«Είχα φοβερή ανυπομονησία και ενθουσιασμό, μέχρι να τη συναντήσω, αλλά όταν ήρθε η στιγμή της γνωριμίας μας, ήμουν φοβισμένη», εξομολογήθηκε η σχεδιάστρια μόδας
«Είχα φοβερή ανυπομονησία και ενθουσιασμό, μέχρι να τη συναντήσω, αλλά όταν ήρθε η στιγμή της γνωριμίας μας, ήμουν φοβισμένη. Φοβόμουν, πώς θα με δει, πώς θα με νιώσει, πώς θα συνεννοηθούμε μέχρι να μιλήσουμε την ίδια γλώσσα – εκείνη ακόμα έλεγε λίγες λέξεις στην τοπική διάλεκτο. Ένιωσα πολύ περίεργα γιατί συνάντησα για πρώτη φορά ένα παιδί – που δεν ήταν βρέφος – καταλάβαινε τα πάντα – και τα επόμενα λεπτά το πήρα αγκαλιά και έφυγα. Τα είχα χαμένα. Δεν ήξερα πώς να τη φροντίσω, με αποτέλεσμα να την ταΐζω συνέχεια», είπε χαρακτηριστικά.
Η παραμονή στην Ουγκάντα
Η ίδια μίλησε για τους ανθρώπου που συνάντησε στην Ουγκάντα αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν για να επιβιώσουν.
«Είναι άνθρωποι χαμογελαστοί, ευγενικοί, πρόθυμοι να σε βοηθήσουν σε ό,τι χρειαστείς. Και φυσικά με πολύ διαφορετική νοοτροπία από τη δική μας. Καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ανθρώπους που κύριο θέμα τους είναι το άγχος της επιβίωσης. Από εκεί και πέρα, δεν βλέπεις άλλα άγχη, ούτε υπερβολικές απαιτήσεις. Μπορεί να είναι χαρούμενοι με απλά πράγματα. Αν ο καιρός είναι καλός, πολλές φορές τους αρκεί. Μια μεγάλη διαφορά σε σχέση με την Ελλάδα είναι ότι δεν βλέπεις φωνές και τσακωμούς στο δρόμο», δήλωσε για την ζωή της στην Ουγκάντα.