«Έφαγα την μία απογοήτευση μετά την άλλη και σκέφτηκα ότι είναι καλύτερο να μην κάνω οικογένεια», είπε η τραγουδίστρια
H Χριστίνα Κολέτσα ήταν καλεσμένη στο «The 2Night Show» και μέσα σε όλα αναφέρθηκε στο «μπέρδεμα» που την έκανε να αφήσει πίσω τα όνειρά της, στην αδυναμία που έχει στα ριάλιτι επιβίωσης, αλλά και την καθημερινότητά της που είναι μέσα στην περιπέτεια. Στην ερώτηση γιατί μέχρι τώρα δεν έκανε το επόμενο βήμα με κάποιον από τους συντρόφους της αποκάλυψε ότι σε αυτό ευθύνονται οι πολλές απογοητεύσεις που έχει βιώσει.
«Μου έχουν κάνει άπειρες (σ.σ. προτάσεις γάμου). Στα social media μου κάνουν κάθε μέρα. Αν υπήρχε κάποια σοβαρή περίπτωση, θα είχα παντρευτεί. Όταν ήμουν πάρα πολύ μικρή, για να σου είμαι ειλικρινής, ήταν το όνειρο της ζωής μου κι ήθελα να κάνω τρία παιδιά. Ήθελα να έχω οικογένεια», δήλωσε η Χριστίνα Κολέτσα.
«Περνώντας τα χρόνια, έφαγα την μία απογοήτευση μετά την άλλη και σκέφτηκα ότι είναι καλύτερο να μην το κάνω. Δεν είχα ποτέ αυτήν την ανασφάλεια ότι πρέπει να το κάνω. Ήθελα πάντα να κάνω πράγματα, τα οποία μετά από πολλή σκέψη ήξερα ότι θα κάνω και τους γύρω μου ευτυχισμένους. Να κάνω δύο παιδάκια και να μην μεγαλώσουν σωστά, δεν θα το έκανα ποτέ» σημείωσε η Χριστίνα Κολέτσα.
«Φυσικά φταίω εγώ που δεν ευδοκίμησαν οι σχέσεις. Επειδή έχω κάνει πολλά χρόνια ψυχανάλυση έχω καταλάβει ότι οι επιλογές μας μάς καθορίζουν. Ο φόβος της δέσμευσης και της εγκατάλειψης με οδηγούσε σε λάθος επιλογές».
Η συγκίνησή της όταν ο Αρναούτογλου απήγγειλε το ποίημά της
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης ο Γρηγόρης Αρναούτογλου την εξέπληξε κρατώντας στα χέρια του ένα ποίημα που έγραψε την εποχή που έκανε ψυχανάλυση με τον Ματθαίο Γιωσαφάτ και αφού ο παρουσιαστής το απήγγειλε, η ίδια δεν μπόρεσε να κρύψει τη συγκίνησή της.
Η καφέ καρέκλα
Ο ήλιος έλαμπε και φώτιζε το δρόμο
μα μέσα μου είχα κόλαση, πόνο, θυμό και τρόμο
κοιτούσα μα δεν έβλεπα γύρω μου τι θα γίνει
σ’ ένα κελί μαστίγωνα ό,τι μου είχε μείνει.
Ένα κλειδί εμφανίστηκε, πετούσε στον αέρα
και μίλαγε και μου ‘ταζε μια καφέ καρέκλα
μια ελπίδα μου γεννήθηκε, πως κάπου, κάποιος ξέρει
το μυστικό για τη ζωή που πίσω θα με φέρει.
Δεν πίστεψα μα ρίσκαρα, τι άλλο πια να χάσω
σημαδεμένη από πληγές, το φόβο ίσως κοπάσω
ξεκλείδωσες και μου ‘δειξες μια καφέ καρέκλα
και κάθισα και μπλέχτηκα μες στης ψυχής τα πέπλα.
Τα έκοβα, τα έραβα και σιωπηλά κοιτούσες
γιατί πάντα το ήξερες πως θα με δολοφονούσες
με σκότωσες πολλές φορές σε μια καφέ καρέκλα
με έσπασες κι ας νόμιζα πως ήμουνα σκληρή σαν πέτρα.
Και τώρα; Τώρα και πάλι έρχομαι, γυρίζω δυνατή
απ’ τα κομμάτια μ’ έβγαλες εσύ πια νικητή
πέθανα και γεννήθηκα σε μια καφέ καρέκλα
μα αιώνια θα σου τραγουδώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ.
