Κύριε Ζουγανέλη θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε που βγαίνετε στην εκπομή μας LiberTango στον Horizon 96.5.
Γ.Ζ. Καταρχήν να σας πω ότι είναι δική μου η χαρά, που μου δίνεται τη δυνατότητα να επικοινωνώ με το μέλλον. Γιατί πιστεύω πάρα πολύ σε αυτούς τους ανθρώπους που μπαίνουν στη διαδικασία των σπουδών. Εύχομαι να αξιωθείτε. Για έμενα είναι μια σημαδιακή ημέρα η σημερινή. Έχει τα γενέθλια της η κόρη μου την οποία λατρεύω. Με έχει αξιώσει σε όλα τα επίπεδα.
Να τη χαίρεστε και να τα εκατοστήσει. (Δημοσιογράφοι)
Των Χρύσα Σκουρολιάκου και Ελευθερία Καραμπίνη
Έχετε σπουδάσει στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Δεν έχετε ασχοληθεί ποτέ με την αρχιτεκτονικη;
Γ.Ζ. Έχω ασχοληθεί λίγο στην αρχή για να μπορώ να βιοπορίζομαι, αλλά επί της ουσίας όχι. Έχω αγαπήσει πάρα πολύ την αρχιτεκτονική, παρότι δεν ειχα ποτέ τη συνείδηση να γίνω αρχιτέκτονας. Εγώ να σας πω πώς μπήκα στην αρχιτεκτονική. Πήρα μια υποτροφία να σπουδάσω στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Ακαδημία του Μονάχου, μουσική, υποκριτική, όπερα και τέτοια. Και τα ωδεία, ενώ πήρα την υποτροφία, τα χαρτιά των ωδείων δεν ήταν πιστοποιημένα. Και η μόνη ανώτατη σχολή που θα μπορούσα να πάω και να σπουδάσω και να μπω στη διαδικασία να ωφεληθώ κιόλας ήταν η αρχιτεκτονική. Για να μπορώ να σπουδάσω και τη μουσική που ειχα όνειρο και την υποκριτική. Έδωσα εξετάσεις, πέρασα, αγωνίστηκα, την αγάπησα και βέβαια το motto στη ζωή μου είναι να αγαπάμε ότι μας συμβαίνει γιατί έτσι μόνο μπορούμε να κινηθούμε στη ζωή καλύτερα.
Κύριε Ζουγανέλη σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας ρωτήσω τι ήταν αυτό που σας κέρδισε στη μουσική και το θέατρο;
Γ.Ζ. Από μικρο παιδί ασχολούμαι με τον ήχο και τη μουσική. Αγάπησα πάρα πολύ την έννοια του ήχου γιατί οι γονείς μου δεν ακούγανε και ήθελα να τους εξηγήσω ακριβώς τι συμβαίνει με τον ήχο. Αγάπησα τον ελληνικό ήχο πάρα πολύ, τον ήχο το βιώματος μας γιατί η Ελλάδα είναι μια χώρα που είναι αξιαγάπητη για το βίωμα της, αξιοσέβαστη και άξια. Σε οτιδήποτε συμβαίνει υπάρχει η μουσική που συνοδεύει. Είτε ο πόνος, είτε η χαρά, γάμοι, βαφτίσια, κηδείες, μνημόσυνα, παράδοση, πολιτική, αγώνας, όλα αυτά με τη μουσική συνοδεύονται. Και αγάπησα αυτή τη μεγάλη τέχνη, τη σπούδασα, τη πράττω, έχω δημιουργήσει με τη μουσική και σαν performer και σαν συνθέτης και αισθάνομαι πολύ καλά γι αυτό. Και βέβαια, μου επιτρέπει να- αν μπορώ να το πω δημόσια- να είμαι και ηθοποιός και να προσέχω και τον ήχο μου την έκφραση μου, νομίζω ότι επειδή είμαι μουσικός και ηθοποιός κάνω και τα δύο καλύτερα σε σύγκριση με τον εαυτό μου. Με μέτρο τον εαυτό μου εννοώ. Όχι σε σύγκριση με άλλους. Εγώ δεν πιστεύω σε συγκρίσεις, δεν πιστεύω οτιδήποτε να συγκρίνεται στη ζωή γιατί ο κάθε ένας έχει την δική του μεγαλειώδη προσωπικότητα.
