Γεράσιμος Σκιαδαρέσης : «Έχω βάλει πολλές φορές τον εαυτό μου στο στόχαστρο και τον βαράω ανελέητα…»

της Ελπίδας Παπαδανιήλ

578

Απλοϊκός, φιλικός και με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης μιλάει για τη δουλειά του αλλά και την μεγάλη του αγάπη, την οικογένειά του.

Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης σπούδασε θέατρο και σκηνοθεσία κινηματογράφου στη σχολή Ε. Χατζίκου, απ’ όπου και αποφοίτησε το 1982. Τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση έχειν συμμετάσχει και πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες και επιτυχημένες παραγωγές. Το 2010 έκανε στην Ιταλία την ταινία «Appartamento ad’ Atene», η οποία στάθηκε η αφορμή για να γίνει ο πρώτος Έλληνας ηθοποιός που πρωταγωνιστεί σε μία σημαντική διεθνή παραγωγή του Netflix -στην ιταλική σειρά «Suburra (Aίμα στη Ρώμη)».

“Στις ξένες παραγωγές υπάρχει μεγαλύτερη άνεση και σεβασμός στη δουλειά σου. Ενώ στην Ελλάδα είσαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης και δεν τους νοιάζει αν έχεις κάπου να κάτσεις, αν κρυώνεις, αν διψάς, αν πεινάς, εκεί τους απασχολούν όλα αυτά. Φροντίζουν να είσαι ξεκούραστος και καλά για να μπορέσεις να αποδώσεις στο γύρισμα”

Τη σεζόν αυτή τον βλέπουμε στη νέα σειρά που έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο στο MEGA “ Το Μαύρο Ρόδο” . Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης ενσαρκώνει έναν από τους κεντρικούς ρόλους. Η επιλογή του να συμμετέχει στη σειρά ήταν συνειδητή μια και ήθελε κάποιο δραματικό ρόλο πλέον.

“ Ο “Λευτέρης Βελιώτης” είναι ένας πολύ βασανισμένος άνθρωπος που έδωσε το παιδί του στο μοναστήρι και αυτό τον πονάει. Είναι ένας αδύναμος χαρακτήρας, ένας χαμηλών τόνων ήρωας. Δεν είναι ένας δυνατός άνθρωπος που θα πάρει εύκολα την οποιαδήποτε απόφαση. Έχει ανάγκη τη στήριξη είτε από τη σύζυγό του, είτε από την κόρη του, είτε από οποιονδήποτε. Ο ήρωας παλεύει συνεχώς με την απόφαση της κόρης του, δεν την έχει δεχτεί και θεωρεί ότι ακόμη υπάρχει περιθώριο να αλλάξει την κατάσταση. Και όπως κάθε πατέρας ονειρεύεται για την κόρη του μια φυσιολογική ζωή με έρωτες, με γλέντια, με γάμους, με εγγόνια”.

Ε.Π. : Ποιος είναι όμως ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, είναι ευτυχισμένος σήμερα;

Γ.Σ. “Δεν συνηθίζω να παρουσιάζω τον εαυτό μου… Κομμάτια δικά μου βρίσκει κανείς μέσα σε όλους τους ρόλους που έχω παίξει και είναι αρκετοί. Τώρα, εάν η ευτυχία είναι στιγμές, βεβαίως είμαι”.

Ε.Π.: Τι είναι αυτό όμως που κινεί τα γρανάζια της ευτυχίας μέσα μας;

Γ.Σ. “Για μένα το πρώτο είναι η οικογένειά μου, γιατί μου δίνει πολλές τέτοιες στιγμές ευτυχίας. Ακολουθεί η δουλειά, η οποία επίσης μου δίνει μεγάλες χαρές αλλά και η ίδια η ζωή στη βάση της καθημερινότητάς μου. Προσπαθώ να τις κυνηγάω αυτές τις στιγμές. Και για την οικογένειά μου αλλά και για τη δουλειά μου έχω προσπαθήσει σκληρά όλα αυτά τα χρόνια”.

