Το Ομάν είναι μια μικρή χώρα στην καρδιά του Περσικού Κόλπου.
Στην αρχαιότητα η περιοχή που αποτελεί το σημερινό Ομάν ήταν γνωστή στους Έλληνες ναυτικούς ως Λιβανωτοφόρος Χώρα.
Τόπος ορεινός και δύσβατος με ατμόσφαιρα βαριά και ομιχλώδη. Στα βουνά φύτρωναν τα δέντρα από τα οποία εξαγόταν το λιβάνι (εξ’ ου και η ονομασία) το οποίο ήταν και η κύρια πηγή εσόδων αυτού του βασιλείου. Σήμερα το Ομάν έχει αναπτύξει διάφορες δραστηριότητες στο χώρο της βιομηχανίας. Φυσικά δεν λείπει και το ποδόσφαιρο το οποίο είναι ένα ευχάριστο διάλειμα από τις δραστηριότητες των κατοίκων.
Στην καρδιά του Ομάν και συγκεκριμένα στη Μουσκάτ, υπάρχει ένας δικός μας άνθρωπος. Ένας Έλληνας, ο οποίος δραστηριοποιείται στο χώρο του ποδοσφαίρου και συγκεκριμένα στην ακαδημία ποδοσφαίρου της Μουσκάτ, την Muscat Football Academy.
Τo όνομα Δημήτρης Τζουβάρας μπορεί να μην σας λέει πολλά, όμως είναι από αυτούς τους ανθρώπους που μιλάνε πιο πολύ με το έργο τους.
Ο κύριος Τζουβάρας είναι ένας μελετητής και αναλυτής του ποδοσφαίρου, ο οποίος ξεφεύγει από τα παραδοσιακά ποδοσφαιρικά καλούπια και αγγίζει στα έσω των ανθρώπων. Από το ειδικό στο γενικό. Επαγωγικά. Από τον άνθρωπο στον αθλητή. Για όσους δεν γνωρίζετε ο κύριος Τζουβάρας έχει βραβευτεί από την ιταλική Ομοσπονδία και τον Αρίγκο Σάγκι καθώς ήταν συνεργάτης στο βιβλίο «F.C Barcelona: Προπόνηση Τακτικής για 34 τακτικές καταστάσεις».
Μπορώ να σας πω ότι είναι ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος με αλτρουιστική προσέγγιση των πραγμάτων.
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν η προσφώνηση «Κύριε Σπανέ», η οποία δείχνει τον σεβασμό που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους, παρόλο που είμαι μόλις 26. Το εκτίμησα, ιδιαίτερα μπορώ να σας πω.
Όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς στις ερωτήσεις που ακολουθούν ο κύριος Τζουβάρας έχει μια πιο πνευματική θεώρηση των πραγμάτων αλλά ταυτόχρονα τόσο πρακτική καταφέρνοντας να συνδυάζει αυτό που λέμε «2 σε 1».
Απάντησε διεξοδικά στις ερωτήσεις μου και μέσα από αυτές κατάφερα να διακρίνω κάτι που λείπει κατά τη γνώμη μου από το ποδόσφαιρο. Την φαντασία.
Πάμε λοιπόν να δούμε τι μου είπε για λογαριασμό του Lay Out.gr.
- Κύριε Τζουβάρα καλώς ορίσατε στο Lay-Out.gr. Πότε πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με την προπονητική και πως θυμάστε τα πρώτα σας βήματα στο χώρο του ποδοσφαίρου?
Καλώς σας βρήκα κύριε Σπανέ.