Ανέκαθεν σας θαυμάζαμε και έχετε κάνει μια πολύ μεγάλη πορεία στο χώρο αλλά εγώ πρόσφατα διάβασα ότι έχετε βραβευτεί από τον ΟΗΕ και τη UNICEF για τη συνεργασία και τη διδασκαλία σας σε παιδιά με αναπηρία για το σύγγραμμά σας «Οι Προσωπικότητες δημιουργούνται με τη διαφορετικότητα». Πείτε μας λίγα λόγια για αυτό γιατί πολλοί δεν το γνωρίζουν.
Γ.Ζ. Σημασία δεν έχει τι γνωρίζει κανείς. Εάν θέλει να μάθει κάποιος μαθαίνει και αυτό έχει μεγάλη σημασία. Εγώ είμαι γόνος αναπήρων, ασχολήθηκα πάρα πολύ σοβαρά με το κοινωνικό ρατσισμό, τον βίωσα στο πετσί μου και διαπίστωσα ότι οι πιο αδικημένοι άνθρωποι στη καθημερινότητα μας είναι οι άνθρωποι που υπολείπτονται. Οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν αρτιμέλεια, οι άνθρωποι που είναι άνθρωποι και αυτοί και τους αντιμετωπίζουμε με έναν χαρακτήρα, κάπως. Δηλαδή μερικοί τους λυπούνται και λοιπά. Εγώ ψάχνοντας στη ζωή με αυτό το σκεπτικό, θα σας το πω όσο πιο σύντομα μπορώ, ασχολήθηκα πολύ σοβαρά με τη διαφορετικότητα, την ακεραιότητα τη ξεχωριστότητα . Και αυτό σας είπα. Και αυτά δεν τα έχω διδάξει, η διδασκαλία δεν έχει να κάνει μόνο με παιδιά με αναπηρία. Έχει να κάνει γενικότερα με τη σπουδή, στην οποία μαζί με άλλους κάναμε και διδακτορικό, κάναμε αρκετά πράγματα δηλαδή για να μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε και τεκμηριωμένα τη μεγάλη σημασία της προσωπικότητας. Γι’αυτό και σας είπα πριν, συμπτωματικά- λέω συμπτωματικά πριν με ρωτήσετε, γιατί ήρθε η ερώτηση πολύ λογικά- σας είπα ότι δε συγκρίνεται τίποτα. Όμως η ζωή δεν μας θέλει έτσι. Η ζωή μας θέλει μάζα. Για να μπορούν να περνάνε οι λογικές της. Αλλά άμα αντισταθούμε, ξέροντας ότι εμείς είμαστε μοναδικοί απέναντι στη ζωή, απέναντι στη σημαντικότητα μας, είμαστε μοναδικοί, δε θα μας ισοπεδώσει η μαζικότητα. Ούτε τα μαζικά κινήματα, ούτε τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, ούτε τα μαζικά μέσα κυκλοφορίας. Όπου υπάρχει μαζικό, εγώ το αποποιούμαι. Απευθύνομαι πάντα στον έναν, στη προσωπικότητα, ακόμη και να είναι πολύς κόσμος, ποτέ δεν χρησιμοποιώ την έννοια ” κοινό”. Ποτέ δεν απευθύνομαι σε μάζες. Αυτά πράγματι τα επεξεργαστήκαμε με τεκμηριωμένη λογική, όχι μόνο εγώ, αλλά Έλληνες και ξένοι πανεπιστημιακοί, φτιάξαμε διάφορα πραγματα που να προβάλλεται η ατομικότητα των ανθρώπων και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για εμένα. Και το βραβείο από τον ΟΗΕ δεν είναι τόσο δα αυτό που με καθορίζει. Με καθορίζει η στάση της ζωής μου στη καθημερινότητα.
Γνωρίζουμε ότι γενικά κρατάτε μια χαμηλών τόνων εικόνα και κρατάτε και ανάλογη στάση, είσαστε ταπεινός. Δεν είσαστε ο άνθρωπος ούτε που θα προκαλέσει, ούτε που θα προβληθεί. Θέλετε η δουλειά σας να τα δείχνει και τα έργα σας.