Ε.Π.: Βλέπετε χαρούμενους ανθρώπους γύρω σας;

Γ.Σ. “Αν το θέσουμε έτσι γενικά, όχι γιατί υπάρχουν πάρα πολλά προβλήματα, αλλά οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς στιγμές ευτυχίας. Και στις πιο δύσκολες στιγμές βρίσκουμε τρόπους να τις απαλύνουμε, να περάσουμε καλά έστω για λίγο, να ξεχάσουμε τα προβλήματά μας. Ακόμη και στη περίοδο της καραντίνας, ενώ ζήσαμε δύσκολες καταστάσεις με πολλούς θανάτους καθημερινά και περιορισμούς, βρίσκαμε τρόπους για να το απαλύνουμε, να το κάνουμε λίγο πιο ανώδυνο. Εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία να είμαστε με τον άνθρωπό μας λίγο παραπάνω. Πάντα ψάχνουμε να βρούμε κάτι να απαλύνει τη δυσκολία που ζούμε”.

Ε.Π.: Με τι θα παρομοιάζατε το θέατρο;

Γ.Σ. “Το θέατρο είναι μια καταγραφή της ζωής, μια πιο επιλεκτική καταγραφή με παρεμβάσεις από τον καλλιτέχνη. Νιώθω ότι το θέατρο μου έχει δώσει πολλά μαθήματα ζωής. Μου έχει μάθει πώς να φέρομαι, μου έχει μάθει να κατανοώ τους ανθρώπους, να ανοίξω το μυαλό μου και την φαντασία μου, άρα πρώτα θα το έλεγα ζωή και κατόπιν σχολείο”.

Στο σχόλιο για την μεγάλη βιβλιοθήκη που έχει στο σπίτι του ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης απαντά: “Το διάβασμα εκτός από απόλαυση και ευχαρίστηση είναι απαραίτητο στοιχείο της δουλειάς μου. Όταν δεν έβρισκα δουλειά και περνούσα διαστήματα ανεργίας εκτόνωνα τον χρόνο μου σε διάβασμα. Τώρα το διάβασμα έχει περιοριστεί σε ότι αφορά τις δουλειές, το οποίο δεν είναι μόνο το σενάριο, γιατί για να μπορέσεις να φτιάξεις ένα χαρακτήρα πρέπει να τον νιώσεις, να τον αφουγκραστείς. Δε θα διαβάσεις μόνο το σενάριο αλλά και άλλα πράγματα που θεωρείς ότι θα σε βοηθήσουν σε αυτό. Τώρα ο χρόνος τρέχει ανάποδα, πρέπει να τον κυνηγάμε για να βρούμε χρόνο να διαβάσουμε”.

Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι για γερά στομάχια, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο ίδιος, με περιόδους ανεργίας, που πολλές φορές είναι μακρές:

“Στην περίοδο της ανεργίας μου δεν απογοητεύτηκα, πίστευα ότι κάποια στιγμή θα γίνει, θα αλλάξουν τα πράγματα. Ευτυχώς για μένα η άνοδος μου δεν ήταν ξαφνική, από τη μία στιγμή στην άλλη, αλλά σταδιακή. Αισθανόμουν ότι κάθε μέρα ήταν λίγο καλύτερη από την προηγούμενη. Αυτό σου δημιουργεί μια ασφάλεια και μία αίσθηση αισιοδοξίας, ότι τα πράγματα καλυτερεύουν. Σε αυτή τη δουλειά πάντα έχεις το συναίσθημα ότι μπορείς να μείνεις άνεργος. Όταν ολοκληρώνεται μια δουλειά ποτέ δεν ξέρεις εάν η επόμενη θα έρθει αμέσως. Οπότε συνηθίζεις λίγο και ζεις με αυτή τη φάση της αβεβαιότητας, της ανεργίας. Γενικά το επάγγελμά απαιτεί γερό στομάχι και πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να εκπαιδευτεί κάποιος σε αυτό… Είναι πολύ ψυχοφθόρο. Για μένα ευτυχώς ήταν μικρά, σύντομα αυτά τα χρονικά διαστήματα” .

Ε.Π.: Και η τέχνη, ποια πιστεύετε ότι είναι η πορεία της μετά από την μακρά οικονομική κρίση και τα τελευταία χρόνια της πανδημίας;