Από μικρό παιδί το μόνο που ήθελα ήταν να γίνω προπονητής-γυμναστής. Γιαυτό και στο μηχανογραφικό μου, η μόνη σχολή που δήλωσα ήταν τα ΤΕΦΑΑ. Κατάφερα να περάσω στα ΤΕΦΑΑ Αθηνών με τη βοήθεια του προπονητή μου στο στίβο Θεόφιλου Πανίδη. Ωστόσο, πήρα μεταγραφή στα ΤΕΦΑΑ Σερρών. Εκεί ένα ακόμα κομβικό πρόσωπο στην επιστημονική μου κατάρτιση, ο Χρήστος Παπίτσας, με έβαλε βαθιά στον κόσμο της προπονητικής, προτείνοντας και παρέχοντας μου βιβλία και περιοδικά προπονητικής και περιοδισμού της προπόνησης, ενώ παράλληλα μαθήτευα πλάι του ως βοηθός προπονητή στίβου.
Στο τέταρτο έτος αποφάσισα να πάρω την ειδικότητα του ποδοσφαίρου, δίνοντας την υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα κάνω στο ποδόσφαιρο αυτό που γίνεται στο στίβο εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Εκεί γνώρισα και τον Αθανάσιο Τερζή, με τον οποίο είμαστε στενοί φίλοι και συνεργάτες από τότε.
Το πρώτο μου βήμα στην επαγγελματική μου καριέρα το έκανα στον Ερμή Αμυνταίου σαν γυμναστής-βοηθός προπονητή, ενός αξιόλογου ανθρώπου τον Γιάννη Δίκα.
- Ποιες είναι οι αρχές που έχετε τόσο σαν άνθρωπος όσο και σαν προπονητής?
Όπως σας ανέφερα, ενώ έπαιξα κάποια χρόνια ποδόσφαιρο και ο πατέρας μου ήταν χρόνια στο χώρο του ποδοσφαίρου, δεν θα έλεγα ότι το ποδόσφαιρο ήταν κάτι που με εξέφραζε. Στην πραγματικότητα το σιχαινόμουν! Όσο όμως περνούσε ο καιρός και άρχισα να γνωρίζω αξιόλογους ανθρώπους όπως ο Λεωνίδας Βόσδου και ο Γιάννης Σαμαράς, άρχισα να βλέπω ότι τελικά η εικόνα που έχουμε για το ποδόσφαιρο είναι σε μεγάλο βαθμό πλασματική.
Ανέφερα αυτούς τους ανθρώπους γιατί εκφράζουν τις αρχές που με αντιπροσωπεύουν ως άνθρωπο και επιστήμονα. Είναι ο σεβασμός, η αξιοπρέπεια, η δικαιοσύνη και η ελευθερία στη σκέψη και στην έκφραση.
Ως προπονητής-εκπαιδευτής θέλω συνέχεια να εξελίσσομαι, να κάνω έρευνα, να μοιράζομαι με τους συναδέρφους μου τις γνώσεις και να συνδέω τη θεωρία με την πράξη.
- Ζείτε σε μια χώρα, το Ομάν, το οποίο βρίσκεται στην ιδιαίτερη γεωπολιτική θέση του Περσικού Κόλπου. Ποια είναι η ποδοσφαιρική κουλτούρα του Ομάν και πως επηρέασαν και επηρεάζουν οι γεωπολιτικές εξελίξεις στον Κόλπο τόσο το ποδόσφαιρο όσο και εσάς?
Όπως ο περισσότερος κόσμος, έτσι κι εγώ, δεν είχα ιδέα όταν ήρθα εδώ, τι σημαίνει Ομάν. Το Ομάν από τη δεκαετία του 70 παίζει ρόλο ισορροπιστή, όχι μόνο στη γύρω περιοχή, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Το αποκαλούν “Ελβετία της Μέσης Ανατολής“. Ο εκλιπών, Σουλτάνος Καμπούς, ήταν ένας ειρηνοποιός. Διατηρούσε στενές σχέσεις με τη Μεγάλη Βρετανία και με τις περισσότερες δυτικές χώρες, ενώ παράλληλα είχε στενές σχέσεις με όλες τις Αραβικές χώρες, όπως επίσης και με τη Ρωσία, τις Ηνωμένες πολιτείες και την Κίνα. Το δόγμα του ήταν “φίλοι με όλους και εχθροί με κανέναν“. Έχει κηρύξει ανεξιθρησκεία από τη δεκαετία του 70, ενώ υπάρχει ένας τεράστιος χώρος που φιλοξενεί περισσότερες από δέκα εκκλησίες και των τριών χριστιανικών δογμάτων στο κέντρο της πρωτεύουσας, το Μουσκάτ. Τώρα, ο διάδοχος του, άνθρωπος της απόλυτης εμπιστοσύνης του, συνεχίζει με την ίδια προσήλωση να κυβερνά το Ομάν και να συνδιαλέγεται με τους μεγαλύτερους ηγέτες του κόσμου.