Γ.Ζ. Ναι ναι ακριβώς, με ενδιαφέρει η προβολή του έργου περισσότερο από τη προβολή του προσώπου μου γιατί…θα σας πως τι εννοώ. Είμαστε αυτό που δημιουργούμε. Ο καθένας από τη δίκη του τη μεριά. Είμαστε αυτό που δημιουργούμε. Και εσείς το ίδιο είσαστε. Και ο οποιοσδήποτε ανθρωπος το ίδιο είναι πάνω σε αυτή τη λογική. Εάν συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε κανέναν ανάγκη όταν εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε, τότε τα πράγματα θα πάνε πολύ καλύτερα. Με αυτή τη λογική σαφέστατα η ταπεινότητα είναι προσόν για τους ανθρώπους δηλαδή να την αντιλαμβάνονται και να την εκφράζουν.
Κύριε Ζουγανέλη τα τελευταία χρόνια δεν γίνονται πλέον τηλεοπτικές παραγωγές ή τουλάχιστον είναι μετρημένες όσες έχουν γίνει. Θεωρείτε ότι η οικονομική κατάσταση στη χώρα μας έχει συμβάλει στο να μην υπάρχουν πλέον σειρές; Η τέλος πάντων να μην υπαρχουν καλές δουλειές;
Γ.Ζ. Όχι κοιτάξτε, υπάρχουν καλές δουλειές. Διαφωνώ μαζί σας. Και τώρα που μιλάμε, υπάρχουν μυθοπλασίες στην ελληνική τηλεόραση, που ο κόσμος ψυχαγωγείται, υπάρχει έργο. Τώρα να ξέρετε η τηλεόραση είναι αντανάκλαση της ζωής. Όλοι μπορεί να την ανεχόμαστε, για τα κακώς κείμενα για την πνευματική ας πούμε υποβάθμιση που κάνουν κάποιες εκπομπές που έχουν να κάνουν με το lifestyle ή με τη πορνική λογική όπως είναι αυτά που πάνε τα ζευγάρια, δε θυμάμαι πως λέγονται κιόλας. Αλλά υπάρχουν και καλά πράγματα στη τηλεόραση. Και γίνονται πράγματα στη τηλεόραση. Και να σταματήσουν να μας κάνουνε πραγματα προτείνω, εσάς που είσαστε και νέοι και σπουδαστές τα ίδια και τα ίδια. Μην επηρεάζεστε από αυτά που λένε οι μεγαλύτερες γενιές. Οι μεγαλύτερες γενιές βολεύονται να πιστεύουν ότι αυτές είναι οι καλύτερες και λοιπά. Γίνονται πραγματα. Προσέξτε τα και θα με θυμηθείτε.
Κύριε Ζουγανέλη έχετε υπάρξει δάσκαλος και σε παιδιά προσχολικής ηλικίας.
Γ.Ζ. Σε όλες τις διαβαθμίσεις της εκπαίδευσης.
Πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με αυτό;
Γ.Ζ. Ήταν επιθυμία, ήμουν ένα τυχερό παιδί, όπου βρέθηκα σε περιβάλλον τρομερών δασκάλων.
Αγαπάτε και πολύ τα παιδιά εάν δεν κάνω λάθος.
Γ.Ζ. Εννοείτε. Γιατί εάν δεν αγαπάς τα παιδιά είναι σαν να μην αγαπάς το μέλλον. Αγαπώ πάρα πολύ το μέλλον. Για έμενα ότι πιο καθοριστικό υπάρχει στη ζωή είναι το μέλλον. Οπότε το μέλλον εκφράζεται με τα παιδιά. Και κυρίως με την εκπαίδευση. Γιατί η εκπαίδευση μπορεί να βοηθήσει τον άλλον να μπει στη διαδικασία της γνώσης και να εξελιχθεί. Οπότε το έκανα έχοντας αυτές τις λογικές και αυτή τη συνείδηση. Και το κάνω ακόμα. Έχω διδάξει σε όλη τη γκάμα της εκπαίδευσης. Από το νηπιαγωγείο μέχρι το Πανεπιστήμιο. Και χαίρομαι πάρα πολύ γι αυτό.
