“Εικόνες απόλυτης καταστροφής μετά την έκρηξη στη Βυρητό”.
“Το ζάρα παραδίδει μαθήματα στο HM”. “153 κρούσματα. Συναγερμός σ’ όλη τη χώρα”. “Τάραξε το ίνσταγκραμ με το σέξι μαγιώ της”. “49χρονος αποπειράθηκε να βιάσει 11χρονη στην Κυψέλη”. “ Έπεσε το δίκτυο από τους κοιλιακούς πασίγνωστου παρουσιαστή”. Θύμα ενδοοικογενειακής βίας αυτοκτόνησε, εξαφάνιση ανήλικου, μόδα, φόνοι, lifestyle, θάνατοι, παιχνίδια, πλημμύρες, σειρές, καταστροφές, νίκες, ήττες.
Η καθημερινότητα μας. Τίτλοι ατάκτως ερριμμένοι. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει εκπαιδευτεί στην ακατάπαυστη λήψη πληροφοριών από κάθε είδους μέσο. Η χαρά μπλέκεται με τη λύπη, το καλό με το κακό, το επίτευγμα με το τίποτα, η αλήθεια με το ψέμα. Ίσως πρόκειται για μια άτυπη μέθοδο που έχει επικρατήσει ανά τους αιώνες για να μπορούμε να αντέξουμε και να επιβιώσουμε. Ίσως πάλι είναι μια υπεκφυγή, μια άρνηση να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Κατά τη γνώμη μου, ό,τι και να συμβαίνει το αποτέλεσμα είναι ίδιο.
Όταν σε καθημερινή βάση ακούς, διαβάζεις, συζητάς για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω σου, δεν μπορείς να μείνεις ανεπηρέαστος -έστω και υποσυνείδητα-όσο κι αν το επιθυμείς. Κι αν λίγο αφεθείς και σε κατακλύσει ένας ενθουσιασμός, μία χαρά ή κάτι παρόμοιο, μικρή είναι η διάρκεια τους και συχνά συνοδεύεται από τύψεις. Όταν κάποιος χαίρεται πολύ, θα έρθει η στιγμή που θα πονέσει βαθιά για να επέλθει ισορροπία. Είναι σαν να κλέβεις από τον κοινό πλούτο λίγο παραπάνω χαρά και άλλοι υποφέρουν εξαιτίας αυτού.
Κι αμέσως το χαμόγελό σου παγώνει κι εύχεσαι να ήσουνα αναίσθητος για να μην σε απασχολεί τίποτα εκτός από το τι θα φορέσεις το βράδυ. Γιατί για να επιβιώσεις σήμερα πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στην αναισθησία, την αδιαφορία ή την αδράνεια. Αν πάλι κάποιον άλλο δρόμο επιλέξεις, χρειάζεται κουράγιο και υπομονή. Είναι δύσκολο να ξεφύγεις από όλα αυτά που σου προωθούν και να εκπληρώσεις το παιδικό σου όνειρο να αλλάξεις τον κόσμο.
Μεγάλωσες κι αντί να αλλάξεις τον κόσμο, άλλαξε αυτός. Τότε δεν ήξερες τι σε ενοχλούσε· τώρα δεν ξέρεις τι απ’ όλα σε ενοχλεί. Μάλλον όλα. Και κυρίως το ότι δεν μπορείς να δεις πια τη θετική πλευρά της ζωής. Έχεις ξεχάσει πώς είναι πραγματικά να ονειρεύεσαι, να γελάς, να ελπίζεις. Οι πραγματικά χαρούμενοι άνθρωποι είναι είδος υπό εξαφάνιση. Κάθε μέρα έρχεσαι αντιμέτωπος με μια νέα τραγωδία και φοβάσαι μήπως τελικά γίνουν κι οι ίδιοι οι άνθρωποι είδος υπό εξαφάνιση.