Ως προς το χώρο του ποδοσφαίρου, η κουλτούρα του τόπου δεν επιτρέπει δυστυχώς να γίνουν μεγάλες αλλαγές σε μικρό χρονικό διάστημα. Οι άνθρωποι είναι πολύ σοβαροί, δείχνουν απίστευτο σεβασμό, κυρίως στους Ευρωπαίους, αλλά δε βιάζονται να πάρουν αποφάσεις.
Στην ακαδημία μας (Muscat Football Academy), όπως και στις υπόλοιπες ακαδημίες, υπάρχουν προπονητές από τη Μεγάλη Βρετανία και την Ευρώπη που με τις γνώσεις και την εμπειρία τους προσφέρουν αρκετά στην ανάπτυξη του ποδοσφαίρου στο Ομάν. Μάλιστα η ακαδημία μας διοργανώνει ένα ποδοσφαιρικό τουρνουά (International Football Tournament) κάθε χρόνο, που φιλοξενεί μεγάλους ποδοσφαιρικούς συλλόγους από την Ευρώπη, όπως η Μάντσεστερ Σίτι, η Άρσεναλ, η Γιουβέντους, η Ίντερ, το Τορίνο και άλλες μεγάλες ομάδες, ενώ παράλληλα συμμετέχει ως προσκεκλημένη σε αντίστοιχα τουρνουά στο Ντουμπάι, αλλά και σε Ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία
- Κάποιος θα ακούσει «Ομάν» και θα πει «τι μπορεί να έχουν εκεί που δεν έχουμε στην Ελλάδα, από θέμα ποδοσφαιρικής αγωγής και νοοτροπίας». Τι θα του απαντούσατε? και ποια είναι τα λάθη που κάνουμε στην Ελλάδα τόσο σε θέματα προπονητικής όσο και σε θέματα ποδοσφαιρικών αρχών?
Η διαφορά έχει να κάνει με την παιδεία. Στο Ομάν ακολουθούν τα πρότυπα της Μεγάλης Βρετανίας. Οι περισσότεροι δάσκαλοι στα ιδιωτικά σχολεία είναι Άγγλοι, κάτι που σημαίνει δύο πράγματα. Το ένα είναι η εξειδίκευση και το άλλο είναι η έλλειψη εγκυκλοπαιδικών γνώσεων. Γενικότερα στο Ομάν επιδιώκουν να προσλαμβάνουν ανθρώπους με γνώσεις και εμπειρία στον τομέα τους, έτσι ώστε να επωφεληθούν όσο μπορούν περισσότερο. Δεν υπάρχουν πολιτικές και άλλου τύπου αγκυλώσεις και περιορισμοί, ούτε βέβαια και κλίκες.
Στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει μια επανάσταση στο χώρο του ποδοσφαίρου. Οι προπονητές των ακαδημιών σε συνέργεια με τους συγγραφείς βιβλίων, που οι περισσότεροι είναι απόφοιτοι πανεπιστημίου, έχουν αλλάξει κατά πολύ τα πράγματα και σε σύμπνοια με παλαιότερους προπονητές, ερευνητές και πανεπιστημιακούς, έχουν ανεβάσει κατά πολύ το επίπεδο στο ποδόσφαιρο. Οι κλίκες, οι πελατειακές σχέσεις και τα οπαδιλίκια δίνουν σιγά σιγά τη θέση τους στην έρευνα, την κατάρτιση και την εκπαίδευση. Κάποια πρώτα θετικά δείγματα έχουμε δει ήδη, πιστεύω όμως πως έπειτα από μερικά χρόνια τα αποτελέσματα θα είναι πράγματι εντυπωσιακά.