Γ.Σ. “Είναι αυτό που συμβαίνει και με τη χώρα μας, κάθε μέρα πεθαίνει και μετά ξαναγεννιέται…. Η τέχνη βέβαια δεν θεωρώ ότι μπορεί να πεθάνει αλλά μια ζωή θα βασανίζεται, αυτή είναι η μοίρα και της τέχνης και των καλλιτεχνών. Η ασφάλεια και η σιγουριά δεν είναι συμβατή με τη δουλειά μας. Είναι πολύ δύσκολο αυτό να συμβεί και ειδικά στην Ελλάδα. Ίσως στο εξωτερικό σε κάποιες χώρες οι συνθήκες να είναι λίγο καλύτερες. Ενώ η χώρα μας τα γέννησε όλα αυτά, είμαστε μια χώρα που η παράδοσή της είναι η τέχνη κυρίως, ταυτόχρονα όμως είμαστε και μια χώρα που απαξιώνει τους καλλιτέχνες, που η λέξη θεατρίνος είναι εντελώς υποτιμητική. Την ίδια στιγμή που το λατρεύουμε, την ίδια στιγμή το απαξιώνουμε κιόλας. Μας αρέσει να δημιουργούμε αλλά και να γκρεμίζουμε είδωλα, το έχουμε στο DNA μας”.

“Μου έχει συμβεί πολλές φορές στο δρόμο,

την ίδια στιγμή που βλέπεις τον θαυμασμό των άλλων,

βλέπεις και την απόλυτη απόρριψη..”

 

“Ακόμη και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μου έχει τύχει να ανεβάσω κάτι και από κάτω να γράφουν ό,τι μπορείς να φανταστείς!! Και πραγματικά απορώ, ποιο είναι αυτό το κίνητρο που κάνει τον άλλο να διαβάσει κάτι και να γράψει από κάτω ένα λίβελο… Τι χολή έχει μαζεμένη μέσα του, που πρέπει τώρα να την εκτονώσει και την βγάλει σε ένα πόστ, το οποίο μπορεί και να μην τον αφορά καν, να μην τον αγγίζει σε τίποτα”.

“ Δεν επεδίωξα ποτέ τη δημοσιότητα. Δεν έγινα ηθοποιός για αυτό το λόγο. Δεν είναι αυτό θέατρο…

Σέβομαι όμως και την αγάπη και το ενδιαφέρον του κόσμου και προσπαθώ να μην είμαι αγενής…”

Ε.Π.: Τα παιδιά σας πώς αντιμετωπίζουν αυτό το θέμα;

Γ.Σ. “Όπως όλοι, το έχουμε καταλάβει πλέον τι γίνεται και τι συμβαίνει. Δεν ασχολούνται καθόλου. Είναι πολύ τοξικές καταστάσεις”.

Ε.Π.: Σοβαρότητα και σοβαροφάνεια, λεπτές οι διαχωριστικές τους γραμμές..

Γ.Σ. “Να σας πω την αλήθεια σε μένα φαίνονται μεγάλες, χοντροκομμένες. Εγώ μπορώ και τις ξεχωρίζω αμέσως. Δεν την μπορώ τη σοβαροφάνεια καθόλου. Μου αρέσει οτιδήποτε να το αντιμετωπίζω σοβαρά αλλά ταυτόχρονα με καμία σοβαροφάνεια. Σοβαρότητα μπορεί να είναι και να το διασκεδάσω αυτό που βλέπω, αυτό που συμβαίνει”.

Ε.Π.: Δουλειά, οικογένεια, δημοσιότητα, πώς το διαχειριστήκατε αλλά και πώς το χειρίζεστε όλο αυτό τώρα που και οικογενειακώς πλέον μπήκατε στο στίβο της προβολής ;

Γ.Σ. “Τώρα πλέον είμαστε καλύτερα, ξέρουμε τι να κάνουμε και πως να το διαχειριστούμε. Τα πρώτα χρόνια δυσκολεύτηκα και εγώ. Αναζητούσα λίγες στιγμές ιδιωτικότητας, λίγες προσωπικές στιγμές. Δεν επεδίωξα ποτέ τη δημοσιότητα. Δεν έγινα ηθοποιός για αυτό το λόγο. Δεν είναι αυτό θέατρο. Δεν τη θεωρώ καν μέρος της δουλειάς μου. Δεν με ενδιαφέρει και ούτε θέλω να μαθαίνουν για μένα και την οικογενειακή μου ζωή. Από την άλλη δε θέλω και να δυσαρεστώ τον κόσμο. Καταλαβαίνω τη χαρά που του προκαλεί το να συναντήσει κάποιον ηθοποιό που αγαπάει και παρακολουθεί στην τηλεόραση. Οπότε δε θέλω να του δίνω απογοήτευση αποφεύγοντας τον. Το θεωρώ και λίγο χρέος μου μια και πιστεύω ότι στο κοινό κυρίως χρωστάμε ό,τι έχουμε καταφέρει”.

