Η επανένταξη στην πολυπόθητη κανονικότητα και στους φυσιολογικούς ρυθμούς ζωής μπαίνει στο μικροσκόπιο των προυχόντων έπειτα από την σταδιακή άρση των αναγκαστικών μέτρων..
Της Άννας Μαρίας Καραπέτσα
Θα μπορέσουμε άραγε να επιστρέψουμε αλώβητοι στις παλιές κανονικές ζωές μας ή θα κληθούμε σαν έτοιμοι από καιρό , σαν θαρραλέοι να χρεωθούμε την ευθύνη μιας άνισης μάχης..?
Οι οριστικά χαμένοι στον κυκεώνα των αναπάντητων γιατί – ενεοί και φέροντες την εύθραυστη σφραγίδα «πωλείται ελπίς..»- ως φαίνεται μέχρι στιγμής είναι οι μαθητές δημοτικού, γυμνασίου και οι καλλιτέχνες εν γένει.
Οι μεν δεν ξέρουν όντως ποια θα είναι η επόμενη μέρα, παλεύουν να μην χάσουν την χρονιά τους και να μην πάνε στράφι οι -αθροιστικά- κόποι πολλών ετών..
Οι δε μονίμως και ανεξαιρέτως αδικημένοι δίχως σπουδαίο λόγο και υφιστάμενοι μια προφανέστατα δυσμενή διάκριση αποκλείονται αναιτιολόγητα – και στα όρια της περιφρόνησης – από την λήψη έκτακτων επιδομάτων. Εν ολίγοις αδυνατούν να διεκδικήσουν τα στοιχειώδη και για άλλους αυτονόητα. Αιωνίως παραγκωνισμένοι – ως επί το πλείστον οι ηθοποιοί – σε ένα ανεπαρκές πολιτικό σύστημα που ολιγωρεί..με μεταμοντέρνο ντεκόρ μια Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της και δεν τα χωνεύει κιόλας..
Για τον πολιτισμό.. ούτε λόγος.. αφού κινδυνεύουν να μην πραγματοποιηθούν τα Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδάυρου και οι λοιπές περιοδείες και υπαίθριες παραστάσεις – οριακά τα θερινά σινεμά – οι υπηρέτες και όσοι θεραπαινίδες της τέχνης θα κληθούν να βρούν λύση σε ένα χρονίζον και φωνασκίζον επιτακτικά λύση πρόβλημα επιβίωσης το οποίο τολμάει να αντιτίθεται στα κελεύσματα της εξουσίας.
Και είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι η απάντηση των κυβερνόντων ή εν πάσει περιπτώσει ιθυνόντων δεν θα έπρεπε να είναι προκλητικά απαξιωτική..Καλά όλα αυτά θα σκεφτεί κανείς αλλά η Αθηναίων Πολιτεία δίκας δίδει και δεν έχει απάντηση για ακόμα μία φορά.
Αντιθέτως σιωπά
Εκκωφαντική σιωπή.