Θα μπορούσατε να ξεχωρίσετε κάποια από τις δουλειές σας; Είτε με θετικό είτε με αρνητικό πρόσημο.
Γ.Ζ. Να σας πω καταρχήν ότι δεν μετανιώνω ακόμη και για τα λάθη μου. Εννοώ ότι όταν μετανιώνεις για τα λάθη σου είναι σαν να αποποιείσαι και να νιώθεις ότι είσαι κάτι ανώτερο από αυτά. Αγαπώ με όλη την ευθύνη των όσων ξεστομίζω γιατί εάν δεν τα αγαπούσα δεν θα μπορούσα να δημιουργήσω. Έτσι είναι η ζωή. Τώρα να ξεχωρίσω, να σας πω έτσι για να πω μερικά πράγματα. Ξεχωρίζω τη δεκαετή μου θητεία στο ”Αχ Μαρία” που ήταν ένας καινούργιος χώρος που βρέθηκαν άνθρωποι και ήταν η πρώτη φορά ουσιαστικά και επαγγελματικά όπου παρουσιαστηκε μικτό θέαμα, δηλαδή μουσική και θεατρικά δρώμενα, δηλαδή stand up και λοιπά και λοιπά. Ξεχωρίζω επίσης τη πρώτη μου δουλειά στη δισκογραφία που εσείς είσαστε φυσικά αγέννητα- όμως η ζωή δεν υπάρχει μόνο από τη γέννηση μας. Υπάρχει ανεξάρτητα από αυτήν, δηλαδή η ζωή υπάρχει και θα υπάρχει, το μέτρο βέβαια της ζωής μας είναι καθένας από εμάς. Λοιπόν τη πρώτη μου δουλειά δισκογραφική που λεγόταν ”Σώσε Κύριε το Λαό σου” ήταν ακόμη χούντα και έκανα σαφέστατα υπαινιγμό γι’αυτή τη περίοδο της Ελλάδας που μας πήγε για πάρα πολλά χρόνια πίσω. Ξεχωρίζω επίσης τη συνεργασία μου και τα τραγούδια που έχω γράψει με το φίλο και αδερφό Βασίλη Παπακωνσταντίνου όπως είναι το ”Φοβάμαι”, η ”Στέλλα”, το ”Αυτόνομο Τσιφτετέλι”, το ” Έλα να με Βρεις”. Τη δουλειά που έκανα, όπου ο Βασίλης ήταν… την εργασία μάλλον που έκανα, όπου ο Βασίλης ήταν κορυφαίος στο χορό των Ατρειδών και κάναμε ένα δίσκο που βγήκε σε όλο το κόσμο. Ξεχωρίζω τις ταινίες, έχω κάνει γύρω στις τριάντα ταινίες, το ” Ας περιμένουν οι γυναίκες”. Και επίσης, πάντοτε ξεχωρίζω αυτό που μου συμβαίνει τώρα, που παίζω στο θέατρο, ” το ”Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες”. Έτσι για να σας πω δυο τρία πραγματάκια…
Έχετε πολύ μεγάλη εμπειρία στο χώρο της μουσικής καθως επίσης και του θεάτρου. Τα τελευταία χρόνια όμως βλέπουμε ότι γενικά βγαίνουν πολλά reality. Εσείς είσαστε υπέρ αυτού του πράγματος; Θα λαμβάνατε μέρος ως κριτής σε ένα talent show; Με την εμπειρία σας γιατί έχετε μουσικό αυτί.
Γ.Ζ. Μου έχει προταθεί κατ’επανάληψη, να είμαι στις κριτικές επιτροπές και τέτοια. Όχι, δεν θα το έκανα γιατί είμαι έξω από αυτές τις ισορροπίες. Δε θέλω να κάνω κρίση αρνητική για τους ανθρώπους που συμμετέχουν. Εμένα δεν μου αρέσουν τα reality που εκτίθεται η προσωπικότητα των ανθρώπων. Αυτό δεν το θέλω. Και δεν μου αρέσει. Δεν μπορώ να το κάνω, δεν τρελαίνομαι με αυτά. Δεν σας κρύβω ότι μερικές φορές- γιατί δεν κλείνω τα μάτια σε αυτό που παρακολουθεί ο κόσμος, βλέπω μερικά πραγματα-. Βλέπω ας πούμε, έβλεπα αυτό το show με τα τραγούδια, όποτε μπορούσα φυσικά γιατί εγώ εργάζομαι στο θέατρο τα βράδια και σε μουσικές σκηνές και είναι δυσκολο να βλέπω τηλεόραση. Είδα παρουσίες ανθρώπων, ευγενών, που προσπαθούν και αυτοί να μπούνε στη διαδικασία της επικοινωνίας. Όταν γίνεται αυτό, με σεβασμό στον αποδέκτη και στη ζωή το αποδέχομαι. Όταν γινεται κάτι που προσβάλλει τον ανθρωπο, δε το αποδέχομαι. Αυτά είναι..