- Αν ρωτήσουμε κάποιον Έλληνα ενδεχομένως να μας πει «Δεν ασχολούμαι με το ελληνικό ποδόσφαιρο, διότι είναι “βρόμικο”». Προσφάτως είδαμε το σκάνδαλο που πρόεκυψε με την συνιδιοκτησία ΠΑΟΚ-Ξάνθη. Ποια είναι η γνώμη σας επ`αυτού και πως πιστεύετε το ελληνικό ποδόσφαιρο θα μπορούσε να εξυγιανθεί έτσι ώστε γίνει πιο ελκυστικό?
Το να επιλέξει κάποιος να καταδείξει ένα συγκεκριμένο γεγονός ή να τονίσει κάποια παρατυπία είναι νομίζω εκ του πονηρού. Το πρόβλημα που υπάρχει στην Ελλάδα έχει να κάνει με την κουλτούρα μας και δε βλέπω να αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη. Έχουμε μάθει να ψάχνουμε για αποδιοπομπαίους τράγους και να ευλογούμε με ασαφή κριτήρια ότι μας βολεύει.
Αν σας παρηγορεί σας βεβαιώνω ότι τα ίδια και χειρότερα γίνονται στη Μεγάλη Βρετανία και στο χώρο της πολιτικής και στο χώρο του ποδοσφαίρου (έτσι τουλάχιστον με διαβεβαιώνουν οι συνάδερφοι που τα αντιμετωπίζουν καθημερινά).
- Το σύγχρονο άθλημα του ποδοσφαίρου είναι ναι μεν ανταγωνιστικό και αθλητικό αλλά ακούμε και ίσως το διαπιστώνετε κι εσείς ότι βγαίνουν πολλά νέα ταλέντα τα οποία όμως ορισμένες φορές φαίνεται να τους λείπει κάτι. Το πιστεύετε αυτό? Γενικά ποιες είναι διαφορές παικτών τύπου Ζιντάν, Ρονάλντο (φαινόμενο), Ντελ Πιέρο, Ζανέτι, Τζέραρντ, Ρόι Κιν, Σχόουλς κλπ κλπ σε σχέση με τους σημερινούς παίκτες?
Η απάντηση είναι ότι σπέρνεις θερίζεις. Τα προηγούμενα χρόνια στη χώρα μας, το επιτελείο των ακαδημιών των μεγάλων ομάδων απαρτίζονταν από τον γνωστό του γνωστού. Μοιραία λοιπόν τόσο οι επιλογές των ποδοσφαιριστών, όσο και η πολύπλευρη εξέλιξη τους, έμοιαζε με πύργους στην άμμο. Τα τελευταία χρόνια έχουν μπει στα πράγματα είτε εκπαιδευτές από τα ΤΕΦΑΑ, είτε ειδικοί συνεργάτες με κατάρτιση σε συγκεκριμένους τομείς (όπως ο τομέας της ανάλυσης), είτε προπονητές με προσωπικότητα και όραμα.
