Αλέκος Φασιανός: Τα χρόνια στο Παρίσι, ο Λακαριέρ, ο Αραγκόν, οι διδαχές του Μόραλη και το ατελιέ στην Καλλιθέα

Τα πινέλα του τα χωρούσε σε ένα ντενεκέ από Μινέρβα, τα όνειρα του κάτω από τον απέραντο αττικό ουρανό που έγινε το ιδανικό ταμπλό όπου απλώθηκαν όλα τα σχήματά του: η ελληνική ελευθερία και το ανυπόκριτο σθένος, η ανοιχτοσύνη του ελληνικού σύμπαντος που έθρεψε τη μοναδική του ταυτότητα, οι Ορθόδοξοι Άγιοι και οι απλοί περαστικοί, τα βασικά, δηλαδή, χαρακτηριστικά που διαμόρφωσαν τον Αλέκο Φασιανό και τον έκαναν διάσημο σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ο δάσκαλός του, Γιάννης Τσαρούχης, του έλεγε από νωρίς ότι το τοπικό είναι το παγκόσμιο και έτσι με το ελληνικό ταμπεραμέντο που τον κράτησε όρθιο μέχρι τέλους αλλά και το νεανικό του σθένος έμελλε να καταστεί ένας από τους τελευταίους εκπροσώπους της γενιάς του 30 στο εξωτερικό-μια μυθική ελληνική φιγούρα μεταξύ των θνητών. Δεν ήθελε και πολύ για να μαθευτεί ότι αυτός ο αλλόκοτος νέος που έφτασε τη δεκαετία του ’60 με υποτροφία του γαλλικού κράτους στο Παρίσι για να πραγματοποιήσει τα ελληνικά του όνειρα στην πόλη του φωτός ήταν μοναδικός. Στο μικρό του μπαλκονάκι, πάνω ακριβώς από το εστιατόριο Ροζαλί, που ήταν δεύτερο σπίτι για τον Μοντιλιάνι, ο νεαρός Αλέκος μπορούσε πια να ονειρεύεται ότι το μέλλον του ανήκει σε μια περίοδο που ελάχιστοι ζωγράφοι μπορούσαν, από μια μικρή και βασανισμένη χώρα όπως η Ελλάδα, να κάνουν διεθνή καριέρα.

Στην περίφημη École des beaux-arts γνώρισε σπουδαίους καλλιτέχνες που δεν άργησαν να ασπαστούν με τον καλύτερο τρόπο τον δυναμικό, τρυφερό και ευρηματικό Έλληνα. Κάποιοι εγνωσμένοι υπερρεαλιστές λάτρεψαν το ελληνικό του ταμπεραμέντο, τα ταπεινά πουλιά του που γίνονταν σύμβολα ελευθερίας, τους βυζαντινούς καβαλάρηδες και Αγίους που μπλέκονταν με τους ανθρώπους του μόχθου, τα ερωτευμένα ζευγάρια που επιδίδονταν σε στιγμές πάθους ανάλογες με αυτές της αμεριμνησίας που ζούσαν οι μοναχικοί του ποδηλάτες και οι καπνιστές του. Κανείς, όμως, από αυτούς δεν μας ήταν ξένος καθώς συνιστούσαν σάρκα από τη σάρκα μας, οικείες, καθημερινές φιγούρες της καθημερινότητας μας που ζούσαν σε φτωχικά δωμάτια και έκαναν βόλτες κάτω από ξεχαρβαλωμένα καλώδια της ΔΕΗ που πρώτος αυτός τόλμησε να προσθέσει στο ελεύθερο από σύμβολα καλλιτεχνικό του σύμπαν-μαζί με τα λαϊκότροπα δίχτυα του ψαρά, κατευθείαν βγαλμένα από τις γωνιές της άγνωστης, λαικής αγιογραφίας και τις εικόνες του Θεόφιλου.

Διαβάστε περισσότερα στο Πρώτο Θέμα