Τώρα τι νέο μας ετοιμάζεται; Που σας βρίσκουμε;
Γ.Ζ.Τώρα είμαι στο Θέατρο Βέμπο που παίζουμε τους ”Μακρυκωσταίους και Κοντογιώργηδες”. Είναι ένα εξαιρετικό έργο που ειχε γράψει το ’60 για το θέατρο ο Αλέκος Σακελλάριος. Έγινε ταινία όπου έπαιζε να σας θυμίσω ο Ηλιόπουλος, ο Ζερβός, ο Χατζηχρήστος. Και τώρα ο Ρέππας και ο Παπαθανασίου το μετέφεραν κάνοντας μια δική τους διασκευή. Πάμε πάρα πολύ καλά, έρχεται κόσμος, μας τιμάει και χαιρόμαστε και εμείς ιδιαιτέρως και έτσι προχωράει η ζωή. Και ετοιμάζουμε μια περιοδεία το καλοκαίρι με τα τραγούδια μου και τη διαδραστική μου τέχνη που λέγεται ”Απρογραμμάτιστος”. Γιατί το πρόγραμμα, πέρα από καποια standard, καθορίζεται από τους ανθρωπους που θα επιλέξουν αυτοί να έρθουν να μας δούνε.
Κύριε Ζουγανέλη, φτάνοντας στο τέλος, πείτε μας τι συμβουλή θα θέλατε να δώσετε στο κόσμο;
Γ.Ζ. Να μην περιμένουν τίποτα από κανέναν, παρά μόνο από τη δημιουργικότητα του ο καθένας. Όποιος περιμένει ότι το πρόβλημα του το βιοποριστικό, φιλοσοφικό, κοινωνικό, ιδεολογικό μπορεί να του το λύσει άλλος είναι από χέρι χαμένος. Όποιος περιμένει από το κράτος είναι χαμένος. Τώρα η πατρίδα είναι μια μεγάλη έννοια και θα πρέπει να είμαστε δίπλα της και όχι να τη βεβηλώνουμε, να τη διαλύουμε, να τη κατασπαράζουμε, να τη βρομίζουμε και μετά να λέμε φταίει ο Δήμαρχος, φταίει ο τάδε, φταίει κάποιος άλλος εκτός από εμάς. Και να πιστέψετε στους νέους, να πιστέψουμε στη δυναμική τους μέλλοντος τους και να πάρουν τα ηνία από τη ζωή τους στα χέρια τους. Επίσης, αυτό που συμβουλεύω πάντα τους μαθητές μου. Θα σέβεστε και θα αγαπάτε πολύ τους γονείς σας. Θα αποκοπείτε όμως άμεσα από τον ομφάλιο λώρο διότι δεν θα σας αφήσουν ποτέ να πάτε μπροστά και να τα βγάλετε πέρα.
Σας ευχαριστουμε πάρα πολύ που μας κάνατε τη τιμή να βγείτε στον Horizon. Σας Περιμένουμε και από κόντα όποτε έχετε χρόνο.
Γ.Ζ. Εγώ ευχαριστώ.
Ευχόμαστε τα καλύτερα για την νέα χρονιά.
Γ.Ζ. Εγώ ευχαριστώ πολύ. Σας ευχαριστώ θερμά και εύχομαι Καλό Μέλλον.
Ελευθερία Καραμπίνη, Χρύσα Σκουρολιάκου
Φοιτήτριες Δημοσιογραφίας στη New Media Studies by Stamatis Malelis