Μη νομίζετε ότι στο εξωτερικό δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο. Ενδεικτικά θα σας πω ότι στη Μεγάλη Βρετανία, όπως και στη Γερμανία σε πολλές ακαδημίες ρόλο προπονητή αναλαμβάνουν γονείς-εθελοντές χωρίς καμία ιδιαίτερη κατάρτιση. Στην Ολλανδία, αυτή την τεράστια δεξαμενή μεγάλων ποδοσφαιριστών και προπονητών, τη δεκαετία 2000 με 2010, έκαναν μία στροφή προς τα πίσω. Αλλάζοντας φιλοσοφία, προσπάθησαν να συνδυάσουν στις αναπτυξιακές ηλικίες τη νίκη με την ανάπτυξη, κάτι που τους στοίχισε ακριβά, καθώς δημιουργήθηκε ένα μεγάλο χάσμα στη δημιουργία ποδοσφαιριστών υψηλού επιπέδου (κάτι που καθρεφτιστηκε ξεκάθαρα στην εθνική τους ομάδα). Βέβαια αυτοί το αντιλήφθηκαν νωρίς και επέστρεψαν στις βασικές τους αρχές, αυτές που ενέπνευσαν και εμπνέουν τους ανθρώπους τους ποδοσφαίρου σε όλο τον κόσμο.
- Τι θεωρείτε ότι λείπει από το σημερινό ποδόσφαιρο και τους σημερινούς παίκτες? Τι χρειάζεται να έχει ένας παίκτης για να ξεχωρίζει? Ποιους από τους σημερινούς παίκτες ξεχωρίζετε εκτός των κλασσικών Ρονάλντο, Μέσι?
Η αλήθεια είναι ότι δεν ανησυχώ ιδιαίτερα. Μεγάλοι ποδοσφαιριστές (αυτό που λέμε παγκόσμιας κλάσης), υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Προπονητές και εκπαιδευτές σε όλο τον κόσμο σπουδάζουν, πειραματίζονται και μοιράζονται τις γνώσεις τους, έτσι ώστε τα μεγάλα αυτά ταλέντα να ανιχνευτούν, να εκπαιδευτούν και να προστατευτούν καλύτερα στο μέλλον.
- Τι πρέπει να διαθέτει ένας προπονητής κατά την γνώμη σας έτσι ώστε να προσελκύει τόσο τους παίκτες όσο και τους οπαδούς?
Καλό θα είναι ο καθένας να κάνει τη δουλειά του όσο καλύτερα μπορεί. Εκπαιδευτής δεν μπορεί να είναι ή να γίνει ο οποιοσδήποτε. Υπάρχουν πανεπιστήμια και σχολές που μπορούν να προετοιμάσουν τους ανθρώπους που έχουν ταλέντο και υπομονή και μπορούν να ανταποκριθούν στο δύσκολο αυτό έργο. Καλό όμως είναι να αναλογιστούμε τι θέλουμε και τι μπορούμε να κάνουμε. Άλλος είναι ο ρόλος του γυμναστή, άλλος του προπονητή στις αναπτυξιακές ηλικίες, άλλος στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και άλλος στο επαγγελματικό. Από τη στιγμή που κάποιος λάβει την κατάρτιση και τα δείγματα γραφής συνάδουν με τους πολύπλευρους στόχους του προπονητή ή του εκπαιδευτή, ας συνεχίσει. Αν όχι, καλό θα είναι να βρει το ταλέντο του, που μπορεί να βρίσκεται σε κάποιον άλλο χώρο, μακριά από το ποδόσφαιρο.
- Έχει τύχει κάποιο από τα παιδιά ή τους ενήλικους που προπονείτε να έχει κάτι το διαφορετικό ώστε να παίξει σε μεγάλη ομάδα και πως μυείτε αυτό το παιδί έτσι ώστε να μην «πάρουν τα μυαλά του αέρα».
Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή. Επίσης πιστεύω στην πολύπλευρη εκπαίδευση και στο σεβασμό της προσωπικότητας του άλλου, ανεξάρτητα από την ηλικία του. Κάτω από αυτό το πρίσμα λοιπόν, μπορώ να σας πω ότι κατά τη θητεία μου στην ακαδημία ποδοσφαίρου του Φιλώτα (περίπου 8 χρόνια) πολλά παιδιά έπαιξαν ποδόσφαιρο σε ερασιτεχνικό αλλά και σε επαγγελματικό επίπεδο. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι τα περισσότερα παιδιά σπούδασαν σε ΤΕΙ και ΑΕΙ, ενώ κάποιοι είναι ήδη συνάδελφοι και συνεργάτες μου. Το ίδιο συνέβη και με τα παιδιά στα τμήματα του Απόλλωνα Καλαμαριάς, που είχα την τιμή να εκπαιδεύσω. Βέβαια σε αυτές τις προσπάθειες είχα την ευλογία να πλαισιώνομαι από υπέροχους ανθρώπους και συνεργάτες. Η πραγματική επανάσταση όμως ξεκίνησε στην ακαδημία ποδοσφαίρου του Πρωτέα. Εκεί, ως τεχνικός διευθυντής βοήθησα να συγκροτηθεί μια ομάδα προπονητών, η οποίοι είναι ήδη σε πολύ υψηλό επίπεδο. Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν ήδη βοηθήσει αρκετά παιδιά όχι μόνο να ανεβαίνουν διαρκώς επίπεδο, αλλά και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους. Ενδεικτικά σας αναφέρω τον Αλέξανδρο Κατηκαρίδη, που έφερε στο προσκήνιο το γυναικείο ποδόσφαιρο με την ομάδα του ΠΑΟΚ που έπαιζε εντυπωσιακό ποδόσφαιρο, τον Γιάννη Τσανικλίδη, τον συνεργάτη μου στη συγγραφή βιβλίων προπονητικής και αναλυτή της ομάδας του ΠΑΟΚ, τον Κυριάκο Τσιτηρίδη που είναι αναλυτής στην Αλ Χιλάλ και τον Βαγγέλη Αλεξόπουλο που αυτές τις μέρες κατέκτησε το πρωτάθλημα με την Κ17 μαζί με τον Απόστολο Παπαβασιλείου, έναν από τους καλύτερους νέους προπονητές.
- Το Ομάν είναι μια χώρα με ανατολίτικη κουλτούρα. Πως επηρεάζουν οι αρχές, η θρησκεία και η ιστορία των λαών της Μέσης Ανατολής τους παίχτες? Τι έχετε παρατηρήσει στις προπονήσεις σας?
Η κουλτούρα τους δεν έχει βέβαια τίποτα κοινό με τις φαντασιώσεις ή τις φοβίες μας. Είναι απίστευτοι πραγματικά. Είναι φιλικοί, φιλόξενοι και αγαπούν πολύ τον Θεό και τους ανθρώπους. Είναι πολύ πειθαρχημένοι και αποπνέουν σεβασμό. Ωστόσο δεν είναι αυτό που λέμε συνεπείς. Η κουλτούρα τους, όπως και η φιλοσοφία τους, δεν έχουν καλή σχέση με το χρόνο. Είναι δηλαδή ακριβώς το αντίθετο με εμάς. Εμείς αγχωνόμαστε με το παραμικρό και νομίζουμε ότι αν καταφέρουμε κάποιο στόχο (που συνήθως είναι μια εμμονή, και μάλιστα όχι δική μας), θα αλλάξει δραματικά η ζωή μας. Αυτοί δεν αγχώνονται για κανένα λόγο, ούτε χάνουν την υπομονή και τη ευγένεια τους.
Αυτό που έχουμε κοινό είναι η αγάπη μας για το ποδόσφαιρο.
- Έρχονται στιγμές που μεγάλοι παίκτες αποχωρούν από κορυφαία πρωταθλήματα για να καταφύγουν στην Κίνα, την Μέση Ανατολή, τις ΗΠΑ. Ορισμένοι σχολιάζουν και λένε πως το κάνουν για τα λεφτά, άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι παίκτες παγκόσμιας κλάσης όπως ο Ινιέστα, Ο Ιμπραϊμοβιτς, ο Τσάβι αλλάζουν την κουλτούρα των λαών εκείνων καθώς μεταφέρουν νέες τεχνικές. Αλλάζουν όντως ή είναι λίγο ουτοπικό αυτό και αν όντως αλλάζει γιατί πάλι συνεχίζουν τα πρωταθλήματα να μην μοιάζουν με το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο?