Χιούμορ και αυτοσαρκασμός, χαρακτηριστικά που διαφαίνονται έντονα κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας.. “Δεν μπορώ να υπάρξω αλλιώς, δεν γίνεται… πρώτα πρέπει να τα εξασκήσω σε μένα. Η σάτιρα δεν έχει όρια, εκτός εάν βλάπτει σοβαρά τον άλλο. Είναι δική σου αυτολογοκρισία και είναι κάτι που πρέπει να το κάνουμε στη σάτιρα. Μπορεί να μη μας λογοκρίνει κανένας, αλλά εμείς να επιβάλουμε τα όρια, όταν θεωρούμε ότι κάτι προσβάλει σοβαρά εκεί να σταματάμε. Εγώ λοιπόν τον εαυτό μου τον έχω βάλει στο στόχαστρο πολλές φορές και τον βαράω ανελέητα γιατί ξέρω ότι δεν με προσβάλει και δεν με ενοχλεί”.

Γεράσιμος Σκιαδαρέσης: Αναλυτικά ο ρόλος του στο Μαύρο Ρόδο

Ε.Π.: Λειτουργείτε με το συναίσθημα ή με τη λογική;

Γ.Σ. “Και με τα δύο… άλλες φορές μπαίνει μπροστά η λογική και άλλες το συναίσθημα”.

“Δεν ονειρεύομαι το μέλλον. Συχνά κλείνω τα μάτια και εύχομαι να είναι καλύτερο το μέλλον, γιατί γενικά σαν φύση δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος. Μου βγαίνει πιο εύκολα η απαισιόδοξη σκέψη και επειδή το έχω καταλάβει αυτό αποφεύγω να πέφτω την παγίδα του να φαντάζομαι το μέλλον”.

Ε.Π.: Με τι θυμώνει ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης;

Γ.Σ. “Θυμώνω με πολλά πράγματα. Θυμώνω με την αγένεια γύρω μου, με το ότι ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του και αδιαφορεί για τους άλλους, με την αδικία. Όταν βλέπω να αδικούνται άνθρωποι γύρω μου θυμώνω πολύ, το παίρνω προσωπικά, δεν το αντέχω. Ειδικά όταν ο ένας είναι αδύναμος να υπερασπιστεί τον εαυτό του, εκεί με ενοχλεί ακόμη περισσότερο. Ακόμη και αν δεν μπορώ να αντιδράσω, θα δείξω σαφώς τη δυσαρέσκειά μου…”.

Ε.Π.: Λένε ότι ο καλλιτέχνης δεν έχει σύνορα…Εσείς, μέσα από όλη σας την καλλιτεχνική δράση, αισθάνεστε καλλιτέχνης του κόσμου;

Γ.Σ. “Αν το πάρουμε έτσι γενικά, ναι όλοι είμαστε καλλιτέχνες του κόσμου, άλλωστε η τέχνη δεν έχει σύνορα .. Για μένα δεν το αισθάνομαι γιατί δεν έχω κάνει τις δουλειές που κάναν άλλοι συνάδελφοι. Εγώ απλώς έτυχε να κάνω μερικές καλές δουλειές στο εξωτερικό”.

Αναφορικά με την απόφαση των παιδιών του να ασχοληθούν με το θέατρο και την υποκριτική ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης την αντιμετώπισε θετικότατα, “Καταρχάς έχουν τις ικανότητες να το κάνουν. Μπορώ να σας βεβαιώσω ότι είμαι αντικειμενικός κριτής και δεν λειτουργώ εδώ ως πατέρας ούτε ως σύζυγος. Από την άλλη, βλέπω ότι τους δίνει χαρά αυτό το πράγμα. Και τέλος, από τη στιγμή που το κάνω εγώ θα ήταν πολύ υποκριτικό από τη μεριά μου να τους πω όχι, δε θα το κάνετε εσείς… Εμένα μου έχει δώσει χαρές αυτή η δουλειά και το γνωρίζουν, το έχουν ζήσει. Οπότε δεν μπορώ να έχω αντίθετη άποψη και σκέψη. Δεν πιστεύω ότι μπορώ να τα προστατέψω έτσι, άλλωστε και εμένα που δεν με προστάτεψαν είμαι σε γενικές γραμμές ευτυχισμένος, ικανοποιημένος από αυτή τη δουλειά μου. Άρα δεν μπορώ να το στερήσω αυτό από το παιδί μου”.

