Οι πρόσφατες έρευνες της κοινής γνώμης καταδεικνύουν ότι το πολιτικό κενό που υπάρχει ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Δημοκρατία συνεχώς διευρύνεται. Καθημερινά και περισσότεροι πολίτες θεωρούν ότι είναι άστεγοι ανάμεσα στα δύο κόμματα που συνθέτουν τον σύγχρονο διπολισμό. Η δημιουργία μιας μεγάλης Κεντροαριστεράς δεν αποτελεί μόνο ανάγκη κάλυψης γεωγραφικά ενός πολιτικού χώρου, αλλά κυρίως ανάγκη να εκφραστούν μεγάλα κοινωνικά στρώματα, τα οποία είναι περιθωριοποιημένα λόγω της παρατεταμένης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Κυρίως όμως αποτελεί και την πλέον ουσιαστική πρόταση για το τέλος του φαύλου κύκλου της υπανάπτυξης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις εκτιμήσεις πολλών αναλυτών, δεν μπορεί να καλύψει αυτόν τον χώρο. Κυρίως, γιατί δεν πιστεύει στις αρχές του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού. Στο DNA του κυριαρχεί ο λαϊκισμός. Για τη συντριπτική πλειονότητα των στελεχών του, η σοσιαλδημοκρατία είναι «η άλλη εκδοχή του καπιταλισμού». Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί -και ίσως δεν θα μπορέσει- να ξεφύγει από το σύνδρομο της «εφόδου στον ουρανό». Ακόμη και τώρα που ορισμένα στελέχη του προσπαθούν να ψελλίσουν περί Κεντροαριστεράς, την ίδια στιγμή αποκαλύπτουν ότι πρόκειται για τακτική κίνηση.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει γαλουχηθεί σε ξεπερασμένες παλαιοαριστερές θέσεις που δεν έχουν καμία σχέση με τη νέα Αριστερά αλλά κυρίως δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τη θέση της χώρας στην Ευρώπη αλλά ούτε και τον διεθνή καταμερισμό εργασίας που αλλάζει ραγδαία. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκοντας να στηριχθεί σε ένα πολιτικό ρεύμα μετά τη διάσπαση του κόμματος, προσπαθεί να προσεταιριστεί στελέχη αλλά και μικρές ομάδες που κινούνται στον κεντροαριστερό χώρο με στόχο τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχηματισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει για «βάση», γνωρίζοντας ότι διαφορετικά θα παραμείνει ένα κόμμα στελεχών χωρίς μέλη. Ενας στρατός μόνο με αξιωματικούς.
Αλλά το κυβερνών κόμμα σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να μετασχηματισθεί σε σοσιαλδημοκρατικό. Ο λαϊκισμός θα κυριαρχεί και η ανθρωπιστική κρίση θα αντιμετωπίζεται με επιδόματα και αριστεροεθνικιστικές κορώνες. Καμία σχέση με τις συνεχείς μεταρρυθμίσεις που αποτελούν τον βασικό πυρήνα των ιδεών του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού.
Στην απέναντι όχθη, η συντηρητική παράταξη παραμένει εγκλωβισμένη σε παλαιοκομματικές αρτηριοσκληρωτικές απόψεις ή στην καλύτερη περίπτωση -μειοψηφικά- σε νεοφιλελεύθερες, που πιθανόν να απέδιδαν στις κεντρικές ευρωπαϊκές ανεπτυγμένες χώρες αλλά όχι στις περιφερειακές.
Η συγκρότηση της Κεντροαριστεράς προσκρούει σε διαφορετικές αντιλήψεις. Κάποιες κάνουν λόγο για συγκολλήσεις δυνάμεων. Αλλες διευρύνουν τον χώρο, συμπεριλαμβάνοντας και άλλες ιδέες και απόψεις που όπως και να τις δεις φαντάζουν ξένες με τις σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις. Δεν είναι λάστιχο η Κεντροαριστερά ούτε παντοπωλείο ιδεών.
Κάθε κόμμα οφείλει να έχει κοινωνικές αναφορές. Αλίμονο εάν αναφερόταν σε όλους.
Η σύγχρονη Κεντροαριστερά πρέπει να έχει συγκεκριμένες κοινωνικές αναφορές. Πρέπει να ξεκαθαρίσει ποιους κυρίως εκφράζει. Είναι σαφές ότι μιλάμε για τη σύγχρονη Κεντροαριστερά που δεν εκφράζει μόνο τους «μη προνομιούχους», αλλά τα δυναμικά κοινωνικά στρώματα που μπορούν να συμβάλουν στην οικονομική ανάταξη, ξεπερνώντας τα εμπόδια του επιχειρηματικού κρατισμού αλλά και του περιφερειακού νεοφιλελευθερισμού.
Οι νέοι που μεταναστεύουν, οι πολίτες που θέλουν να επενδύσουν, οι επιχειρηματίες που αντιμετωπίζουν ένα κράτος-τέρας -αδιάφορο για οποιαδήποτε ανάπτυξη- οι φοιτητές που θέλουν μια άλλη παιδεία, οι πολίτες που νιώθουν ανυπεράσπιστοι μπροστά στην άγρια φορολογία αλλά και στα οριζόντια μέτρα, οι πολίτες που πιστεύουν ότι η παλίρροια της ανάπτυξης προϋποθέτει και συγκρούσεις μέσα στην Ευρώπη, πρέπει να εκφραστούν από τη σύγχρονη Κεντροαριστερά.
Η πολιτική αχλύς των καιρών για να ξεκαθαρίσει χρειάζεται και τα αναγκαία μέτρα που θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη.
Αυτή δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς γενναίες μεταρρυθμίσεις που όχι μόνο θα αρχίσουν αλλά θα ολοκληρώνονται. Δεν μπορεί να επιτευχθεί ούτε με παλαιοκομματικές μεθόδους αλλά ούτε και με το «όχι σε όλα» που νομιμοποιεί την ανεύθυνη αντιπολιτευτική τακτική Τσίπρα των τελευταίων ετών.
Χρειάζεται ή μάλλον απαιτείται το καινούργιο, το οποίο όμως δεν θα δημιουργηθεί στα κομματικά γραφεία αλλά στην κοινωνία.
Πηγή: Καθημερινή