Η αλήθεια είναι ότι για να επιλέξει κάποιος να έρθει εδώ, ή να πάει στην Κίνα ή την Αμερική θα είναι είτε γιατί θέλει να κάνει το πρώτο βήμα και έπειτα να επιχειρήσει να πάει στην Ευρώπη και κυρίως στην Αγγλία, είτε θα το κάνει στη δύση της καριέρας του για να κερδίσει περισσότερα χρήματα, χωρίς μεγάλο άγχος. Σίγουρα κάποιος μεγάλος ποδοσφαιριστής όπως ο Ινιέστα θα το έκανε για να ζήσει την εμπειρία.
Ως προς το δεύτερο σκέλος, πιστεύω ότι και στις Αραβικές χώρες και στην Κίνα έχουν γίνει μεγάλες επενδύσεις σε όλα τα επίπεδα. Στο επαγγελματικό επίπεδο γιατί περιμένουν να διακριθούν στα επόμενα χρόνια, αλλά και σε επίπεδο ακαδημιών γιατί θα ήθελαν να δουν κάποιον παίκτη της χώρας τους στο μέλλον, να παίζει σε υψηλό επίπεδο (κυρίως βέβαια στην Premier League
- Έχει ακουστεί κατά καιρούς πως οι παίκτες φαίνεται να κάνουν κουμάντο στις ομάδες τους αντί για τους προπονητές ή βλέπουμε παίκτες να επαναστατούν και να μην δέχονται τον προπονητή τους παρακαλώντας να αποχωρήσει όπως στην περίπτωση του Άγγελου Αναστασιάδη στην εθνική. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτό και πως θα αντιμετωπίζατε εσείς ένα τέτοιο περιστατικό?
Αυτό που έγινε με τον κύριο Αναστασιάδη δεν με εκπλήσσει. Πιστεύω η κοινωνία μας έχει ξεχάσει τι είναι σεβασμός και σε αυτό βέβαια παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο τα μέσα ενημέρωσης που ενισχύουν αυτή την έκπτωση των αρχών και των αξιών. Βέβαια, όπως είπα και νωρίτερα, το ίδιο και χειρότερα γίνεται στη Μεγάλη Βρετανία. Ένα παιδί που δεν έχει λάβει ούτε τη βασική παιδεία, που δεν έχει λάβει καμία ανατροφή (οι Βρετανοί είναι οι πιο αναιδής άνθρωποι στον πλανήτη), που έχει στην τράπεζα ένα τεράστιο ποσό χρημάτων, δεν θα δυσκολευτεί να δείξει ασέβεια σε οποιονδήποτε προπονητή του κόσμου. Είναι φαινόμενο λοιπόν της σύγχρονης κοινωνίας και σε μεμονωμένες μονάχα περιπτώσεις, για μικρά μόνο χρονικά διαστήματα, θα μπορέσουμε να δούμε κάτι καλύτερο.
- Κύριε Τζουβάρα σας ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου κάνατε να μοιραστείτε μαζί μου τις απόψεις σας και να σας γνωρίσω μέσα από αυτή την συνέντευξη. Ποιο είναι το μήνυμα σας στον κόσμο που θα παρακολουθήσει την συνέντευξη μας?
Είναι δική μου τιμή και χαρά να παίρνω μέρος σε αυτή τη συνέντευξη. Θα πρότεινα να αφήσουμε τους άλλους (και κυρίως τα παιδιά) να αναπνεύσουν. Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι, το οποίο θα πρέπει να παίζουν κυρίως τα παιδιά. Σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, αν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, υπάρχουν πλέον οι άνθρωποι που θα το εντοπίσουν και θα το βοηθήσουν να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί. Ας επιτρέψουμε στα υπόλοιπα παιδιά να χαρούν το παιχνίδι και να ονειρεύονται.