Ως πατέρας όμως αυτή την περίοδο βιώνει διπλή χαρά μια και οι δυο του κόρες, Όλγα και Νίκη συμμετέχουν στην παράσταση “Μινόρε”.

“ Είναι μια ιδιαίτερη στιγμή που τη χαίρομαι πάρα πολύ γιατί δεν είναι εύκολο να συμβαίνει συχνά. Είναι μεγάλη η χαρά και η τύχη να βρεθώ με τις δύο κόρες μου πάνω στη σκηνή”.

Στο “Μινόρε”, που παίζεται στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο Αριστοτέλειο, για άλλη μια φορά υποδύεται ένα επιχειρηματία. “Οι ρόλοι του επιχειρηματία με κυνηγάνε λίγο… στο “Μινόρε” ήταν ο μόνος ρόλος που μπορούσα να παίξω γιατί δεν είχε τραγούδι. Δεν είχα επιλογή παρά μόνο τον επιχειρηματία, αν και τον έχω βαρεθεί λίγο σαν ρόλο γιατί το έχω κάνει αρκετές φορές. Είναι ένας ρόλος που πατάει στο σήμερα και ως διαχρονικό τον αντιμετώπισα και εγώ. Πρόκειται για τον άνθρωπο ο οποίος επιβιώνει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και πάντα θα βρίσκεται μέσα στα πράγματα. Είναι ένας ιδιαίτερα γλοιώδης χαρακτήρας, τον οποίο το συναντάμε μέχρι και σήμερα. Για αυτό και στο χαιρετισμό, στο τέλος της παράστασης, ο συγκεκριμένος είναι πλάτη γιατί δηλώνει ότι δεν τελείωσε με αυτή την εποχή, υπάρχει και θα υπάρχει στη συνέχεια σε κάθε συνθήκη”.

“Μετά το Μινόρε έχουμε σχεδιάσει ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα, μια πραγματική πρόκληση και για μένα και για τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, τον “Αμπιγιέρ” στο έργο του Ρόναλντ Χάργουντ. Λατρεμένο έργο που έχει να κάνει με όλο το παρασκήνιο του θεάτρου και πραγματικά με δύσκολους ρόλους. Θα ξεκινήσει το Δεκέμβριο στο θέατρο Τζένη Καρέζη και κατόπιν θα δούμε ποια θα είναι η τύχη του”.

“ΤΟ ΜΙΝΟΡΕ” ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ

Από Παρασκευή 16 Οκτωβρίου

Παίζουν

Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Σταύρος Σβήγκος, Μαριάνα Πολυχρονίδη, Μαρία Παπαφωτίου, Μαρία Τσιμά, Κώστας Κοράκης, Ευθύμης Χαλκίδης, Άρης Αντωνόπουλος, Νίκη Σκιαδαρέση, Γιάννης Εγγλέζος, Όλγα Σκιαδαρέση.

Παίζουν και τραγουδούν: Αντώνης Ξηντάρης & Θοδωρής Ξηντάρης

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς

Θεατρική Μεταφορά Κειμένου: Δημήτρης Χαλιώτης

Υπεύθυνη Δραματουργίας: Κατερίνα Διακουμοπούλου

Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου

Επιμέλεια Κίνησης: Αμαλία Μπένετ

Μουσική Επιμέλεια: Ιεροκλής Μιχαηλίδης

Μουσική Διδασκαλία: Αντώνης & Θοδωρής Ξηντάρης

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιάννης Σαβουιδάκης

Βοηθός Σκηνογράφου – Ενδυματολόγου: Έμιλυ Κουκουτσάκη

Βιντεοπροβολές παράστασης: Ευάγγελος Τσαρούμης

Ζωγραφική σκηνικών: Στέλιος Κουτρούλης

Promo video: Θωμάς Παλυβός

Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης

 

Τιμές εισιτηρίων:

Α’ ζώνη

Κανονικό: 25 €

Φοιτητικό, Ανέργων, Πολυτέκνων, ΑΜΕΑ: 20 €

Β’ ζώνη

Κανονικό: 17 €

Φοιτητικό, Ανέργων, Πολυτέκνων, ΑΜΕΑ: 15 €

Προπώληση:

viva.gr

Στα ταμεία του θεάτρου

Public

Media Markt