Το νέο βιβλίο του Σταμάτη Μαλέλη, ξεδιπλώνει την ιστορία της Ρίτας, μιας κοπέλας με ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια και σπουδές με μεταπτυχιακά στο Λονδίνο και στο Κέιμπριτζ , η οποία όμως έρχεται αντιμέτωπη με το τέρας και τις κρίσεις πανικού . Πως είναι όταν ο «μαύρος ήλιος» άρχισε να ρίχνει αραιά τις αχτίνες του πάνω της; Κανείς δεν μπορεί να τη βγάλει από το αδιέξοδο, ώσπου γνωρίζει τον Σταμάτη Μαλέλη. Του εκμυστηρεύεται τα συναισθήματά της και μαζί ξεκινάνε ένα λυτρωτικό ταξίδι…
Διαβάστε ένα απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Σταμάτη Μαλέλη «Στη σκιά του μαύρου Ήλιου»:
«Και τώρα τι κάνεις;» Σε αυτή την ερώτηση απάντησε ο ίδιος. «Ποιητής» αποκρίθηκε. Ήταν σαν να μου έλεγε: «Τώρα κάνω αυτό που γουστάρω». Η απόφασή μου ήταν δύσκολη. Σχεδόν από την πρώτη στιγμή που βγήκα από την εντατική δεν έπαψα να το σκέφτομαι. Πώς θα ήταν η επόμενη μέρα, που θα με έβρισκε χωρίς τον τίτλο του διευθυντή ειδήσεων; Ποιοι από όλους αυτούς που αποτελούσαν τον κύκλο μου θα ήταν και την επόμενη μέρα μαζί μου; Ποιοι απ’ όσους μου τηλεφωνούσαν θα συνέχιζαν να το κάνουν; Αλλά και – ίσως το πιο βασικό: Τι θα έκανα με το «τέρας»; Φαίνεται ότι το είχα πληρώσει πολύ πιο ακριβά από ό,τι νόμιζα: με ένα βαρύ έμφραγμα. Όπως μου είχε πει εύστοχα ένας φίλος, το έμφραγμα λειτουργεί σαν τον τοκογλύφο. Οι τρεις μήνες της ανάρρωσης επέδρασαν καταλυτικά στη σκέψη και στις αποφάσεις μου. Δεν έπρεπε να τελειώσω έτσι. Έπρεπε να γράψω, να διαβάσω, να σκεφτώ, να οραματιστώ· να περπατήσω σε δρόμους όπου προηγουμένως απλώς έτρεχα. Να μη ζήσω τον μύθο του Φάουστ, να μην πουλήσω στο τέλος την ψυχή μου στον διάβολο. Ήθελα να επιλέξω, όσο βέβαια μπορείς να το κάνεις αυτό, έναν και μοναδικό θάνατο και όχι πολλούς, καθημερινούς θανάτους. Το έμφραγμα αλλά και η πάλη μου με το «τέρας» με έκαναν να νιώσω πόσο ανεπανάληπτη είναι η ζωή μας. Είναι όμως και ανατρέψιμη; Ή μήπως δεν είναι και ακολουθεί μοιραία μια συγκεκριμένη κατεύθυνση ως το τέλος; Στον πρόλογο ενός διηγήματός του ο Μπόρχες γράφει: «Του έτυχε, όπως σε όλους τους ανθρώπους, άσχημη εποχή για να ζήσει». Το τρίμηνο εκείνο με βοήθησε να σκεφτώ καθαρά. Είχε φτάσει το τέλος, που πάντοτε είναι και μια καινούρια αρχή. Αποφάσισα κάτι που μέχρι την τελευταία στιγμή το αμφισβητούσα. Ήθελα να ζήσω την ευτυχία και όχι τη φενάκη της. Είναι άραγε δυνατόν; Μάλλον όχι, αλλά ίσως άξιζε η προσπάθεια. Τα βιβλία μου άνοιξαν διάπλατα πάνω στο γραφείο μου και η ματαιοδοξία μου χάθηκε στα πλήκτρα του λάπτοπ. Το «τέρας», που με φόβο περίμενα, δεν εμφανίστηκε, τουλάχιστον όχι τον πρώτο καιρό. Ίσως η επαφή μου με τον θάνατο να το έσπρωξε στη γωνία.
Αγοράστε το νέο βιβλίο του Σταμάτη Μαλέλη μέσα από το cosmotebooks.gr
Ίσως να βοήθησε σε αυτό και η Ρίτα, η γυναίκα που ήρθε ξαφνικά στη ζωή μου. Τραγική ειρωνεία: την έστειλε σ’ εμένα το «τέρας», που την κυνηγούσε αλύπητα. Φαινόταν κάπως σαν αποζημίωση για όσα μου είχε κάνει. Τη Ρίτα τη γνώρισα σε μια ημερίδα με θέμα την κατάθλιψη, στην οποία ήμουν από τους βασικούς ομιλητές. Όταν τελειώσαμε, με πλησίασε για να μου μιλήσει. «Ρίτα Αλεξίου» μου συστήθηκε, κι εγώ ένιωσα αμέσως το ανεξήγητο συναίσθημα που υμνούν οι ποιητές και καταριούνται οι ιεροεξεταστές. Κοίταξα τα μάτια της· υγρά, πονεμένα. Προσπάθησε να μου μιλήσει. Δεν κατάλαβα καλά τι μου έλεγε μέσα στον θόρυβο της αίθουσας. «Έχω συνεχώς κρίσεις πανικού» μου είπε και κοίταξε γύρω της μήπως την ακούει κανείς. Ήταν όμορφη, ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. Τα μελαγχολικά γυναικεία μάτια της με τραβούσαν σαν μαγνήτης. «Αυτό νιώθατε κι εσείς;» με ρώτησε. «Ναι» της απάντησα και με τη σειρά μου ζήτησα να μάθω: «Πόσα χρόνια;». «Από τότε που υπάρχω».
«Έχετε επισκεφθεί κάποιον ειδικό;» «Όχι» μου απάντησε κουνώντας το κεφάλι της σαν να την είχα προσβάλει. «Δεν θέλω να πάω σε ειδικό. Θέλω να το ξεκαθαρίσω μόνη μου». Η ουρά πίσω από τη Ρίτα είχε πυκνώσει αρκετά, καθώς συνωστίζονταν άνθρωποι που ήθελαν να μου μιλήσουν. Βρέθηκε σε δύσκολη θέση κι έκανε να φύγει. Και τότε, ξαφνικά, χωρίς καλά καλά να το συνειδητοποιήσω, της φώναξα: «Θέλεις να βρεθούμε;». «Ναι» μου έγνεψε· και μου άλλαξε τη ζωή.
