευθαρσώς και υπερηφάνως αναγράφει…
Όμως, και αυτοί που βλέπουν τις σκιές ως αλήθεια και αυτοί που δημιουργούν τις σκιές ως ο άνω κριτικός διακατέχονται μονίμως από ένα μόνο υπόγειο φόβο: να μην εισβάλλει στο ζοφερό υπόγειό τους το Φως και η αλήθεια γιατί αυτόματα ακυρώνεται η ύπαρξή τους!!!
Γι’ αυτό οι υπηρετούντες την α-σχήμια βάλλουν λυσσωδώς ενάντια στα έργα που υπηρετούν Ανώτερες Αξίες, προσπαθώντας να τις απαξιώσουν όπως κάνουν αυτή τη στιγμή με την ταινία Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
Γιατί ο περί ου ο λόγος και οι όμοιοι του δεν μπορούν να αντέξουν τα αγαθά έργα στις φωτεινές μεγάλες οθόνες του κινηματογράφου που διεκδικούν να απαλύνουν τις ανθρώπινες ψυχές, να τους δώσουν δύναμη για να δραπετεύσουν από τον κατώτερο εαυτό τους.
Ωστόσο, αναίτια βάλλουν εναντίων των έργων Τέχνης γιατί ούτως ή άλλος, τα έργα τέχνης δεν λερώνονται ούτε τραυματίζονται επειδή είναι αυτοπροστατευόμενα!
Μοναδικός κριτής τους είναι ο ακατάλυτος Χρόνος και κανένας άλλος!
Κλείνοντας: στον κανονικό κόσμο, οι κανονικοί άνθρωποι πλημμυρίζουν τις κινηματογραφικές αίθουσες για να δουν την ταινία “Ο Άνθρωπος του Θεού” γιατί θέλουν πάρουν να πάρουν δύναμη και να βιώσουν την στιγμιαία αθανασία που εκπέμπεται από το Αγαθό φως της αμόλευτης ταινίας.
Γιατί η ομορφιά πάντα θα νικάει την ασχήμια!
Και οι άλλοι, οι υπηρέτες της ασχήμιας, ας μείνουν στα υπόγεια σκοτάδια τους, με την ευχή ότι κάποτε μπορεί να δραπετεύσουν και να βιώσουν ευεργετικά την ευλογία του Φωτός.
Γιάννης Σμαραγδής
Σκηνοθέτης
ΥΓ1:Και για να μην ξεχνιόμαστε: οι αντίστοιχες μολυσμένες πένες όχι μακρινών καιρών, στοχοποίησαν λοιδόρησαν, κατασυκοφάντησαν με το χειρότερο τρόπο τόσο τον πρόσφατα αποθανόντα μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη, όσο τον λεπτεπίλεπτο στη ψυχή σπουδαιότατο Μάνο Χατζιδάκι, αλλά και τον μεγάλο, τον τεράστιο συμπαντικό σύνθετη Βαγγέλη Παπαθανασίου, τον οποίο δεν σταμάτησαν ποτέ να λοιδορούν οι αχρείοι. Οι μουσικές τους όμως στοιχειώνουν ανεξίτηλα τον ακατάλυτο Χρόνο…για να μην ξεχνιόμαστε.
ΥΓ2:Δεν είναι όλοι οι κριτικοί κινηματογράφου το ίδιο. Δυστυχώς όμως “οι ξέροντας την προσευχή τους” είναι λίγοι ελάχιστοι και αυτό δυστυχώς δεν είναι παρηγορία, είναι όμως κάτι κι αυτό!
