2020. Μια χρονιά που θέλοντας και μη θα μείνει στην ιστορία. Μια χρονιά που με το μπήκε όλοι θέλαμε να φύγει.
Μια χρονιά που έφερε μια πανδημία – που δεν έμοιαζε με τις άλλες – που πέθανε και πεθαίνει κόσμος. Πολύς κόσμος. Ναι, ξέρω υπάρχουν και άλλες, τόσες πολλές ασθένειες που πεθαίνει κόσμος καθημερινά και δεν κάναμε έτσι, ίσως δεν ασχοληθήκαμε καν. Αυτή τη φορά όμως, ήταν διαφορετικά γιατί κυρίως, δεν γνωρίζαμε τίποτα σχεδόν για αυτόν τον ιό, αλλά και γιατί ήταν πρώτη φορά που ζήσαμε ένα lockdown. Και εκεί που σταδιακά γυρίσαμε στη κανονικότητα, ήρθε το καλοκαίρι.
Ένα καλοκαίρι διαφορετικό από τα άλλα που ήρθε για να μας θυμίσει πόσο ανέμελοι ήμασταν πριν από όλα αυτά. Ένα καλοκαίρι που είναι να σαν περνάει χωρίς εμάς, αλλά με εμάς. Ένα καλοκαίρι που πρέπει να στηριχτεί πάνω μας, στους Έλληνες, για να ενισχύσουμε οικονομικά τη χώρα μας και όχι στους τουρίστες, όπως είχαμε συνηθίσει. Έτσι μαγικά λοιπόν, οι πιο όμορφοι προορισμοί της Ελλάδας δεν πλημμυρίζουν από κόσμο και όλα τα μέρη παραμένουν αγνά, φρέσκα και πιο αποκλειστικά περιμένοντας όλους εμάς να τα εξερευνήσουμε. Όσο ανέμελα μπορούμε φυσικά, μιας και τα μέτρα για τη προστασία από τον ιό, μας υπενθυμίζουν τις περιστάσεις.
Το μόνο εύκολο το καλοκαίρι είναι να ξεχαστείς, σε μια ωραία συζήτηση στο ταβερνάκι κάτω από τη σκιά, στη παραλία παίζοντας σαν παιδί ή διαβάζοντας ένα βιβλίο διαγράφοντας από τη σκέψη σου σε τι κατάσταση βρισκόμαστε και ότι ο ιός είναι ακόμα εδώ. Όχι εδώ κοντά μας, αλλά σίγουρα υπάρχει. Μα θα μου πεις, πως είναι δυνατόν μέσα σε αυτό το ωραίο καλοκαιρινό κλίμα να θυμηθώ τις κουβέντες των ειδικών που συνιστούν προσοχή; Να μην αγκαλιάσω αυτό το φίλο που είχα έναν ολόκληρο χρόνο να δω; Να μη κάτσω με τη παρέα αγκαλιά μέχρι να ξημερώσει; Να προσέχω τα πάντα και να φοβάμαι τους πάντες γιατί, ποιός ξέρει τι μπορεί να έχουν; Όχι δε τα είχαμε φανταστεί έτσι, ειδικά τα καλοκαίρια μας.
Ακριβώς για αυτούς τους λόγους, πέρα από όλη τη χρονιά που θα θέλαμε να ξεχάσουμε, το καλοκαίρι αυτό θα μας μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη. Αυτό το καλοκαίρι, θα υπάρχει η αμφιβολία, ο περιορισμός και η αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Χωρίς καμία ικανοποίηση από εμάς τους ίδιους και τις καταστάσεις θα φύγει αυτό το καλοκαίρι και σιγά σιγά τη θέση του θα την πάρει ο χειμώνας. Ένας χειμώνας που δε ξέρουμε πως θα έρθει και τι θα έχει αφήσει πίσω του αυτό το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι που δεν ζήσαμε.
